“Στους γιατρούς και τις νοσοκόμες της ΜΕΝΝ που έσωσαν το μωρό μου…”
Σήμερα, φέρνω σπίτι το μωρό από τη ΜΕΝΝ. Έχω σκεφτεί αυτή τη μέρα άπειρες φορές στο μυαλό μου από την πρώτη φορά που είδα τον γιο μου, γεννημένο δέκα εβδομάδες νωρίτερα, ξαπλωμένο και συνδεδεμένο με το οξυγόνο, με σωλήνα τροφοδοσίας και τα IVs που είχαν κολλήσει στο σώμα του , τόσο απίστευτα εύθραυστο και μικρό. Για εβδομάδες, φανταζόμουν πώς θα ήταν να κρατάω το μωρό μου χωρίς να χρειάζεται να μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, να οδηγώ μέσα στο κρύο στο νοσοκομείο και να εμφανίζω ένα σήμα για να περάσω μέσα από δύο βαριές κλειδωμένες πόρτες. Αλλά ως επί το πλείστον, φανταζόμουν πώς θα ήταν απλώς να αποχωρήσω από ένα μέρος που έχει γίνει 2ο σπίτι με τόσες πολλές συναισθηματικές στιγμές για μένα – και να μην επιστρέψω ποτέ!
Διαγνωσμένος με μια επιπλοκή που είναι γνωστή ως υποχοριονικό αιμάτωμα στις 11 εβδομάδες κύησης, η εγκυμοσύνη μου απαίτησε 5 ταξίδια έκτακτης ανάγκης για τοκετό, 10 συνολικές νύχτες νοσηλείας πριν από τον τοκετό και 11 εβδομάδες ανάπαυσης στο κρεβάτι πριν από την αποβολή του πλακούντα, που με οδήγησε σε καισαρική την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Σε όλη μου τη ζωή, δεν ήμουν ποτέ τόσο ευάλωτη όσο ήμουν τη ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου.
Την ημέρα εκείνη, έπρεπε να εμπιστευθώ τους γιατρούς μου εντελώς ώστε να ενεργήσουν προς το συμφέρον του παιδιού μου. Είναι τρομερό να σκεφτόμαστε πόσο διαφορετικές θα μπορούσαν να είναι οι ζωές μας σήμερα εάν οι γιατροί μου δεν είχαν καταλάβει ότι έπρεπε να γεννηθεί και αν δεν κατάφερναν να με ξεγεννήσουν τόσο γρήγορα! Δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι ξέρω πώς είναι να χάνω ένα παιδί, αλλά ξέρω τι θα έκανε ο θάνατός του στο 5χρονη κόρη μου. Γνωρίζω τις ερωτήσεις που θα έκανε , πώς θα είχε επεξεργαστεί το θάνατό του στο μυαλό της ξανά και ξανά για να προσπαθήσει να καταλάβει κάτι που δεν θα χωρέσει ποτέ στον ευτυχισμένο κόσμο που έχουμε χτίσει γι ‘αυτήν και ξέρω πώς θα είχε πληγωθεί για τον αδελφό της. Ελπίζω οι γιατροί μου να γνωρίζουν ότι, παρόλο που ο γιος μου γεννήθηκε τόσο πρόωρα, τα ρούχα του ήταν ήδη πλυμένα και καθαρά διπλωμένα στη ντουλάπα του. Θέλω να μάθουν ότι είχαμε την πιο όμορφη ανακοίνωση εγκυμοσύνης το φθινόπωρο και απαθανάτιζα την αυξανόμενη κοιλιά μου σε κάθε ορόσημο της εγκυμοσύνης μου, ώστε να τα δείξω στον γιο μου μια μέρα! Τέλος, θέλω να γνωρίζουν ότι η κόρη μου έδινε ένα φιλί στην κοιλιά μου κάθε βράδυ και έλεγε στον αδελφό της ότι τον αγαπάει και οτι, λόγω αυτών, ζει σε έναν κόσμο χωρίς θλίψη και πένθος για λίγο ακόμη.
Χωρίς αμφιβολία, το πιο δύσκολο κομμάτι της εμπειρίας μου στη ΜΕΝΝ ήταν να αποδεχθώ πόσο λίγο μπορούσα να φροντίσω το παιδί μου. Καθώς οι μέρες μας στη ΜΕΝΝ έγιναν εβδομάδες και μήνες, άρχισα να βλέπω πόσο τυχερή ήμουν κοντά σε νοσοκόμες που δεν βοηθούν μόνο να σώζονται τα μωρά και να φροντίζουν τις μητέρες τους, αλλά που το κάνουν με τέτοια αγάπη και συμπόνια. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είχα επιβιώσει από τη ΜΕΝΝ αν δεν μπορούσα να πιστέψω πραγματικά ότι το μωρό μου ήταν καλά φροντισμένο από τους νοσηλευτές του. Αυτοί οι νοσηλευτές ήταν τα πρόσωπα που είδε όταν ξύπνησε τη νύχτα και ήταν τα χέρια που τον άλλαζαν και τον αγκάλιαζαν όταν δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Οι νοσηλευτές του με δίδαξαν πώς να ταΐζω ένα πρόωρο, με άκουγαν όταν έπρεπε να μιλήσω και γιόρταζαν κάθε ορόσημο μαζί μας. Πάνω απ ‘όλα, αυτοί οι νοσηλευτές αγάπησαν τον γιο μου, και παρόλο που δεν μπορούσε να είναι ακόμα σπίτι με την οικογένειά του, το να ξέρω ότι ήταν περιτριγυρισμένος από αγάπη, έκανε τις μέρες μου πιο υποφερτές…
Αν και σίγουρα θα προτιμούσα να ξεκινήσει η ζωή του λιγότερο δραματικά από ότι ξεκίνησε, είμαι τόσο ευγνώμων για την προοπτική που έχω κερδίσει ως μητέρα της ΜΕΝΝ. Η ΜΕΝΝ φιλοξενεί τον πιο ισχυρό τύπο αγάπης και το να βλέπω όλες αυτές τις μαμάδες να βλέπουν σταθερά το παιδί τους μέσα από τα σκαμπανεβάσματα της νοσοκομειακής ζωής, να βλέπουν τα μωρά που παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της πρόωρης ζωής τους με τέτοια δύναμη και πάθος ήταν ένα υπέροχο μάθημα που κατάφερα να πάρω. Σήμερα, όταν θα φέρω το μωρό μου στο σπίτι και θα αφήσουμε τη ΜΕΝΝ σταθερά πίσω μας, δεν θα λάβω ελαφριά το δώρο που μου έδωσαν. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι μας έδωσαν Χριστουγεννιάτικα πρωινά και αποφοιτήσεις και χιλιάδες μικρές, συνηθισμένες στιγμές που θα ζήσουμε όλοι μαζί. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου σήμερα και όλα τα αγαθά που θα κάνει ο γιος μου σε αυτή τη ζωή οφείλονται στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που μας γνώρισαν μέσα από αυτή τη δύσκολη στιγμή και θα τους σκέφτομαι κάθε φορά που θα κοιτάω το γιο μου.
