Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να κοιτάζουν το ποτήρι μισογεμάτο
Ας ξεκινήσουμε παίρνοντας ως δεδομένο ότι όλοι οι γονείς προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο δυνατό στα παιδιά τους και ότι επιθυμούν να τα γεμίσουν εφόδια που θα τα βοηθήσουν να πάρουν τη ζωή τους, στα χέρια τους. Βρίσκονται δίπλα τους για να ενισχύσουν τις πρώτες ακόμα προσπάθειες να επιτευχθούν οι μικροί στα μάτια μας αλλά τεράστιοι στα μάτια των παιδιών, στόχοι. Όπως για παράδειγμα, να καταφέρουν να πιάσουν ένα αντικείμενο στα χέρια τους, να μας χαρίσουν το πρώτο τους χαμόγελο, να γυρίσουν μπρούμυτα, να μπουσουλήσουν, να περπατήσουν, να μιλήσουν κ.ο.κ Στη συνέχεια, οι γονείς παλεύουν για τις επιτυχίες στο σχολείο και την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών. Να μάθει μία τέχνη, όπως λέγανε οι παλιοί.
[babyPostAd]Όμως το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν οι γονείς να προσφέρουν στα παιδιά είναι να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν δεξιότητες ζωής. Να τα εκπαιδεύσουν να επιδιώκουν μια στάση ζωής που βασίζεται σε αξίες και συλλογικότητα. Να τους εξηγήσουν, με τις πράξεις κι όχι με τις λέξεις, τη δύναμη της αγάπης και της οικογένειας. Να τους δείξουν τη σπουδαιότητα της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης και πως θα θεμελιώσουν την πίστη στον εαυτό τους αλλά και την εμπιστοσύνη στους άλλους. Και τέλος να τους διδάξουν την αισιοδοξία!
Η αισιοδοξία είναι η μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή και οι άνθρωποι που καταφέρνουν να σηκώνονται χαμογελαστοί μετά από μια δύσκολη πτώση, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι. Τα παιδιά, ιδίως αυτήν την εποχή της βαθιάς οικονομικής κρίσης, πρέπει να μάθουν να κοιτάζουν το ποτήρι μισογεμάτο. Δυστυχώς, στα σημερινά παιδιά έμελλε να είναι η γενιά που οι γονείς τους έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους και οι παππούδες τους έχασαν τη μισή σύνταξη. Αυτές οι αλλαγές χτύπησαν σαν ηλεκτροσόκ τις οικογένειες και διαμόρφωσαν βίαια ένα διαφορετικό τοπίο. Η διάχυτη αίσθηση ότι οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι αλλά και ότι αυτοί που έρχονται είναι ακόμα δυσκολότεροι, θόλωσαν τα πρόσωπα των ανθρώπων και τους έβαλαν σε μια μόνιμη διαδικασία “πένθους”. Πένθος για τις χαμένες οικονομίες, για τα ταξίδια που δεν θα γίνουν, για τα σπίτια που δεν θα ανακαινισθούν, για τα ιδιωτικά σχολεία που δεν επιλεχθούν και για τα όνειρα που δεν θα εκπληρωθούν.
