Τα ποσοστά των διαζυγίων αυξάνονται ραγδαία

Τα ποσοστά των διαζυγίων αυξάνονται ραγδαία

Είναι όμορφοι, επιτυχημένοι, με χιούμορ, με προσωπικότητα. Ναι, δεν υστερούν σε τίποτα, τουναντίον. Είναι επίσης χωρισμένοι. Κανείς δε στερείται τίποτα μετά από ένα χωρισμό, κάθε άλλο. Ωστόσο, είναι γεγονός, ότι το ποσοστό των διαζυγίων έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Είναι τόσο σύνηθες πλέον να γνωρίζεις χωρισμένους ανθρώπους, που θα φλερτάρουν και θα προσπαθήσουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι.

Οι λόγοι των τόσο πολλών διαζυγίων ποικίλουν και δεν μπορούν να καθοριστούν έτσι απλά. Όσο πολύπλοκο ον είναι ο άνθρωπος, τόσο περίπλοκες κι οι αντιδράσεις του μπροστά σε προβλήματα, πειρασμούς κι ανία. Κάποιοι μένουν και προσπαθούν, κάποιοι άλλοι φεύγουν σχετικά εύκολα.

Υπάρχει πάντως η αίσθηση πως όσο περνάνε τα χρόνια η δεύτερη κατηγορία κερδίζει αισθητά έδαφος. Οι άνθρωποι φεύγουν πιο εύκολα. Αν αυτό είναι καλό ή όχι θα το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του, μιας και μόνο εκείνος είναι υπεύθυνος για τη ζωή του. Κάποιοι μένουν και προσπαθούν όσο δεν πάει να κρατήσουν ένα γάμο ή μια μεγάλη σχέση, γιατί θεωρούν πως οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκαν χρόνια, γεγονότα και συναισθήματα αξίζουν ευκαιρίες. Πιστεύουν πως οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα να τους αντικαταστήσεις όταν φθαρούν ή δε σε εξυπηρετούν πλέον. Θεωρούν πως πρέπει να σεβαστούν όσα τους προσέφεραν. Κάποιοι άλλοι συνειδητοποιούν πως η ζωή είναι πολύ μικρή και θα πρέπει να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, να τους χαρίσουν μια ήρεμη χαρούμενη ζωή. Ποιος μπορεί να τους αδικήσει γι’ αυτό;

Την επιτυχία ενός γάμου δεν μπορεί να στην εξασφαλίσει κανείς εκ των προτέρων. Όπως έλεγαν οι παππούδες μας, ο γάμος είναι λαχείο, δεν ξέρεις τι θα σου κληρώσει. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν με τα χρόνια και τις συνθήκες. Μα μην ξεχνάς ποτέ πως αλλάζουν κυρίως ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντί τους. Είμαστε σαν καθρέφτες που συμπεριφερόμαστε ανάλογα με αυτό που καθρεπτίζεται μπροστά μας. Γι΄αυτό ποτέ σε έναν χωρισμό δε φταίει μόνο ο ένας. Δεν είναι δυνατόν να είσαι ο τέλειος σύντροφος και το ταίρι σου ο χειρότερος. Όπως δεν είναι δυνατόν να μην αντιμετωπίσετε προβλήματα στην καθημερινότητά σας.

Είναι δεδομένο πως δε θα είναι πάντα όλα ρόδινα. Είτε τα προβλήματα είναι οικονομικής φύσεως, είτε προβλήματα συμπεριφοράς ή ακόμη και πίστης είναι θέματα που αντιμετωπίζονται πολύ συχνά στην εποχή μας. Προβλήματα που κουράζουν, συνυπολογίζοντας την πίεση και το άγχος της καθημερινότητας. Και ναι, χρειάζεται κουράγιο και ψυχικό σθένος να τα αντιμετωπίσεις και να τα λύσεις, χωρίς να τα κουκουλώνεις αναβάλλοντας απλά το αναπόφευκτο.

Το σπίτι μας θέλουμε να είναι η φωλιά που θα μας χαλαρώσει, εκεί που θα πάμε να ηρεμήσουμε και να ξεκουραστούμε. Το έχουμε ανάγκη. Όταν, όμως, γυρνάμε στο σπίτι φοβούμενοι πως θα αντιμετωπίσουμε ένα ακόμη πρόβλημα, έναν ακόμη τσακωμό που θα μας ταράξει, μια ασταμάτητη γκρίνια, είναι λογικό να σκεφτούμε πως αφού δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε από τα λοιπά προβλήματα, θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έστω ένα ήρεμο σπιτικό, ακόμη κι αν αυτό θα περιλαμβάνει μόνο εμάς. Και στο κάτω-κάτω της γραφής συμβίωση σημαίνει συντροφικότητα, κατανόηση και συμπαράσταση.

Επίσης –ειδικά όταν έχουμε μπει σε έναν γάμο σε μικρή ηλικία– πιστεύουμε πως έχουμε στερηθεί εμπειρίες, πως θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε κι άλλους ερωτικούς συντρόφους, πως στερούμαστε τη δυνατότητα να ζήσουμε δυνατά πάθη, μιας κι είναι λογικό τα συναισθήματα προς το σύντροφό μας να καταλαγιάσουν μετά από κάποια χρόνια. Αυτή η πεποίθηση βέβαια ακυρώνεται, όταν βγούμε ξανά εκεί έξω και δούμε σε τι ζούγκλα έχουν μεταμορφωθεί οι ανθρώπινες σχέσεις.

Όταν στο γάμο υπάρχουν παιδιά, τα πράγματα γίνονται σίγουρα πιο περίπλοκα. Όχι τόσο όμως όσο θέλουμε κάποιες φορές να τα παρουσιάζουμε. Είναι χειρότερο για ένα παιδί να ζει με δυο δυστυχισμένους γονείς, εγκλωβισμένους μέσα σε ένα σπίτι. Και μην πιστέψεις ποτέ ότι το παιδί δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκεται. Ίσως και να είναι καλύτερα για αυτό σε βάθος χρόνου, εφόσον βέβαια και οι δυο γονείς χειριστούν το θέμα σωστά, να έχει δυο ευτυχισμένους ανθρώπους κοντά του, ακόμη κι αν εκείνοι δε ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη, παρά να ζει μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο καβγάδες κι υποκρισία. Πάντα όπως είπαμε, με πολύ σωστούς χειρισμούς και με κοινό γνώμονα το καλό του παιδιού κι όχι χρησιμοποιώντας το για να καλύψουμε τον εγωισμό μας ή την ανάγκη μας για εκδίκηση απέναντι στον πρώην σύντροφό μας.

Όπως και να έχει ένα διαζύγιο δεν είναι ποτέ ευχάριστο, ούτε και μια εύκολη απόφαση. Προφανώς για να αποφασίσουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άνθρωπο, σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός ήταν και θα συνεχίσει για πάντα να είναι κάτι ξεχωριστό για εμάς. Όμως κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί μετά από κάποια χρόνια ή πώς θα νιώσει εκείνος κι ο σύντροφός του αργότερα. Ούτε και μπορεί μια απόφαση που πάρθηκε κάποτε, να ορίζει ολόκληρη τη ζωή του, καθώς αυτή είναι μόνο μία και ανήκει μόνο σε εκείνον.