Είμαι η Πόπη και έχω την ευτυχία και την ευλογία να έχω ένα αγοράκι δυόμισι ετών και ένα κοριτσάκι έξι μηνών που θηλάζουν, εύχομαι για όσο έχουν ανάγκη το καθένα τους!
Γέννησα με πρόκληση στις 40 εβδομάδες με καισαρική λόγω μικρής λεκάνης, 3640, τον γιο μου. Ήμουν τυχερή ομολογώ γιατί είχα δίπλα μου τη μαμά μου που είχε θηλάσει τα τρία της παιδιά γύρω στους 6 μήνες το καθένα και αυτό γιατί εργαζόταν σε μαιευτήριο με ιστορία στην υποστήριξη του μητρικού θηλασμού και είχε θετικά ερεθίσματα σε μια δύσκολη για τον θηλασμό εποχή. Είχα επίσης την αδερφή μου που είχε θηλάσει έξι μήνες την κόρη της. Και οι δυο ήταν πολύ ενθαρρυντικές και γέννησα σε ένα κλίμα «εννοείται πως έχεις γάλα» και «δεν υπάρχει περίπτωση να μη θηλάσω (έξι μήνες)» Το ήθελα πολύ, το ονειρευόμουν, ήμουν προετοιμασμένη νόμιζα, απλά δε σκεφτόμουν κάτι άλλο, ήταν φυσική συνέχεια της γέννας για το μωρό μου. Όπως λέω συχνά, υπομονή δεν έχω, αλλά έχω πείσμα! Μου χρησίμευσε! Έτσι ξεκίνησα το μαγικό ταξίδι μου στο θηλασμό παρά το διαφημιστικό έντυπο για γάλα που μου έδωσε ο παιδίατρος της κλινικής που γέννησα επειδή είχε χάσει βάρος το μωρό τις πρώτες μέρες και όπως μου είπε για την ακρίβεια «Το γάλα σας δε φτάνει» Πολύ βαριά κουβέντα…
Πέρασαν οι πρώτες 40 μέρες με ακατάπαυστο θηλασμό μέρα νύχτα. Κρίσιμη στιγμή μια νύχτα που δεν άντεχα άλλο ο άντρας μου μου είπε «Κοιμήσου κοιμήσου!» Κράτησε εκείνος το στήθος με το ένα χέρι και το κεφάλι του μωρού όπως ήταν στο πλάι και το «θήλασε» εκείνος! Ακόμα το σκέφτομαι με συγκίνηση, ήταν το πιο ακριβό δώρο που μου έκανε ποτέ! Ξένο γάλα δεν έδωσα παρά μόνο φρέσκο μετά τον χρόνο όσο ήθελε ο μικρός. Μάλλον τελικά το γάλα μου έφτασε!Μπιμπερό δεν πήρε ποτέ, ούτε για νερό. Αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες που ξεπέρασα γιατί είχα εμπιστοσύνη στο μωρό μου και άφηνα το ένστικτο το δικό του και το δικό μου να μας οδηγούν. Στη πορεία γεννιόταν συνέχεια απορίες, έκανα λάθη αλλά με πολύ ψάξιμο όσο ο μικρός μου κοιμόταν στην αγκαλιά μου είχα την ευκαιρία να ανακαλύπτω αλήθειες που μου άνοιγαν μονοπάτια! Ήμουν ακόμα τυχερή γιατί είχα αρκετή άδεια από τη δουλειά μου, πήρα το εξάμηνο του ΟΑΕΔ. Και βέβαια αυτό το σάιτ ήταν μεγάλη συντροφιά και βοήθεια στις αναζητήσεις μου αυτές, γι’ αυτό είμαι ευγνώμων!
Έτσι ο καιρός περνούσε και ο μικρός μου μεγάλωνε δυνατός έξυπνος και χαρούμενος! Δεν ήταν εύκολο μωρό, είχα πληγωμένες θηλές στην αρχή, τον ταλαιπώρησαν κολικοί, παλινδρόμηση, κάποιες υπερπαραγωγές αλλά όλα πέρασαν και έκανα το καλύτερο μου γι’ αυτον! Κοιμιζόμασταν μαζί, θήλαζε αρκετά τις νύχτες, όταν ξεκίνησα δουλειά ακόμα πιο πολύ…
Όταν πλησίαζε έξι μηνών είχα ακόμα τέσσερις μήνες άδεια… Μια μέρα ο άντρας μου μου πετάει την ιδέα!
– Να σε ρωτήσω κάτι αφού έχεις ακόμα άδεια, γιατί δε συνεχίζεις να θηλάζεις μέχρι να πας στη δουλειά; Γιατί να σταματήσεις; Θέλεις να το σκεφτείς;
Έτσι ξαφνικά σαν να γκρέμισε ένα τοίχο στο μυαλό μου που είχαν δημιουργήσει οι εμπειρίες των δικών μου και οι γνώσεις και αντιλήψεις που ως τότε με είχαν τόσο βοηθήσει αλλά εκεί με φρέναραν. Είναι λοιπόν ο ηθικός αυτουργός του θαύματος που ζω και του χρωστάω όλη την ευτυχία της ζωής μου! Μετά βέβαια το έψαξα και άλλο, ρώτησα, έμαθα και μάλλον όσα έμαθα μου άρεσαν πολύ!
Όταν έμεινα έγκυος δεύτερη φορά -ήταν κάτι που το επιθυμούσαμε να είναι κοντά τα αδελφάκια- συνέχισα να θηλάζω αφού ενημερώθηκα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο μικρός μου θήλαζε τώρα λιγότερο σταδιακά στους 19 μήνες άρχισε να κοιμάται καλύτερα, έμενε στο κρεβατάκι του και αν ξυπνούσε κάποιες φόρες ανέλαβε δράση ο μπαμπάς μας, πολύ υποστηρικτικός πάντα, δε θα μπορούσαμε χωρίς αυτόν! Είναι ο αφανής ήρωας της ιστορίας μας! Απτόητος ο μικρός από τη μείωση του γάλακτος δεν παραιτούνταν, γύρω στον έβδομο είδα το πρωτόγαλα και χάρηκα. Το μόνο δύσκολο ήταν ο πόνος στις θηλές αλλά κρατούσε πολύ λίγο στην αρχή του θηλασμού και είπαμε… έχω πείσμα…
Όταν γεννήθηκε η μπέμπα ο «μεγάλος» θήλαζε μεσημέρι και βράδυ πριν τον ύπνο, μαμ και νάνι όπως λέει ακόμα. Βέβαια με το καινούριο μωρό στο σπίτι οι θηλασμοί αυξήθηκαν λίγο στην αρχή αλλά με πολύ βοήθεια από τους πρόθυμους πάντα και ανεκτίμητους παππού και γιαγιά που τον απασχολούσαν, βρήκαμε ρυθμό σύντομα ξανά.
Με τη μπέμπα τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ήμουν πιο έμπειρη νόμιζα… Παρόλα αυτά στην κλινική εμφάνισε ίκτερο αν και αυτή τη φορά σα διαβασμένη ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό και rooming in αλλά δεν είχε κανένα νόημα! Τη γέννησα 3570 στις 2:00 τα ξημερώματα με καισαρική στις 41 εβδομάδες μετά από κανονικούς πόνους και προσπάθεια για vbac 27 ωρών. Την πρώτη μέρα και ενώ ζητούσα να θηλάσω την πρώτη ώρα αυτό δεν έγινε ποτέ, θυμάμαι όταν έφτασα στο δωμάτιο ήταν 6:00 το πρωί, 7:00 μου την πήραν για αλλαγή βάρδιας μου την έφεραν μετά από μια ώρα, την ξαναπήραν για τους παιδίατρους κανένα δίωρο, τη ξαναπήραν για τον διευθυντή Παιδίατρο μια ώρα μετά, πάλι αλλαγή βάρδιας στις 3:00 εν τω μεταξύ για καθαριότητα πάλι οπότε πως να θηλάζει αρκετά; Η ετυμηγορία -τραγική ειρωνεία- ήταν ο ίδιος παιδίατρος που ήταν και στην άλλη κλινική την πρώτη φορά «Το γάλα σας δε φτάνει» (Είναι απίστευτο να είναι διευθυντής παιδίατρος και να δίνει συμβουλές όπως αν το μωρό πεινάσει πριν τις δυόμιση ώρες να του δίνετε τσάι Lipton, όχι στήθος! Ενώ ο θηλασμός πρέπει να είναι απεριόριστος και ανεμπόδιστος, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρει μια μαμά που θέλει να θηλάσει. Τώρα πια το λέμε και γελάμε, όταν πεινάει η μικρή φωνάζω «Ένα Lipton ice tea παρακαλώ!» στον άντρα μου!)
Την πήραν για τη λάμπα, πήγα να τρελαθώ, είχα διαβάσει τόσα… Ζήτησα να μου φέρουν τη λάμπα, προσπαθούσα να εξηγήσω ότι αν δε τη θηλάζω πιο πολύ πως θα πέσει ο ίκτερος, μου έλεγαν με ξένο. Τελικά σκέφτηκα και ζήτησα νοσοκομειακό θήλαστρο. Με βοήθησε πολύ η τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τη σύμβουλο θηλασμού και Παιδίατρο την κα Μαρία Χολή. Όλη εκείνη τη κρίσιμη νύχτα που ήταν στη λάμπα μου την έφερναν κάθε δυο ώρες να θηλάσω και στην ενδιάμεση ώρα έβγαζα με θήλαστρο για να το στείλω μέσα να το δώσουν σαν συμπλήρωμα. Πρότεινα τη σύριγγα αντί μπουκαλιού για να αποφύγω σύγχυση θηλών, θεωρούνταν απαράδεκτο. Ως εκ θαύματος το πρωί ενώ μου είχαν πει ότι αποκλείεται να πέσει αρκετά ο ίκτερος για να βγούμε, ο ίκτερος έπεσε και μας άφησαν ελεύθερους! Ήταν μεγάλη νίκη! Και ας μου είπαν απλά «Είδατε πόσο βοήθησε η λάμπα;»
Τελικά το γάλα μου έφτασε και πάλι και για τα δυο παιδιά μου. Δεν έχω καταλήξει ακόμα ποιο από τα δυο μεγάλα γνωστά ιδιωτικά μαιευτήρια της Αθήνας είχε την χειρότερη αντιμετώπιση των βρεφών. Γιατί και στο πρώτο είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό αλλά πως είναι δυνατόν αφού μου το φέρνανε κάθε τρεις ώρες περίπου και ενώ άλλες φορές ήταν τρομερά πεινασμένο άλλες πολύ χαλαρό δεν ήθελε κοιμόταν. Και την ίδια μέρα που βγήκαμε θήλαζε ασταμάτητα. Όμως τουλάχιστον δεν έπαθε ίκτερο. Στο δεύτερο που δε δίνανε ξένο γάλα σίγουρα, τι νόημα είχε πάλι αφού δε μου το αφήνανε ούτε να το θηλάσω και έκανε ίκτερο; Είμαι απογοητευμένη, αν έκανα τρίτο παιδί δε θα ήξερα τι να κάνω…
Δεν είχα καμιά ενόχληση στο στήθος αυτή τη φορά. Η μπέμπα εμφάνισε όμως παλινδρόμηση και αυτή και έκανα αποχή από ίχνη γάλακτος και μοσχάρι με τη καθοδήγηση της Μαρίας και μετά από δυο εβδομάδες περίπου το θέμα εξαφανίστηκε. Βέβαια ακόμα δεν τρώω τα αγαπημένα μου γαλακτοκομικά αλλά για λίγο ακόμα ελπίζω…
Θέλω να ευχαριστήσω τα παιδάκια μου που κάνανε το γάλα μου από δώρο για εκείνα δώρο για εμένα και με διδάξανε ότι η αγάπη όπως το γάλα της μαμάς δε μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται και φτάνει πάντα για όλους! Κάπου το έχω διαβάσει αυτό αλλά τώρα το έχω ζήσει και το έχω μάθει!
Ο γιος μου έχει υπέροχη συμπεριφορά προς τη μικρή, όλο χάδια και αγκαλιές, να με βοηθάει, να της φέρνει παιχνίδια! Και εκείνη μόλις τον βλέπει κάνει σαν τρελή από χαρά! Η ατάκα που μου έχει μείνει είναι όταν τις πρώτες μέρες τη ρώτησε γλυκά «Είναι ωραίο το γάλα μπέμπα;» την ώρα που θήλαζε.
Μακάρι όλες οι μαμάδες να έχουν τη τύχη και το πείσμα μου να ζήσουν τις μοναδικές στιγμές θηλασμού των μωρών τους και να τους δώσουν αυτό το πολύτιμο πρώτο εφόδιο για τη ζωή τους! Δεν είναι ότι θα τις κάνει καλύτερες μαμάδες αλλά είναι μια ασύγκριτη εμπειρία, δείτε το έτσι! Είναι όπως τα extreme sports, προσφέρουν συγκίνηση και περιπέτεια! Αλλά το έπαθλο είναι το καλό του μωρού σας!
Και μια συμβουλή: αν αποφασίσετε ότι αυτό θέλετε, δηλαδή να θηλάσετε, μην ακούτε κανέναν έμπειρο γνωστό η ειδικό που παρουσιάζεται φιλικός προς τον θηλασμό, Παιδίατρο, μαία κλπ! Να έχετε έτοιμο το τηλέφωνο του διεθνούς συνδέσμου θηλασμού και να απευθύνεστε μόνο σε πιστοποιημένους συμβούλους θηλασμού! Και κυρίως αφιερώστε λίγο χρόνο από πριν διαβάζοντας ένα βιβλίο, πηγαίνοντας σε ένα σεμινάριο, ψάχνοντας στο Ίντερνετ από έγκυρες πηγές. Νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά δε ξέρουμε τίποτα για τη χαμένη τέχνη του θηλασμού και είναι κρίμα… Ας γνωρίζουμε για να μην είναι οι επιλογές μας τελικά τυχαίες, να είναι συνειδητές, αυτό μόνο!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη γιατρό μας, στους παππούδες, στις γιαγιάδες, στην αδερφή μου, στα παιδιά μου και στον άντρα μου!!! Ούτε που είχα ονειρευτεί το θαύμα που χάρη σ’ εσάς όλους ζω!
Δεν είναι εύκολο, είναι καθημερινός αγώνας αλλά κάθε στιγμή αξίζει και δε θα την άλλαζα με τίποτα!
Από την καρδιά μου…
Η μαμά Πόπη
Πηγή: eimaimama.gr
