Τελικά πόσα «όχι» μπορεί να αντέξει ένα παιδί…
Διανύουμε τις πιο ζεστές καλοκαιρινές ημέρες και τα παιδιά μου είναι στην Αθήνα, κλεισμένα σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και οτι λαχταράει η ψυχή τους…
Δυστυχώς οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν το επιτρέπουν οπότε η μοναδική βουτιά που μπορούν να κάνουν είναι στην πλαστική πισίνα του μπαλκονιού μας…
Το χειρότερο απ’ όλα είναι οτι με βλέπουν όλη μέρα να δουλεύω και αυτό τα «χαλάει» ακόμα περισσότερο.
Έτσι λοιπόν η ζωή κυλάει σε κανονικούς ρυθμούς χειμώνα με μια μικρή πινελιά από καλοκαίρι…
Πως λοιπόν να λες όχι σ’ αυτά τα παιδιά…
Κάπου εδώ ξεκινούν τα δύσκολα. Πριν από δύο βράδια έχοντας στερέψει από ιδέες για τα άρθρα που γράφω εδώ στο Ημερολόγιο, ζήτησα από το γιο μου να μου ρίξει μια ιδέα για θέμα που αφορά τα παιδιά και τις οικογένειες.
Ξέρετε τι μου είπε;
«Να γράψεις να μην λένε οι γονείς όχι στα παιδιά τους γιατί αυτά λυπούνται»…
Προφανώς δεν ειπώθηκε τυχαία η ιδέα του Ερρίκου αλλά ήταν αποτέλεσμα των «όχι» και των συμφωνιών που γίνονται καθημερινά για να μην ξεφύγει η κατάσταση λόγω καλοκαιριού.
Τα όχι που συνήθως λέμε σ’ αυτές τις ηλικίες στα παιδιά μας είναι τα γνωστά. Όχι άλλο παγωτό. Όχι άλλο τάμπλετ. Όχι άλλη μια ώρα στην παιδική χαρά γιατί είναι αργά. Όχι…όχι…όχι…
Άπειρα όχι σε μια τρυφερή ηλικία που δυστυχώς δεν μπορούν να κατανοήσουν το νόημά τους.
Και το ερώτημα που μπαίνει είναι τελικά πόσα όχι μπορούν να αντέξουν τα επτάχρονα παιδάκια;
Σύμφωνα με τους κανόνες τις ζωής τα όχι στις περισσότερες περιπτώσεις καθορίζουν τα περίφημα όρια. Αυτά τα όρια που σε κάθε οικογένεια είναι διαφορετικά.
Και τελικά ίσως αυτή η διαφορετικότητα των οικογενειών προκαλεί την απόλυτη σύγχυση στα παιδιά.
Γιατί είναι παιδιά και τα θέλουν όλα. Και δυστυχώς δεν μπορούν να κατανοήσουν οτι σε κάθε οικογένεια οι γονείς βάζουν διαφορετικούς όρους. Έτσι λοιπόν για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται οτι τα παιδιά δεν έχουν καμία ευθύνη όταν δεν καταλαβαίνουν τα «όχι» και αντιδρούν με τον δικό τους γνωστό τρόπο. Εμείς οι γονείς είμαστε το πρόβλημα που δεν μπορούμε να εναρμονιστούμε σε μια κοινή στρατηγική απέναντι στα παιδιά μας.
Και δυστυχώς αυτό το πρόβλημα είναι χωρίς λύση γιατί όπως όλοι ξέρουμε κάθε οικογένεια έχει δικαίωμα να λέει τα «όχι» που εκείνη επιθυμεί…
Πως όμως να εξηγήσεις σ’ ένα τόσο μικρό παιδάκι οτι η κάθε οικογένεια έχει δικούς της κανόνες; Για εκείνο το γεγονός οτι ο φίλος του θα ξενυχτήσει στο πάρκο τρώγοντας γαριδάκια είναι μια πραγματικότητα. Θέλει μεγάλο αγώνα για να μεταδόσεις στα παιδιά σου οτι η νοοτροπία «αφού το κάνει εκείνος γιατι όχι και εγώ» είναι λανθασμένη στάση ζωής…
Και τελικά το μόνο που σου μένει είναι να τεκμηριώνεις τις αποφάσεις σου όσο πιο πολύ μπορείς μήπως και πετύχεις κάποια στιγμή να τους περάσεις το πιο σημαντικό μήνυμα της ζωής… «Δεν κάνουμε ποτέ οτι κάνουν οι άλλοι»…Γιατι σήμερα είναι τα γαριδάκια αύριο μπορεί να είναι κάτι άλλο πιο σοβαρό…
Πηγή: toimerologio.me
