Θα ξαναερωτευτώ μετά το διαζύγιο;

Συχνά συναντώ στο γραφείο μου μόνους γονείς, γυναίκες και άνδρες που κουβαλούν μέσα τους την απώλεια μιας σχέσης ή και του ίδιου τους του ανθρώπου, την βαθιά απογοήτευση ενός γάμου που δεν λειτούργησε ή, άλλοτε, την ανακούφιση μιας σχέσης που έπρεπε να τελειώσει και πια αποτελεί παρελθόν.

[babyPostAd] Ο κοινός παρονομαστής όμως είναι η αντίστασή τους στο να επενδύσουν και πάλι συναισθηματικά ή και να συνδεθούν σεξουαλικά με έναν σύντροφο μιας και αυτή η ένωση, συναισθηματική και σεξουαλική, φαντάζει τρομακτική και απειλητική.

«Κι αν ερωτευτώ;», «Κι αν δεθώ;», «Όλοι είναι σκάρτοι», «Κι αν με αφήσει;», «Κι αν, ξαναμείνω μόνος/η..;”, εξωτερικευμένες σκέψεις που συχνά ακούω στο γραφείο μου, «ντυμένες» με αισθήματα φόβου, απογοήτευσης, άρνησης, παραίτησης.

Είναι αλήθεια πως οι γυναίκες λειτουργούν σεξουαλικά μέσα από έναν δρόμο συναισθηματικής ενεργοποίησης ή και ενεργοποίησης ονείρων, όπως συχνά αναφέρω στο κλινικό μου έργο. «Θα τον ξαναδώ;», «θα υπάρξει συνέχεια;», «του άρεσα αρκετά;».

Συνήθως η γυναίκα κάνει έρωτα επενδύοντας στον άντρα συναίσθημα και όραμα για το «μετά» και είναι αλήθεια πως για μια μόνη μητέρα η επένδυση αυτή αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο.

«Τώρα που στάθηκα ξανά στα πόδια μου θα με βάλεις να ξαναερωτευτώ;» μου απάντησε μια θεραπευόμενη μόνη μαμά, όταν την ενθάρρυνα να βγει με έναν συνάδελφό της έπειτα από δύο χρόνια απόστασης από κάθε είδους φλερτ. Για εκείνη, ήταν σα να την ενθάρρυνα να μπει στο στόμα του λύκου, και όμως ένιωθα πως ήταν από καιρό έτοιμη να φλερτάρει ξανά, να κάνει έρωτα, να ζήσει!

Έπειτα από ένα διαζύγιο μια μόνη μαμά μαθαίνει να φυλάγεται και συχνά υιοθετεί μια στάση αποφυγής του άνδρα και κατά συνέπεια της ενεργούς σεξουαλικής ζωής. Αυτό το φαινόμενο συναντάται συχνά και σε μόνες μαμάδες που έχασαν τον άνδρα τους και που με τεράστια ενοχή και άλυτο πένθος κλειδώνουν τον ερωτισμό τους αποχαιρετώντας την γυναίκα μέσα τους.

Οι συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης φυσικά είναι σημαντικές για την ισορροπία της μόνης μητέρας, μιας γυναίκας με πολλές και σοβαρές ευθύνες, ελάχιστο προσωπικό χρόνο και μια καθημερινότητα όπου τα «πρέπει» κυριαρχούν και τα «θέλω» μένουν πίσω. Μια γυναίκα χωρίς σεξουαλική ζωή είναι μια γυναίκα που κρατά κλειδωμένο ένα κομμάτι της ταυτότητάς της, έναν σημαντικό της ρόλο, την ίδια της την φύση.

Η αποχή από την ερωτική ζωή για ένα χρονικό διάστημα θα προκύψει σε κάθε γυναίκα στην πορεία της ζωής, όμως η άρνηση για ερωτική επαφή που είναι συνδεδεμένη με την άρνηση για σύνδεση με έναν άνδρα κρύβει ουσιαστικά μια παραίτηση και βαθύ φόβο.

Για τον άνδρα μονογονέα από την άλλη πλευρά, οι εφήμερες σχέσεις της μιας νύχτας ή οι αμιγώς σεξουαλικές σχέσεις μοιάζουν να είναι η άμυνά του απέναντι στο φόβο να ερωτευτεί, να αφεθεί, να ρισκάρει συναισθηματικά. Κι έτσι, συνδέεται ρηχά, παίζει σεξουαλικά αλλά δεν αφήνεται σε μια ουσιαστική γνωριμία, παραμένοντας μόνος ψυχικά. Το περιστασιακό σεξ, οι σχέσεις της μιας βραδιάς, οι γνωριμίες που χαραμίζονται από φόβο πως θα εξελιχθούν σε κάτι «επικίνδυνο», τα φλερτ που μένουν «αναπάντητα» από ανασφάλεια και τα τραύματα που κουβαλά χτίζουν σταδιακά την εσωτερική του μοναξιά ενώ εκείνος αισθάνεται πως προφυλάσσει τον εαυτό του.

Η σεξουαλική και συναισθηματική αδράνεια όμως δεν προφυλάσσουν παρά εγκλωβίζουν το άτομο σε μια καθημερινότητα κενή από συντροφικότητα, κρατάνε πίσω τους μόνους γονείς από την διεκδίκηση μιας πιο ποιοτικής προσωπικής ζωής, μιας πιο ολοκληρωμένης ύπαρξης.

Είναι απαραίτητο να αναφέρω κάπου εδώ πως η μακροχρόνια σεξουαλική αδράνεια οδηγεί σε μείωση της αυτοπεποίθησης, σε αρνητική εικόνα εαυτού και σώματος και σε μια στρεβλή αίσθηση πως «κανείς δε θα κοιτάξει εμένα», εμένα που άφησα τόσο πίσω τον ερωτισμό μου. Η συναισθηματική αδράνεια από την άλλη, η απόσταση από τον έρωτα και το φλερτ, οδηγεί σε ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς, σε εξάρσεις άγχους, ακόμη και σε κατάθλιψη.

Η σεξουαλική μας ζωή είναι κομμάτι της υγείας μας και της ψυχικής μας ισορροπίας. Η ικανότητα να σχετιζόμαστε, να αλληλεπιδρούμε συναισθηματικά, να αντέχουμε το ρίσκο του έρωτα και της βαθιάς σύνδεσης μας κρατά ζωντανούς! Ο φόβος είναι το πιο αγκυλωτικό συναίσθημα,μα αξίζει για μια στιγμή να αναρωτηθείς «από φόβο μήπως «πεθάνω», δεν θα ζήσω;».

Πηγή:   mothersbird.gr