Θέλω να γίνω μία από εσάς… Αφήστε με!!
«…..Πρώτη μέρα στο σχολείο… Στο νέο σχολείο… Είχα τόσο άγχος για σήμερα… Όταν έφτασα το πρωί όλοι με κοιτούσαν περίεργα… Κάποιοι έδειξαν έντονα τη δυσαρέσκειά τους που βρίσκομαι εδώ… Το ένιωσα… Μιλούσαν με απέχθεια και κάποιοι μου έκλεισαν ακόμη και την είσοδο για να μην μπω… Ήταν μεγάλοι.. Λογικά γονείς συμμαθητών μου… Μπορεί πάλι και όχι… Δεν ξέρω.. Ένας κόμπος βρίσκεται στο λαιμό μου από το πρωί κι εγώ θέλω να κλάψω.. Όμως κρατώ το κεφάλι μου χαμηλωμένο και συνεχίζω τη πορεία μου… Σε αυτό το σχολείο είναι κι άλλα παιδιά σαν κι εμένα… Από άλλες χώρες… Από χώρες όχι και τόσο ευπρόσδεκτες τελικά.. Μία κυρία με υποδέχεται και με πιάνει από το χέρι… Μιλά σπαστά τη γλώσσα μου κι εγώ χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους κάποιος με καταλαβαίνει!! Με οδηγεί στην τάξη και με καθίζει σε μια καρέκλα… Γονατίζει μπροστά μου και με κοιτά χαρούμενα… Της χαμογελώ κι εγώ… Μου υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά… Προσπαθώ να την πιστέψω.. Θέλω να την πιστέψω…
Παρ’ όλα αυτά το σχολείο μου άρεσε… Η αίθουσα είχε όμορφα χρώματα και η δασκάλα ήταν χαμογελαστή… Την λένε Εύα… Κι αυτό το κατάλαβα… Νομίζω άρχισα ήδη να καταλαβαίνω και κάποιες λέξεις που επαναλαμβάνονται συνέχεια… και σαν να μου αρέσει κιόλας αυτή η γλώσσα..
Ο μπαμπάς νωρίτερα προσπάθησε να μου εξηγήσει τι συμβαίνει… Λέει πως οι άνθρωποι αντιδρούν σε κάθε τι νέο… Σε κάθε τι που μπορεί να τους αλλάξει τη συνήθεια, την καθημερινότητα ή σε κάθε τι το διαφορετικό… Κι εγώ είμαι διαφορετική για εκείνους.. Άλλη γλώσσα, άλλη ιστορία, άλλα ήθη, άλλη θρησκεία… Και νομίζω πως καθόλου δεν τους νοιάζει ότι έρχομαι για να μάθω και να ταιριάξω με κάθε τι νέο μου παρουσιαστεί. Ότι έρχομαι για να μάθω την ιστορία αυτού του τόπου, τα ήθη και τα έθιμά του και να σεβαστώ τη θρησκεία του…
Αυτή είναι η βασική «ικανότητα» που πρέπει να ξαναμάθετε και εσείς και τα παιδιά σας!
Δυστυχώς έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα δεν είχαμε άλλη επιλογή, παρά να φύγουμε από τον τόπο που τόσο αγαπάμε… Αφού «έφυγε» και η μαμά, δεν μας κρατούσε πια τίποτα πίσω… Τίποτα εκτός από όμορφες αναμνήσεις από παλιά… Τότε που όλα ήταν αλλιώς… Τότε που όλα ήταν όμορφα και ασφαλή… Τότε που είμαστε όλοι μαζί και παίζαμε χαρούμενοι… Τότε που το σχολείο ήταν μια καθημερινή γιορτή… Τότε που το παιχνίδι ήταν έξω και το γέλιο ολημερίς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας.
Δεν το διάλεξα να είμαι εδώ… Κι αν με ρωτούσε ποτέ κανείς σας, θα σας έλεγα πως πίσω ξανά θέλω να γυρίσω… στον τόπο μου… Στο σχολείο μου… Στους φίλους μου… Με όλη μου την οικογένεια ξανά μαζί και τη μαμά να μου δίνει το τελευταίο φιλί πριν τον ύπνο στο ζεστό μου πουπουλένιο κρεββάτι… Πίσω στον τόπο ΜΟΥ… Εκεί που έμαθα να μιλάω, να περπατώ, να παίζω, να εμπιστεύομαι, να ονειρεύομαι… Ναι να ονειρεύομαι!! Εκείνα τα όνειρα που έφερα κι εδώ μαζί μου, παρέα με τα λιγοστά μου πράγματα… Τα έφερα μαζί μου για να έχω κάτι να σκέφτομαι τις ώρες εκείνες τις δύσκολες.. Τις ατελείωτες ώρες που δεν περνούν..
Δεν θέλω να κλάψω… Ούτε και να με δεις εσύ και κανείς να κλαίω… Δεν θέλω να με Λυπηθείς!! Σε κανέναν δεν αξίζει η λύπηση και ο οίκτος… Σε κανέναν που έχει έστω ένα όνειρο… Κι εγώ έχω πολλά από δαύτα…. Θέλω όμως ένα σου χαμόγελο… Ακόμη κι αν είναι ψέμα.. Ένα σου χαμόγελο θα με βοηθήσει να σηκώσω λίγο τα μάτια μου από το έδαφος… Ένα σου χαμόγελο και υπόσχομαι να σου χαμογελάσω κι εγώ πίσω… Δεν ήλθα για να πειράξω και να αγγίξω οτιδήποτε, ούτε να κολλήσω κάποια σπάνια ασθένεια που έφερα από τη χώρα μου… είχαμε κι εκεί εμβόλια ξέρεις… Θέλω να με δεχτείς… Σαν να ήμουν ένα «δικό σου» παιδί και όχι απλά μια ξένη… Δεν ήλθα για να διώξω κανέναν… Δεν ήλθα για να καταστρέψω τίποτα… Δεν ήλθα να σου στερήσω κάτι… Ήλθα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή… Γιατί στην πατρίδα μου πλέον η διαβίωση ήταν δύσκολη.. Γιατί πια δεν είχε μείνει καμία ελπίδα … Γιατί δεν υπήρχε τίποτα να μας κρατήσει εκεί…
Κάπως έτσι ήλθα… Ήλθα… και θέλω να γίνω μία από εσάς..
Άφησέ με…
Και εγώ θα σου αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω… Στο υπόσχομαι…»
Μαριλένα Π. από ένα χωριό της Βόρειας Εύβοιας, 13 ετών. Μόλις μετανάστευσε στη Φρανκφούρτη με τον πατέρα της…
Θα μπορούσε πράγματι να είναι το δικό σου παιδί…
Σκέψου… πως θα ήθελες στ’ αλήθεια να της φερθούν εκεί που ΔΕΝ επέλεξε να είναι, μα η ανάγκη την έστειλε;; Σκέψου και φέρσου ανάλογα αν κάποια στιγμή χρειαστεί, σε μια άλλη Μαριλένα στο σχολείο του δικού σου παιδιού…
Για το babyradio
Αύρα Φούκου
