Το ιδανικότερο θα ήταν να γίνεται κάποιος γονιός, αφού έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του κάποια βασικά σημεία: το παιδί είναι μεν η προέκτασή του εαυτού μας στο μέλλον, έχει όμως τη δική του υπόσταση, το δικό του σενάριο ζωής και τα δικά του θέλω.
της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Από την ηλικία των 8 ετών, τα αγόρια είναι πολύ πιο εκδηλωτικά προς τη μητέρα τους. Στην προεφηβεία πάλι, αρχίζουν να επιζητούν περισσότερο την σημασία και την προσοχή του πατέρα τους. Στην εφηβεία, δεν επιτρέπουν στη μητέρα τους να τα αγκαλιάζει δημοσίως, και να εκδηλώνει την στοργή και τη φροντίδα της μπροστά στους φίλους τους.
Η ιστορία όμως αρχίζει κάπου να διαφοροποιείται μετά τα 18, και όταν πλέον ενηλικιώνονται. Τότε αρχίζουν να ωριμάζουν και να απευθύνονται στη μητέρα για αναγνώριση και συμπαράσταση για τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Η μητέρα από την πλευρά της απολαμβάνει τη προσοχή και την σημασία που της δίνει ο ενήλικας πλέον γιος της.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν το αγόρι αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και να ζήσει μόνος ή ακόμα χειρότερα να συγκατοικήσει με τη σύντροφο του ή να παντρευτεί. Μερικοί γονείς δέχονται το καινούριο τους ρόλο, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην ιδέα ότι δεν είναι πλέον το επίκεντρο της προσοχής του παιδιού τους.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες, η ενηλικίωση σημαίνει την απομάκρυνση του παιδιού από την οικογένεια και την ανάληψη ευθυνών και υποχρεώσεων. Συνήθως μετακομίζουν από τα 18 τους, αρχίζοντας την δική τους ζωή, θέτοντας παράλληλα σαφή όρια μεταξύ εκείνων και της οικογένειας προέλευσης. Στην Ελλάδα όμως, τα πράγματα διαφέρουν ουσιαστικά, αφού οι άνδρες πριν από τα 30 δύσκολα φεύγουνε από την μητρική φροντίδα και θαλπωρή που τους προσφέρει η οικογενειακή εστία, επιβραδύνοντας έτσι την ουσιαστική ενηλικίωση και την ανάληψη ευθυνών που αυτή προϋποθέτει.
Με αυτό το σκεπτικό η μητέρα έχει άπλετο χώρο και χρόνο, να επηρεάσει τον γιο της ως προς το πρότυπο της γυναίκας που θα αναζητήσει αργότερα στην ζωή του, στον τρόπο που θα εκφράζει το συναίσθημα του ως προς την σύντροφο του, και στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του, στο να είναι δηλαδή αυτάρκης και ανεξάρτητος σαν ενήλικος.
Όσο λιγότερο ικανοποιημένη λοιπόν από τη δική της ζωή και τις δικές της επιλογές είναι μια μητέρα, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να διατηρήσει μια σχέση εξάρτησης για να καλύψει τα δικά της συναισθηματικά κενά. Π.χ Μπορεί το αγόρι να γίνει ο ‘άντρας της μαμάς’ αφού τον μεγαλώνει όπως θα ήθελε να είναι για αυτήν ο ιδανικός άντρας. Ή στην αντίθετη περίπτωση ένα παιδί να παίζει τον ρόλο του συζύγου ο οποίος είναι «αόρατος» στην οικογένεια.
Σε αυτές τις σχέσεις συχνά χρησιμοποιείται η λέξη θυσία αφού «πρέπει» να τονιστεί στο παιδί, ότι η μητέρα ξεπέρασε τον εαυτό της και έχασε ότι αγαπούσε για να το μεγαλώσει. Το κρυφό μήνυμα εδώ υπονοεί την εσωτερική εντολή «μείνε εξαρτημένος μου χρωστάς.. και θα μου χρωστάς όσα χρόνια κι αν περάσουν»… Με απλά λόγια ; Το παιδί ξεχρεώνει ..το κληροδοτούμενο χρέος με το να μη διαφωνεί, και να μην κάνει αυτό που θέλει, αν είναι αντίθετο στη βούληση της μητέρας του.
Η επόμενη πονηρή φράση εμφανίζεται με τα λόγια.. «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» η οποία κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί τον άλλον». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς, τα «μικρά» μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», αντιλαμβάνονται την έννοια της οικογένειας.
Στατιστικά, οι «δεμένες» οικογένειες «δένονται» κυρίως από τις ανάγκες της μητέρας, που φυσικά δεν καλύπτονται από την συναισθηματική οντότητα του πατέρα-συζύγου. Η χειραφέτηση του παιδιού θυσιάζεται στο βωμό των γονεϊκών αναγκών. Δεν θέλουν, δηλαδή, να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο. Την ανάγκη τους, την βαφτίζουν αγάπη: «Μας λατρεύει και δεν θέλει να φύγει από κοντά μας»! Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά είναι δύσκολο να συνάψουν ερωτικές σχέσεις και να βρουν την πληρότητα μέσα από αυτές.
Η προσωπικότητα του παιδιού είναι βασικός παράγοντας για το πώς θα εξελιχθεί η σχέση αυτή. Μπορεί μια μητέρα να έχει όλα τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς που προαναφέρθηκαν όμως το παιδί της, να καταφέρει να δει όλη αυτή την υπερβολή και να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Όταν όμως είναι πολύ ευαίσθητος ή ενοχικός τότε είναι πιο επιρρεπής στους ψυχολογικούς εκβιασμούς της μητέρας καθώς και στο συναίσθημα της ιδιοκτησίας που του ασκεί. Για να αλλάξει ένας άντρας την σχέση εξάρτησης και να βάλει καινούργιες ισορροπίες, θα πρέπει ή να το θέλει ο ίδιος ή να αναγκαστεί από τις συνθήκες. Θα πρέπει να μπορεί να αντέξει το θυμό της μαμάς, και την δική του ενοχή η οποία πηγάζει από την άρνηση του να την δυσαρεστήσει.
Το ιδανικότερο θα ήταν να γίνεται κάποιος γονιός, αφού έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του κάποια βασικά σημεία: το παιδί είναι μεν η προέκτασή του εαυτού μας στο μέλλον, έχει όμως τη δική του υπόσταση, το δικό του σενάριο ζωής και τα δικά του θέλω.
Υποστηρίξτε λοιπόν την αυτονομία των παιδιών σας, απελευθερωθείτε από το «θεωρείο» της ζωής τους και επιτρέψετέ τους μια καθαρή ματιά στον στίβο της ζωής με προσωπικό παράδειγμα την κατοχή της δική σας ιδιοκτησίας για την εκπλήρωση των προσωπικών σας αναγκών . Έτσι και μόνο έτσι θα δημιουργήσετε ισορροπημένους ανθρώπους που θα έχουν σίγουρα πατήματα ζωής και λόγους να χαρούν την ανεξαρτησία τους.
Κατερίνα Μαλλιωτάκη-cretalive.gr
