Κάθε γυναίκα έχει ακούσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της κάτι αρνητικό για την εμφάνισή της. Μπορεί να έχουν σχολιάσει τα κιλά της ή τη στραβή μύτη της. Τέτοιου είδους προσβολές μας κοστίζουν και πληγώνουν πολύ την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κάποια κορίτσια στην κατασκήνωση κορόιδεψαν την κόρη της για το βάρος της, αυτή η μητέρα αποφάσισε να της μάθει, από μικρή ηλικία, πως να αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις καταστάσεις.
«Ήταν τέλη Ιουλίου και η μόλις 8 ετών κόρη μου θα επέστρεφε από τις διακοπές της. Ήταν η πρώτη φορά που την στέλναμε κατασκήνωση και το περίμενε πώς και πώς. Πριν ακόμη πάει, σκεφτόταν τους καινούριους φίλους που θα γνώριζε και όλα αυτά που θα μάθαινε. Δεν μπορούσε με τίποτα να κρύψει τον ενθουσιασμό της.
Όταν πήγαμε, λοιπόν, να την πάρουμε από την κατασκήνωση ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν χαρούμενη. Θα ένιωθε περήφανη που τα κατάφερε τόσο καλά μόνη της και θα μας έλεγε αμέτρητες ιστορίες από την εμπειρία της. Αντί όμως να δω το λαμπερό της χαμόγελο, είδα τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της και μια λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
Σ’ όλη την διάρκεια της επιστροφής ήταν αμίλητη στο αυτοκίνητο. Όταν όμως επιστρέψαμε στο σπίτι και μείναμε οι δυο μας μου εξομολογήθηκε τι της συνέβη και ήταν τόσο αναστατωμένη. Την δεύτερη μέρα στην κατασκήνωση, κάποια κορίτσια την αποκάλεσαν χοντρή και την κορόιδεψαν για το βάρος της. Τα λόγια τους την πλήγωσαν τόσο πολύ που μετά, δεν μπορούσε να απολαύσει τις διακοπές της.
Για να είμαι ειλικρινής, όταν το άκουσα δυσκολεύτηκα πολύ να συγκρατήσω τον θυμό μου. Ήθελα να βρω τους γονείς αυτών των κοριτσιών και να τους πω να μάθουν στα παιδιά τους τρόπους. Αλλά αντί να κάνω αυτό, επέλεξα να διδάξω στην κόρη μου πώς να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις.
“Λυπάμαι πολύ αγάπη μου γι’ αυτό που σου είπαν. Είμαι σίγουρη ότι πληγώθηκες πολύ. Τους είπες να σταματήσουν να σε αποκαλούν έτσι; Τους είπες πόσο πολύ σε πλήγωσε η συμπεριφορά τους;” τη ρώτησα.
Η κόρη μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Μου είπε μάλιστα ότι όταν είδε ότι τα κορίτσια δεν σταματούσαν τα πειράγματα, ενημέρωσε τους υπεύθυνους της κατασκήνωσης. Οι ίδιοι μίλησαν στα κορίτσια για την σημασία της ευγένειας και για το πόσο λανθασμένη ήταν η συμπεριφορά τους. Όσο σωστά όμως και να αντιμετώπισαν το θέμα, η ζημιά είχε γίνει. Η κόρη μου είχε πληγωθεί.
Αποφάσισα λοιπόν να της μιλήσω ειλικρινά. Της εξήγησα ότι στη ζωή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα προσβάλλουν και θα θίγουν την εξωτερική εμφάνιση κάποιου άλλου. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ελέγξει. Αυτό που μπορεί όμως να κάνει είναι να μην αφήνει τις “κακίες” να την αγγίζουν.
“Δεν νομίζω ότι υπάρχει κορίτσι που να μην έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της ότι είναι χοντρή, ανορεκτική, πολύ κοντή ή πολύ ψηλή. Ίσως έχει ακούσει ότι έχει άσχημη μύτη ή ότι έχει μεγάλα αυτιά. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε προσβάλλει και θα προσπαθήσει να κλέψει την αυτοπεποίθησή σου. Μην τον αφήσεις όμως να το κάνει!“, της είπα. Και συνέχισα λέγοντα ότι δεν πρέπει να ξεχνάει πόσο έξυπνη και όμορφη είναι και το κυριότερο, πόσο καλό και ευγενικό παιδί.
“Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο να σου χαλάσει τη διάθεση ή να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου ότι είναι απλά μια γνώμη – η οποία δεν έχει καμία βαρύτητα. Η γνώμη που έχεις εσύ όμως για τον εαυτό σου έχει τεράστια σημασία. Πρέπει να είσαι περήφανη για σένα, κάθε στιγμή της ζωής σου”.
Κάποιοι θα πουν ότι ήταν “μεγαλίστικη” συζήτηση για ένα 8χρονο, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι δεν πρέπει τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε μια φούσκα – όπου θα πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και ευγενικοί. Όσο και να θέλω να την προστατεύσω από την σκληρότητα αυτού του κόσμου, στην τελική όλα εξαρτώνται από τον δυναμισμό και την πίστη της στον εαυτό της. Και αυτό μαθαίνεται από μικρή ηλικία…»
