Όλοι υπήρξαμε μωρά και όλοι γεννιόμαστε με την ίδια ψευδαίσθηση. Ότι είμαστε παντοδύναμοι. Πιστεύουμε ότι όλο το σύμπαν γυρνάει γύρω από τον χαριτωμένο εαυτό μας
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εκφράσουμε πως νιώθουμε. Πώς το καταφέρουμε αυτό; Πολύ απλά!
Εκφράζουμε δυσαρέσκεια, πόνο, πείνα κλπ. Και αμέσως μαγικά, έρχεται το μπιμπερό, η πάνα αλλάζει, η αγκαλιά έρχεται ζεστή να μας νανουρίσει και γενικότερα όλο το σύμπαν μας ανήκει.
Νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί και ελέγχουμε όλο τον κόσμο. Μέχρι να μεγαλώσουμε λίγο γιατί τότε έρχεται ο πρώτος «κεραυνός». Το «ΟΧΙ» της μαμάς.
Και η ψευδαίσθηση διαλύεται και αυτή η απώλεια είναι επίπονη για όλους. Και για τους γονείς και φυσικά και για τα παιδιά. Για όλη μας την ζωή, διατηρούμε μέσα μας την νοσταλγία αυτής της ψευδαίσθησης παντοδυναμίας και όλοι ψάχνουμε να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα του πανίσχυρου ανθρώπου, που λέει «Θέλω» και το σύμπαν απαντάει «Your wish is my command».
Και φτάνουμε στην όχι και τόσο συμπαθητική και αρεστή λέξη «ΟΡΙΑ» που όλοι οι γονείς προσπαθούν να αποφύγουν, να μεταθέσουν, να αναβάλλουν, για να είναι πάντα αρεστοί και να διατηρούν το «τέλειο» κλίμα ευτυχίας μέσα στο σπίτι.
Πηγή: protothema.gr
