Τι τίτλος, ε; Δεν υπάρχει έτσι απλά “σωστό” και “λάθος”, θα μου πείτε! Και θα έχετε δίκιο. Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν όσο έγραφα αυτή την ανάρτηση.
Μεγαλώνοντας έχω αντιληφθεί μεταξύ άλλων πως δεν υπάρχει τίποτε αυτονόητο. Πραγματικά νομίζω πως ακόμη και οι έννοιες του «ναι» και του «όχι» δεν σημαίνουν το ίδιο για όλους τους ανθρώπους, για να μην αναφερθώ στο καλό και το κακό και το σωστό και το λάθος…
Ο καθένας έχει τη δική του οπτική για τα πράγματα, τη δική του γνώμη, τη δική του θέαση και κρίση για τις καταστάσεις και τελικά το καθετί μοιάζει να είναι και σωστό και λάθος ταυτόχρονα. Ποιος να κρίνει τι είναι σωστό, που να μην μπορεί να αναιρεθεί από άλλον; Μόνο η επιστήμη είναι αξιόπιστη στο να θεωρείται πηγή έγκαιρων συμπερασμάτων όμως και πάλι, βλέπουμε καθημερινά κατά την εξέλιξή της η μία έρευνα να ακυρώνει την προηγούμενη και ό,τι θεωρούσε όποιος ενημερωνόταν «σωστό» αλλάζει και αποδεικνύεται λανθασμένη πρακτική… κάνοντάς με να καταλήγω στην ίδια σκέψη: πολλές φορές νιώθω πως πραγματικά, δεν ξέρω τι στο καλό πρέπει να κάνω πάνω σε διάφορα θέματα που αντιμετωπίζω.
Όταν έγινα μητέρα πριν περίπου έναν χρόνο και συστήθηκα στον κόσμο των άλλων μητέρων, δε, υπήρξαν πολλές φορές που χρειάστηκα πολλές βαθιές ανάσες για να συνηθίσω την πολυφωνία, τον θόρυβο θα έλεγα, που επικρατεί γύρω από τα θέματα που αφορούν τα παιδιά. Πολλές ανάσες για να αντιληφθώ πως μπορεί να κατακριθείς εκεί που δεν το περιμένεις, ακόμα και στο κομμωτήριο, ας πούμε, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, ευγενικό ή πιο ειρωνικό και δηκτικό, για τις επιλογές που κάνεις σε ό,τι αφορά το παιδί σου.
Προσωπικά, όταν καλούμαι να επιχειρηματολογήσω για αμφιλεγόμενα πράγματα και ειδικά αν δεν είμαι και προετοιμασμένη, στρεσάρομαι και αργώ να σκεφτώ. Δυσκολεύομαι να λογοφέρω, ακόμα κι αν έχω πολλά στοιχεία κατά νου γενικότερα πάνω σε ένα ζήτημα. Συνήθως δεν λέω όσα πρέπει να πω την ώρα που πρέπει να τα πω και είμαι ο τύπος που μετά από μία τέτοια φάση θυμάται κι άλλα που θα μπορούσε να είχε πει και μετανιώνει που δεν τα είπε.
Ο λόγος που κάνω αυτή την αναφορά στον εαυτό μου είναι για να σας δώσω λίγο να καταλάβετε και να φανταστείτε τη διστακτικότητα και την αμηχανία που είχα σαν νέα μαμά όταν ρωτούσα διάφορα πράγματα τις γύρω μου «έμπειρες» μαμάδες. Πάρα πολλές φορές χρειάστηκα κάποια γνώμη πάνω σε κάτι αλλά ένιωθα σχεδόν φόβο στη σκέψη ότι, αν δεν συμφωνήσω μ’αυτό που θα ακούσω, θα πρέπει να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί. Κι αυτή για μένα ήταν μία δυσάρεστη γενικά διαδικασία. Παράλληλα δεν μου αρέσει και να προσποιούμαι ότι συμφωνώ όταν ακούω εντελώς εξωφρενικά πράγματα να λέγονται και τελικά με πιάνει νευρικότητα και προσπαθώ απλώς να αλλάξω την κουβέντα.
Από την άλλη πλευρά, αν είστε οτιδήποτε σαν εμένα κι έχετε στραφεί για πληροφορίες στο Ιnternet προσπαθώντας να αποφύγετε λογομαχίες με τις φίλες σας περί σωστού και λάθους με τα παιδιά, θα ξέρετε όλες πολύ καλά τι γίνεται κι εδώ. Εδώ η μάσκα της ανωνυμίας και η ασφάλεια της απρόσωπης επαφής με άλλους έχει αποθρασύνει πάρα πολύ κόσμο που μιλάει πραγματικά άσχημα, σχεδόν υβριστικά σε όποιον έχει αντίθετη άποψη από εκείνον για το είναι σωστό και τι είναι λάθος στην ανατροφή των παιδιών.
Αν έχει τύχει να διαβάσετε σχόλια κάτω από άρθρα για hot, αμφιλεγόμενα θέματα, όπως η εκπαίδευση ύπνου στα μωρά, ο θηλασμός, η συγκοίμιση, η επιλογή των τροφών που δίνονται στα βρέφη κ.λ.π. θα ξέρετε τι εννοώ. Το επίπεδο των συζητήσεων εκεί πέφτει πραγματικά σε ντροπιαστικά επίπεδα, τόσο που πολλοί άνθρωποι διστάζουν να συμμετέχουν, να ρωτήσουν κάτι, να ζητήσουν μια διευκρίνιση γιατί θα πέσει πάνω τους καμιά «έξυπνη» και δεν θα ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν – ούτε και θα έχουν την όρεξη, στο κάτω κάτω.
Επανερχόμενη λοιπόν στο θέμα μου, ξαναγράφω πως πολλές φορές στη ζωή μου ως μαμά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω πάνω σε διάφορα θέματα γιατί για τα πάντα υπάρχουν αυτοί που θα σου πουν να κάνεις κάτι κι ύστερα άλλοι που θα σου πουν πως οπωσδήποτε πρέπει να κάνεις το ακριβώς αντίθετο.
