Κείμενο: Μαρκέλλα Δήμου
Τι πρέπει να ξέρει ένα τετράχρονο; Στην πρόσφατη ενημέρωση γονέων στον παιδικό σταθμό της κόρης μου, μια μητέρα αναρωτήθηκε με αγωνία ενώπιον γονιών και δασκάλας γιατί ο γιος της δεν ξέρει να γράφει το όνομά του, ενώ παράλληλα απευθύνθηκε και στους υπόλοιπους της παρέας ρωτώντας να μάθει για τα ακαδημαϊκά κατορθώματα και «ελλείμματα» των υπολοίπων λιλιπούτειων…
Οι απαντήσεις ομολογώ με έφεραν σε μεγάλη αμηχανία. Μια μαμά αράδιασε λίστα με εκατοντάδες γνωστικά κεκτημένα της (τετράχρονης-ξαναθυμίζω) κόρης της. Ανάγνωση, αγγλικά, μαθηματικές πράξεις, πλανήτες και ρεπερτόριο δεκάδων τραγουδιών κρατούν από τώρα για τη μικρή μια θέση στα πρώτα έδρανα του Χάρβαρντ.
Ένας πατέρας αναφέρθηκε στα απαραίτητα milestones και όλοι οι υπόλοιποι μάταια προσπαθούσαμε να καθυσηχαστούμε από τον ισχυρισμό της δασκάλας ότι κάθε παιδί αναπτύσσει τις δεξιότητές του με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Δυστυχώς, η κουλτούρα του ακαδημαϊκού ανταγωνισμού ξεκινά από πολύ νωρίς και καθιστά τα παιδιά μας και τα κατορθώματά τους οχήματα δικής μας επιβεβαίωσης και ικανοποίησης απωθημένων. Μου πήρε και μένα αρκετό καιρό για να καταλάβω ότι είναι πιο όμορφο να παρατηρείς παρά να κατευθύνεις, να αγαπάς παρά να απαιτείς…
Έτσι έφτιαξα και εγώ τη λίστα με το τι πρέπει να ξέρει ένα τετράχρονο:
- Πρέπει να ξέρει ότι το αγαπούν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις-συνεχώς.
- Πρέπει να ξέρει πώς είναι να νιώθεις ασφάλεια και να την επιδιώκει πάντα και παντού. Πρέπει να ξέρει ότι πρέπει να εμπιστεύεται τη διαίσθησή του με τους ανθρώπους και ότι έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι το κάνει να αισθάνεται καλά-και μόνο.
- Πρέπει να ξέρει να γελά, να κάνει χαζομάρες, να χρησιμοποιεί τη φαντασία του, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να βάφει τον ουρανό πορτοκαλί και να ζωγραφίζει 6 πόδια στις γάτες.
- Πρέπει να ξέρει τι του αρέσει και να μπορεί να ασχοληθεί με αυτό. Αν δεν του αρέσει καθόλου το να μάθει τους αριθμούς, καλό θα ήταν οι γονείς του να συνειδητοποιήσουν ότι αργά ή γρήγορα θα τους μάθει και μέχρι τότε θα είναι εξίσου παραγωγικό να κάνει το δεινόσαυρο, να ζωγραφίζει, ή να παίζει με τις λάσπες.
- Πρέπει να ξέρει ότι ο κόσμος είναι μαγικός, το ίδιο και αυτό. Και εκτός από μαγικό είναι υπέροχο, δημιουργικό, ευαίσθητο.
Και τη συμπλήρωσα με το τι πρέπει να μάθουν οι γονείς του:
1. Πρέπει να μάθουν λοιπόν ότι κάθε παιδί μαθαίνει να περπατά, να μιλά, να μετρά και να διαβάζει με τον δικό του ρυθμό.
2. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος παράγοντας υψηλών ακαδημαϊκών επιδόσεων είναι το διάβασμα-όχι από τα παιδιά αλλά ΣΤΑ παιδιά. Και όχι φυλλάδια με ασκήσεις και κάρτες με λέξεις και αριθμούς. Και παιχνίδια σε οθόνες. Παραμύθια, βιβλία, ιστορίες-αγκαλιά.
3. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τις περισσότερες φορές, το να είναι κάποιο παιδί ο “καλύτερος μαθητής” της τάξης, δεν σημαίνει ότι είναι και ο πιο ευτυχισμένος. Προσπαθούμε να καθρεφτίσουμε τη δική μας πολυάσχολη και κατακερματισμένη καθημερινότητα σε αυτή των παιδιών μας, ενώ το μόνο που πρέπει στην ουσία να τους εξασφαλίσουμε είναι ανέμελη παιδική ηλικία.
4. Πρέπει να περικυκλώσουν τα παιδιά με βιβλία, φύση, τέχνη και υλικά και να τα αφήσουν ελεύθερα να τα αξιοποιήσουν με όποιον τρόπο θέλουν. Φιλτράρετε τα παιχνίδια τους, αφήστε τα να εξερευνήσουν, να λερώσουν και να λερωθούν. Βοηθήστε τα να κινηθούν ελεύθερα, μην τα πνίγετε μέσα σε χοντρά ρούχα και δύσκαμπτα μπουφάν.
5. Πρέπει τέλος να καταλάβουν ότι τα παιδιά χρειάζονται εμάς. Περισσότερο. Το να γίνει κάποιος γονιός είναι καθαρή επιλογή και απαιτεί θυσίες. Και η αγωνία του να διατηρήσουμε τις ζωές μας όπως ήταν πριν είναι αυτή που κάνει τους life coachers και τα γονεϊκά περιοδικά να ασχολούνται με το πως πραγματικά μπορείς να ασχοληθείς «παραγωγικά» με το παιδί σου σε 10 λεπτά. Δεν αμφισβητώ την ποιότητα του χρόνου και της συνύπαρξης. Αλλά από μόνη της δε φτάνει. Πρέπει να υπάρχει και μια στοιχειώδης ποσότητα. Τα παιδιά μας δεν χρειαζονται 3 ξένες γλώσσες, μπαλέτο, ποδόσφαιρο, και playdates. Η τέλος πάντων δεν χρειάζονται μόνο αυτά. Χρειάζονται μπαμπάδες που θα ακούν τα κατορθώματά τους, μαμάδες που τα αφήνουν να μαγειρεύουν μαζί τους και ας κάνουν μια κουζίνα χάλια, Χρειάζονται να ξέρουν ότι είναι η προτεραιότητά μας, ότι περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, εμείς θέλουμε να είμαστε μαζί τους.
Εμπνευσμένο από κείμενο που εμφανίστηκε στο magicalchildhood.wordpress.com
Πηγή:talcmag.gr
