«Τι το θέλουμε κι άλλο μωρό μαμά;»
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να «απολογείται» εκ μέρους των γονιών μου για το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι.
«Καλά, δεν σου έκαναν ένα αδελφάκι;» με ρωτούσαν πολλοί με ένα βλέμμα όλο λύπηση.
«Γιατί θα έπρεπε οπωσδήποτε δηλαδή να μου κάνουν αδελφάκι; Μια χαρά περνάω μόνη μου» σκεφτόμουν και καμιά φορά θύμωνα κιόλας με όποιον έλεγε πως κακώς με άφησαν οι γονείς μου χωρίς αδελφάκι.
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ήμουν παιδί οι μόνες στιγμές που μου έλειπε το ότι δεν έχω αδέλφια ήταν στις διακοπές, αν δεν έβρισκα γρήγορα παρέα δηλαδή, άντε και όταν, λόγω υποχρεώσεων της μαμάς, κλεινόμασταν στο σπίτι. Κατά τα άλλα, μια χαρά τα περνούσα. Όλη η προσοχή στραμμένη πάνω μου, όλα για μένα. «Θα γίνει κακομαθημένη, να το προσέξετε» έλεγαν στους δικούς μου.
Περνώντας τα χρόνια, βέβαια, πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη για έναν αδελφό, μια αδελφή. Ποτέ, όμως, δεν κάκιωσα στους γονείς μου. Το αντίθετο μάλιστα. Τώρα που έγινα και εγώ μαμά μπορώ να καταλάβω ακόμη περισσότερο την αγωνία ενός γονιού που θέλει να τα προσφέρει όλα στο παιδί του και θεωρεί πως ένα παιδί μπορεί να το μεγαλώσει καλύτερα από ότι περισσότερα.
Παρ’όλα αυτά μετά τη γέννηση της πρώτης μου κόρης ήξερα ότι σίγουρα θέλω κι άλλο παιδί. Όταν ήταν σε ηλικία που άρχισε να καταλαβαίνει, τη ρωτούσαμε με τον μπαμπά της αν θέλει αδελφάκι και πάντα μας έλεγε «ναι, θέλω αδελφούλα». Έλα, όμως, που όταν της ανακοινώσαμε ότι περιμένουμε αυτήν την αδελφούλα, δεν φάνηκε να το χαίρεται και τόσο…
«Τι το θέλουμε κι άλλο μωρό μαμά;» με ρώτησε. «Για σένα, αγάπη μου, για να έχεις παρέα» της είπαμε. Αμέσως στο μυαλό μου άρχισαν οι σκέψεις. «Θα το αγαπήσει; Μήπως την πληγώσουμε; Θα ζηλεύει σίγουρα».
Είναι τελικά προτιμότερο να κάνουμε ένα ή περισσότερα παιδιά; Προτιμότερο και καλύτερο για ποιον όμως;
Οι περισσότεροι έχουμε την εικόνα και την αίσθηση ότι τα μοναχοπαίδια, είτε είναι δυστυχισμένα, είτε γίνονται κακομαθημένα. Και πως τα παιδιά που έχουν αδέλφια είναι πιο χαρούμενα, ολοκληρωμένα και ξέρουν να μοιράζονται. Αρκετοί γονείς επιλέγουν να κάνουν δεύτερο ή και τρίτο παιδί γι’ αυτούς τους λόγους. Για να μην έχουν ένα «κακομαθημένο» ή «δυστυχισμένο».
Όλα αυτά, όμως, είναι σχετικά!
Διάβαζα μια έρευνα Βρετανών επιστημόνων η οποία διαβεβαιώνει πως τα μοναχοπαίδια είναι και ευτυχισμένα και ικανοποιημένα από τη ζωή τους και πως τα παιδιά με αδέλφια είναι αυτά που ζηλεύουν και δεν θέλουν να μοιράζονται με αποτέλεσμα να νιώθουν συχνά δυστυχισμένα.
Πράγματι. Η ζήλεια είναι κάτι το αναπόφευκτο και φυσικό στα αδέλφια. Δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτό κάνει τα παιδιά που έχουν αδέλφια δυστυχισμένα. Ούτε πως αυτή η ζήλεια μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην αδελφική αγάπη και στην πολύτιμη σχέση μεταξύ αδελφών.
Η ψυχολογία της γυναίκας μετά τον τοκετό
Από την άλλη, δεν αποτελεί και κανόνα ότι ένα μοναχοπαίδι θα είναι και κακομαθημένο. Αυτό είναι κάτι που εξαρτάται από τη συμπεριφορά των γονιών. Κακομαθημένο μπορεί να γίνει είτε ένα μοναχοπαίδι, είτε και ένα παιδάκι με πολλά αδέλφια.
Αυτό που καθορίζει το χαρακτήρα, την προσωπικότητα ενός παιδιού και το αν αυτό θα μεγαλώνει ευτυχισμένο δεν έχει να κάνει με το αν θα έχει αδέλφια ή όχι.
Και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν τα μοναχοπαίδια είναι σε καλύτερη ή χειρότερη «μοίρα» από τα παιδιά που έχουν αδέλφια. Είναι απλώς διαφορετικά.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην απόφαση μιας οικογένειας να αποκτήσει ένα ή περισσότερα παιδιά. Είναι θέμα προσωπικών αποφάσεων, θέλησης ή απλώς θέμα συγκυριών. Το αν θα είναι ευτυχισμένο, εξαρτάται από εμάς τους γονείς, την αγάπη τη φροντίδα και την προσοχή που του δίνουμε.
Όταν μια μανούλα δεν εργάζεται…
Τα είδη της τιμωρίας και η επικινδυνότητα τους!
