Το πρώτο κλάμα…
Κάποιες στιγμές δεν έχουν εξήγηση, αλλά συμβαίνουν. Είναι εκείνες που κουβαλούν πολύ συναίσθημα, έντονες εικόνες, μοναδικές εμπειρίες. Κι εκείνο το πρώτο κλάμα που θα ακούσεις όταν μωρό γεννηθεί, θα γίνει λόγος συζητήσεων σε κάθε αίθουσα μαιευτηρίου. Συγγενείς και φίλοι θα λένε πως το μικρό έκλαψε πολύ και πως αυτό σημαίνει ευτυχία.
Σημασία έχει πως δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα εκείνης της πρώτης συνάντησης της μητέρας με αυτό το πλάσμα που για εννιά μήνες μεγάλωνε μέσα στην κοιλιά της. Το βρέφος θα το φροντίσουν οι νοσοκόμες, θα το πλύνουν, θα το καθαρίσουν και φασκιωμένο θα το φέρουν στο πρόσωπο της μητέρας. Για έναν ανεξήγητο λόγο όταν το μικρό έρθει σε επαφή με εκείνη σταματάει να κλαίει. Λογικά αναγνωρίζει την οικειότητα στη χροιά της μαμάς του, νιώθει ζεστασιά στη δική της παρουσία. Η φωνή της είναι εκείνη που θα το ηρεμήσει και γαλήνιο πλέον θα της το στερήσουν για λίγο, μέχρι να μεταφερθεί στο δωμάτιό της.
Εκεί που το κλάμα του βρέφους σωπαίνει, ξεκινάει το κλάμα της μητέρας. Το μωρό θα κλάψει από ενστικτώδη αντίδραση μόλις έρθει στη ζωή. Είναι, λένε, φυσιολογικό, γιατί επιβεβαιώνει ότι είναι ζωντανό. Φεύγει απ’ το οικείο του περιβάλλον, το σώμα της μητέρας του, έρχεται στον κόσμο και με αυτή τη φωνούλα που διαμαρτύρεται κάνει την επίσημη είσοδό του στη ζωή. Σαν να το ξεβόλεψαν απ’ την ηρεμία του, σαν μια ενόχληση αναγκαστική, αφού αυτή είναι σειρά των γεγονότων.
Για αυτό το πρώτο κλάμα του μωρού χωράει λογική, όμως το κλάμα της μητέρας δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά για ποιο λόγο αυτή η γυναίκα κλαίει, αντιμετωπίζοντας τους γύρω της σαν φίλους, συγγενείς, οικογένειά της. Είναι η κατάστασή της τόσο ευάλωτη κι έτσι αφήνεται στα χέρια ειδικών για να τη βοηθήσουν να ζήσει αυτό το θαύμα. Δεν υπάρχουν ντροπές, δεν υπάρχουν ταμπού, απλώς αγωνία κι αναμονή.
Κλαίει με την ψυχή της, είναι μια ανείπωτη ανακούφιση και μια χαρά που όλα πήγαν καλά κι αυτό είναι το ξέσπασμα της έντασης. Βλέπει το μωρό της, είναι υγιές και νιώθει μέσα της περήφανη που τα κατάφερε. Που έζησε την ολοκλήρωση, που αντιμετώπισε ίσως ένα δύσκολο τοκετό. Που πλέον αυτό το πλάσμα, που οι νοσοκόμες καθαρίζουν, είναι το παιδί της.
Γυμνό κι απροστάτευτο ήρθε στη ζωή και χιλιάδες σκέψεις ταξιδεύουν στο λεπτό, πως εκείνη θα είναι πάντα ο προστάτης του. Οι υποσχέσεις έχουν ξεκινήσει να υπογράφονται στο μυαλό της σαν συμβόλαια. Δεν πρόκειται να λείψει απ’ το πλάι του ποτέ. Θα του δώσει όλη την αγάπη της. Είναι κλάμα συγκίνησης, είναι χαρά, ευλογία που νιώθει κι εισπράττει απ’ την ίδια τη ζωή. Δεν μπορεί να σταματήσει, παρά μόνο να το αφήσει να βγει από μέσα της.
Κι ύστερα, ευτυχισμένη, να ηρεμήσει. Ως εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσε ούτε κούραση ούτε ταλαιπωρία, δεν έδωσε σημασία σ’ αυτά. Όμως, αυτό το πλάσμα τη λύγισε, την έκανε να κλαίει γοερά. Είναι η αγάπη που μόλις εκδηλώθηκε.
Δε συγκρίνεται αυτή η εμπειρία ζωής με κανένα γλέντι, με καμία άλλη διασκέδαση κι αφορμή γιορτής. Είναι το θαύμα της ζωής! Μια νέα σχέση μόλις ξεκίνησε με τις ωραιότερες προδιαγραφές. Εκείνη η σχέση μάνας και παιδιού!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
