Πριν μερικές μέρες, μια φίλη μου έκανε μια ανάρτηση στο προφίλ της, στο Facebook, θέλοντας να εκφράσει την αγανάκτηση της, επειδή κάποιος αποκάλεσε τον γιο της καθυστερημένο.
«Το όνομα του γιου μου δεν είναι ‘Καθυστερημένο’. Το όνομα του είναι…
Λυπάμαι αν σας προσβάλει τόσο που το παιδί μου δεν έχει τις ίδιες διανοητικά ικανότητες με το δικό σας… Δεν είναι κολλητικό μη φοβάστε. Το παιδί μου, είναι ένα καλόκαρδο ευγενικό αγόρι που αγαπάει όλον τον κόσμο. Είναι μόλις 4άρων ετών και λατρεύει να παίζει στην παιδική χαρά…
Ο 4χρονος γιος μου είναι Αυτιστικός. Ο αυτισμός όμως δεν καθορίζει το ποιος είναι. Ο γιος μου είναι χιλιάδες χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά… Χιλιάδες «Σ’ αγαπάω μαμά… Μαμά, γιατί είσαι λυπημένη;»
Ο γιος μου είναι δώρο Θεού. Μου τον χάρισε ο ίδιος Θεός που δημιούργησε και το δικό σας παιδί, και τον ευγνωμονώ κάθε μέρα, γιατί πιο υπέροχος δε θα μπορούσε να ήταν!!«
Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση και αμέσως η σκέψη μου ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω, στην πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη «Καθυστερημένο». Ήμουν έξι χρονών και βρισκόμουν σε μια παιδική χαρά κοντά στο πατρικό μου σπίτι. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα κι εγώ έτρεχα κι έπαιζα γελώντας με τους φίλους μου, με όλη την αθωότητα των 6 μου χρόνων. Ξαφνικά φωνές τράβηξαν την προσοχή μου και μια λέξη που επαναλαμβανόταν.
Ένα μικρό αγόρι στεκόταν στην άκρη, περικυκλωμένο από 6-7 συνομήλικα παιδιά. Τα μαλλιά του μπερδεμένα, στο πρόσωπο του ζωγραφισμένη η απορία… τα άλλα παιδιά του πετούσαν βότσαλα και φώναζαν, χοροπηδώντας και γελώντας.. «Καθυστερημένο!. Καθυστερημένο! Ο Χρήστος είναι καθυστερημένο… Ο Χρήστος είναι καθυστερημένο…» και δώστου γέλια και χοροπηδητά.
Δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε ούτε και ήξερα τι σήμαινε η λέξη «Καθυστερημένο» μια και ήταν η πρώτη φορά που την άκουγα. Θυμάμαι ότι γύρισα στο σπίτι μου χοροπηδώντας από το ένα πόδι στο άλλο και τραγουδώντας «Καθυστερημένο!. Καθυστερημένο! Ο Χρήστος είναι καθυστερημένο…» Η συνήθως χαμογελαστή μαμά μου με πλησίασε και ρώτησε απότομα, «Τι είπες μόλις τώρα;».
Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο θύμωσε ξαφνικά, αλλά όταν έπαιρνε αυτήν την έκφραση, σήμαινε ότι είχα κάνει κάτι πολύ κακό. Παρόλα αυτά, εγώ επανέλαβα αθώα, «Καθυστερημένο… Υπήρχε ένα καθυστερημένο στη παιδική χαρά, μαμά» και ύστερα έκανα το λάθος να χαμογελάσω κιόλας, ικανοποιημένη με την εξήγηση που έδωσα.
“Μην ξαναχρησιμοποιήσεις αυτή τη λέξη. Είναι μια πολύ κακή λέξη. Ακούς;;», μου είπε θυμωμένα ενώ ταυτόχρονα έσκυψε προς το μέρος μου, έφερε το πρόσωπο της πολύ κοντά στο δικό μου και κοιτώντας με στα μάτια συνέχισε, τονίζοντας μία- μία τις λέξεις, «Το όνομα του δεν είναι ‘Καθυστερημένο’. Όπως κι εσύ έχει όνομα. Το όνομα του είναι Χρήστος.».
Η φωνή της μαμάς μου αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου, καθώς φαντάζομαι το όμορφο αγόρι της φίλης μου, με τα ξανθά του μαλλιά να ανεμίζουν μπερδεμένα, το πρόσωπο λερωμένο και στα γαλάζια φωτεινά μάτια του ζωγραφισμένη η ίδια απορημένη έκφραση, όπως τότε του Χρήστου, γεμάτη παράπονο, ενώ γύρω του χοροπηδά μια παρέα παιδιά, γελώντας, κοροϊδεύοντας και πειράζοντας τον, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός από αυτά. Αυτό είναι το μέλλον του, αναρωτιέμαι.
Το μικρό αγόρι της φίλης μου έχει όνομα. Το όνομα του είναι Αλέξης και είναι 4άρων ετών. Έχει αυτισμό, αλλά ο Αλέξης είναι τόσα περισσότερα από τη διάγνωση του. Ο Αλέξης αγαπά τα Lego και ασχολείται με τις ώρες φτιάχνοντας όμορφες κατασκευές. Είναι πολύ καλός με τους αριθμούς κι έχει ταλέντο στη ζωγραφική. Ο Αλέξης ρωτά τη μαμά του, γιατί είναι στεναχωρημένη κι ύστερα την παρηγορεί, λέγοντας της πως την αγαπά.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή κι ύστερα αναρωτιούνται κιόλας.. «Έλα μωρέ τι έγινε; Πώς κάνεις έτσι; Πολύ ευαίσθητη είσαι, μια λέξη είναι απλά. Ένα αστείο κάναμε»!!
Δεν υπάρχει τίποτα το αστείο στη θέα ενός μικρού παιδιού που στέκει μόνο στην παιδική χαρά, στο σχολείο ή όπου αλλού, περικυκλωμένο από περίεργους θεατές, σαν ζώο σε κλουβί, να το χλευάζουν να το γελοιοποιούν να το μειώνουν. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια μεταχείριση, πόσο μάλλον σε ένα μικρό παιδί, από έναν ενήλικα, που θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα πώς να φερθεί.
Οι λέξεις έχουν δύναμη… Είναι στο χέρι μας ποιες θα διαλέξουμε και πώς θα τις χρησιμοποιήσουμε.
Δεν θέλω να δω το Χρήστο, τον Αλέξη ή όποιο άλλο παιδί να υποφέρουν επειδή είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Δεν βοήθησα τότε το Χρήστο. Τώρα όμως μπορώ να κάνω κάτι.. Όλοι μας μπορούμε.
Μπορούμε να διαλέξουμε εκείνες τις λέξεις που σέβονται την ταυτότητα του άλλου ανθρώπου. Που δεν αφαιρούν κομμάτια της υπόστασης του, δεν απομονώνουν, δεν μειώνουν, δεν πληγώνουν, δεν καταστρέφουν αθώες ψυχές… Μπορούμε να διαλέξουμε να μην σταθούμε αμέτοχοι παρατηρητές…
Εύα Ακριβοπούλου,
Πηγή: mommyandthecity.gr
