Ζωή απο τη… ζωή μου!!!
Εννέα μήνες κουβαλούσα στην κοιλιά μου δύο ψυχούλες. Στην αρχή ήταν μικρές κουκκίδες που μεγάλωναν και μεγάλωναν και μεγάλωναν και μαζί μεγάλωνε και η κοιλιά μου μέχρι που έγινε «μπαλόνι»…έτοιμο να σκάσει…
Όταν έχεις δίδυμα συνήθως έχεις και τεράστια κοιλιά, επίσης έχεις και μια καλή δικαιολογία για να τρως το «καταπέτασμα». Παρ’όλα αυτά δεν έτρωγα υπερβολικά στην εγκυμοσύνη, πήρα όμως 22 κιλά, ποτέ δεν κατάλαβα το πώς αφού γενικά πρόσεχα. Οι «κουκκίδες» στην κοιλιά μου κάθε μέρα γίνονταν όλο και μεγαλύτερες μέχρι που εκείνα τα Χριστούγεννα δεν έβλεπα την ώρα να βγούνε.
Αυτή η αγωνία να γνωρίσεις τα άγνωστα πλάσματα που κρύβεις μέσα σου και τρως μαζί τους κάθε μέρα επί εννέα μήνες είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο….
Θυμάμαι εκείνο το πρωί που ξύπνησα με ανυπομονησία ή μάλλον δεν είχα κοιμηθεί καθόλου… απλά περίμενα να ξημερώσει.
Τα μωρά θα μου τα «έπαιρναν» με καισαρική, είχε αποφασιστεί για λόγους ασφάλειας. Έτσι λοιπόν ο φόβος ήταν ακόμα μεγαλύτερος γιατί όπως και να το κάνουμε η καισαρική είναι ένα χειρουργείο…
Θυμάμαι το κλάμα που έριξα όταν χαιρέτησα τους δικούς μου στο διάδρομο λίγο πριν μπω στην αίθουσα τοκετού…
Φοβερό συναίσθημα, φόβος και αγωνία μαζί…και κλάμα…πολύ κλάμα…Ξεκινούσε η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου μπαίνοντας στο χειρουργείο. Για να καλύψω την αμηχανία μου έκανα και πλάκα στο γιατρό μου λεγοντάς του οτι όλο το σκηνικό μου θύμιζε το grey’s anatomy.
Δεν είχα «ξανακάνει» μέχρι τότε κανένα χειρουργείο οπότε μόνο στην τηλεόραση είχα δει πώς είναι….Η αναισθησία που σου κάνουν έχει ως αποτέλεσμα να μη νιώθεις τίποτα από όσα συμβαίνουν στην κοιλιά σου, όμως ακούς τα πάντα. Μισοζαλισμένη μεν αλλά το αφτί «τεντωμένο», άκουγα τα πάντα και λυπόμουν τόσο πολύ που δεν είχα τη δυνατότητα να βλέπω…Αυτό το συναίσθημα ότι δεν έχεις έλεγχο της κατάστασης, όταν έχεις το δικό μου χαρακτήρα, μπορεί να σε τρελάνει ή να τρελάνεις εσύ τους άλλους. Προτίμησα το δεύτερο οπότε τρέλαινα τον γιατρό μου στις ερωτήσεις…Ήθελα να μου περιγράφει όλα όσα έκανε με κάθε λεπτομέρεια…
«Η μόνη φορά που αγάπησα την κοιλιά μου ήταν όταν ήμουν έγκυος…»
Άκουγα την περιγραφή των χειρουργικών εργαλείων και κρατούσα την αναπνοή μου…δεν ήξερα αν πρέπει να ανακουφιστώ ή να ανησυχώ…
‘Οταν βγήκε η Φαίη πήρα την πρώτη ανάσα και τότε ένιωσα ότι υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια διαφορετική ένταση…Ο φόβος ξαναήρθε, άκουγα το γιατρό που προσπαθούσε να πιάσει τον Ερρίκο και ένιωσα ότι για δευτερόλεπτα η κατάσταση είχε λίγο δυσκολέψει…Ο μικρός ήταν λίγο πιο μέσα, είχε μάλλον «βολευτεί» στην τεράστια κοιλιά μου, ευτυχώς όμως τον γράπωσε γρήγορα ο καταπληκτικός γιατρός μου και πολύ σύντομα άκουσα να μου λένε «βγήκε και το αγόρι».
Ζωή απο τη… ζωή μου
Το μεγαλείο της στιγμής απλά δεν περιγράφεται και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλες οι μανούλες…Αρκεί που βγήκαν, που τα άκουσες, που τα είδες, που τα άγγιξες για λίγα δευτερόλεπτα και μετά δε σκέφτεσαι ούτε ότι το χειρουργείο δεν έχει τελειώσει ακόμα, ούτε ότι ο γιατρός σε ράβει…μόνο ότι τα έφερες στον κόσμο, ότι τους έδωσες ζωή…Ζωή από τη ζωή σου…αυτό είναι το θαύμα της φύσης είτε γεννάς με καισαρική, είτε γεννάς φυσιολογικά…Σημασία έχει ότι η αποστολή σου ολοκληρώθηκε…
Μετά από εννέα μήνες, που για κάθε γυναίκα αποτελούν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, κρατάς αγκαλιά τα μωρά σου και αρχίζεις να ζεις όλα αυτά που τόσους μήνες έβλεπες στον ύπνο σου. Τα όνειρα σου γίνονται πραγματικότητα και από ιστορίες που έβλεπες ενώ κοιμόσουν, γίνονται ιστορίες που απλά τις ζεις σε «real time» και δεν ξαναβλέπεις όνειρα… γιατί πολύ απλά δεν ξανακοιμάσαι τουλάχιστον όχι «βαριά» …για αρκετά χρόνια…Όταν ο καιρός περνάει και τα μωρά σου μεγαλώνουν, σιγά-σιγά ανακαλύπτεις οτι τελικά η ημέρα της γέννας ήταν η ευκολότερη ημέρα που βίωσες ως μητέρα…τα δύσκολα έρχονται μετά!!!
Πηγή: toimerologio.me
