15 πράγματα που είναι οι μπαμπάδες (πέρα από μπαμπάδες), από την Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Και μπορούν ακούραστα να κουβαλούν στα χέρια τους μέχρι 2 mini επιβάτες.

Αμέτρητα σπίτια, κάστρα και πύργοι από πολύχρωμα τουβλάκια έχουν ανεγερθεί στο σαλόνι μας τον τελευταίο χρόνο.

Αγαπημένη εικόνα που δεν παλιώνει ποτέ: ο Νικόλας στο πάτωμα, η Ισαβέλλα στην πλάτη του, στα ηχεία δυνατά το «χοπ χοπ χοπ, τρέχα αλογατάκι».

Εσύ φαντάζεσαι ότι εννοώ ότι τραγουδάνε νανουρίσματα, αλλά στο δικό μας σπίτι το καλύτερο νανούρισμα είναι το ροχαλητό του. Τι κι αν ακούγεται σε όλο το σπίτι σαν χαλασμένος κινητήρας; Και τα δύο παιδιά μας δεν ενοχλούνται καθόλου – αντιθέτως κοιμούνται μακάρια.

Ξέρουν πάντα τις σωστές απαντήσεις. Κι αν δεν τις ξέρουν, θα τις εφεύρουν.

Νομίζω πως είναι μέρος του job description να σηκώνουν τα μωρά όσο πιο ψηλά γίνεται (με τη μάνα να κοιτάζει από κάτω έντρομη, ένα βήμα πριν το καρδιακό επεισόδιο).

Ειδικά στη βόλτα με το αυτοκίνητο, η Ισαβέλλα δίνει τη μια «παραγγελιά» πίσω από την άλλη.

Ξέρεις μπαμπά που θα δει αγνώστου προελεύσεως μπαλάκι να κατευθύνεται προς το μέρος του παιδιού του και δεν θα μπει μπροστά να το προστατεύσει;

Κι αν δεν το πιστεύεις πέρνα μια βόλτα από τις πισίνες baby swimming, που είναι πάντα  γεμάτες με μωρά και μπαμπάδες – όχι με μαμάδες, όπως μπορεί να νόμιζες.

Με δοκιμασμένο φάρμακο το «να το φιλήσω να περάσει» ή την ατάκα – γιατροσόφι του Νικόλα  «δεν πονάμε γιατί είμαστε λιοντάρια και όχι καλαμάρια». Της περνάει ο πόνος (σχεδόν) κάθε φορά.

Ειδικά αν έχουν και λίγη κοιλίτσα, εκεί να δεις κάτι ύπνοι που γίνονται.

Δεν ξέρω γιατί η κόρη μου τρελαίνεται να περνά κάτω από τα πόδια του μπαμπά της και όχι κάτω από τα δικά μου (δεν θέλω αστεία για το ύψος των ποδιών μου, εντάξει;)

Από την τεράστια αγκαλιά του δεν περνάει σταγόνα.

Σβήνουν τα λάθη στη στιγμή.

Και από εκεί ψηλά, από τις πλάτες των μπαμπάδων, ο κόσμος είναι πάντα ομορφότερος.