Μπορεί μία γυναίκα να θηλάσει μετά από καρκίνο του μαστού; Εγώ τα κατάφερα!!
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος ήθελα να θηλάσω αν και κατά βάθος πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω. Τελικά, η θέληση είναι το κλειδί.
Βρείτε μοναδικές προτάσεις & προσφορές για όλο το σπίτι – Χαλιά – Λευκά Είδη – Φωτιστικά – Έπιπλα
[babyPostAd]Μετά από 40 εβδομάδες, υπέροχης εγκυμοσύνης, ήρθε η ώρα του τοκετού. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζα. Μετά από 13 ολόκληρες ώρες γεννήθηκε ο μικρούλης μου με κατ΄ επείγουσα καισαρική, αφού άρχιζαν να του πέφτουν οι παλμοί. Λίγο αργότερα τον κρατούσα αγκαλιά.Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία ένιωθα απέραντη χαρά που επιτέλους τον είχα στην αγκαλιά μου, από την άλλη ένιωθα απογοητευμένη που δεν κατάφερα να τον γεννήσω φυσιολογικά και να έχω τον τοκετό που ήθελα, αλλά και έντονο άγχος για το αν θα μπορέσω να τον θηλάσω και αγωνία για το αν τελικά ο χειρουργημένος μαστός θα είναι παραγωγικός (είχα επιλέξει να κάνω ογκεκτομή και όχι ολική μαστεκτομή). Φυσικά αυτό δεν το ήξερε κανείς, στην πράξη θα βλέπαμε αν τελικά μπορεί αυτός ο μαστός να δώσει γάλα.
Το αποτέλεσμα ήταν να βάζω το μωρό, με τη βοήθεια της μαίας στο μαστό, αυτός να μη παράγει τίποτα, ο μικρούλης να μη χορταίνει, ο άλλος μαστός να μην έχει ενεργοποιηθεί, το χέρι μου που επιτρέπετε να τρυπηθεί (στο άλλο έχουν αφαιρεθεί οι λεμφαδένες), να έχει γίνει σουρωτήρι, γιατί βλέπεις ο αιματοκρίτης μου έπεσε όσο πιο κάτω γινόταν και το αποτέλεσμα; να θέλω να πάρω το μικρό μου να το ταΐσω και να μη μπορώ μόνη μου, αν και τον είχα πάντα μαζί μου στο δωμάτιο. Η αγωνία συνεχιζόταν… πόσες πάνες έβρεξε; πόση ώρα θήλασε από τον ένα μαστό; πόση ώρα θήλασε (;) από τον άλλο μαστό; πόσες φορές ενεργήθηκε;
Και πάνω που αποφασίζω να τον βάζω μόνο στο “καλό” στήθος, έρχεται ο ίκτερος. Αχ αυτός ο ίκτερος… και να μη ξυπνάει… και να μη θηλάζει… Η γιατρός του μαιευτηρίου μου λέει ότι πρέπει να του δώσουμε ξένο γάλα και αρχίζουν να μου φέρνουν τα μπουκαλάκια… Πόσο θύμωνα όταν τα έβλεπα… όμως τι άλλο μπορούσα να κάνω; Πρώτα τον έβαζα να θηλάσει και ας κοιμόταν, ήλπιζα ότι θα έπαιρνε έστω μια σταγόνα και μετά του έδινα το μπουκάλι, το οποίο έπινε πανεύκολα.
Ήρθε η μέρα να φύγουμε. Το άγχος μου κορυφώθηκε! Πως θα τα κατάφερνα; Εδώ φώναζα μια μαία, μου τοποθετούσε το παιδί, έπιανε καλά και μετά έπινε όσο έπινε. Τι θα έκανα στο σπίτι;
Με το που φτάσαμε στο σπίτι μάζεψα όσα κουράγια είχα και με πείσμα ξεκίνησα να τον θηλάζω σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο! Ο μικρούλης μου όμως ήταν τόσο νωθρός που δεν έτρωγε καθόλου. Κοιμόταν συνέχεια και έπινε μόνο από το μπιμπερό. Όσο έβλεπα να πίνει το γάλα από το μπιμπερό και να μη θέλει καθόλου το στήθος, τόσο απογοητευόμουν. Οι αντιδράσεις από το περιβάλλον υπήρχαν διακριτικά με τη μορφή συμβουλών και αυτό με εξόργιζε και με πείσμωνε ακόμα πιο πολύ.
Φυσικά η λύση ήρθε από την παιδίατρο που είχα επιλέξει λίγο πριν γεννήσω η οποία είναι πιστοποιημένη σύμβουλος θηλασμού. Αρχικά μας συμβούλεψε να κόψουμε το χαλινό του παιδιού στη γλώσσα και στο άνω χείλος (ήταν βαθμού 3 προς 4!) και να δίνουμε το συμπλήρωμα με SNS γιατί ο μικρούλης είχε πάθει σύγχυση θηλών. Δεν ήταν τόσο εύκολη η λύση, αλλά ομολογώ ότι ήταν αποτελεσματική.
Έτσι καταφέραμε με αρκετή προσπάθεια να έχουμε αποκλειστικό θηλασμό με όχι αποκλειστικά μητρικό γάλα. Κάτι ήταν και αυτό! Φυσικά δεν επαναπαυτήκαμε. Παίρνοντας και κάποια γαλακτογόνα σταδιακά μειώναμε την ποσότητα του συμπληρώματος και φτάσαμε μετά από δυόμιση μήνες να έχουμε αποκλειστικό θηλασμό και αποκλειστικά μητρικό γάλα!
Δειλά δειλά άρχισα να αντλώ και γάλα, 5ml τη μια φορά, 10 την άλλη, για να φτιάξω μια μικρή τράπεζα για όταν θα χρειαζόταν να πάω στη δουλειά. Αυτό και αν ήταν άθλος! Από εκεί και ύστερα ο θηλασμός έγινε πολύ εύκολος.
Σήμερα ο μικρούλης έχει “μεγαλώσει”, είναι 16 μηνών και ναι, ακόμα θηλάζει από τον 1 μαστό!
Ευχαριστώ,
Γιώτα
Πηγή: mitrikosthilasmos.com
