Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους. Τα βλέπω από μακριά, ακούω τις γλυκές λεξούλες που ανταλλάσσουν το ένα με το άλλο ως βρισιές. Μαλώνουν για τη μπάλα που το ένα κρατούσε περισσότερη ώρα, μαλώνουν για το κρυφτό, το σκοινάκι και για άλλους τόσο σοβαρούς λόγους.
Και εκεί που τα βλέπεις να έχουν το ένα την πλάτη γυρισμένη από το άλλο, ξαφνικά και δίχως να ανταλλάξουν καμία κουβέντα, αρχίζουν να παίζουν ξανά. Δίχως να κρατάνε κακίες, δίχως έριδες και προσβολές. Δίχως να εξαντλούν το μυαλό τους σε σχέδια εκδίκησης και ανταπόδοσης.
Όλο αυτό, με βάζει σε σκέψεις. Αντιλαμβάνονται πως ο απλοϊκός κόσμος των παιδιών, αν και για πολλούς φαντάζει ανώριμος και άπλαστος, κρύβει μέσα του περισσότερη σοφία από όση θέλουμε να πιστεύουμε.
Ο κόσμος των παιδιών και η ψυχή τους που τόσο εύκολα συγχωρεί, μπορεί να μας δείξει πόσο σπουδαία είναι η αρετή της συγχώρεσης για τη διανοητική και συναισθηματική μας υγεία. Είναι ένα εξαίσιο παράδειγμα για τους ενήλικες οι οποίες διακόπτουν σχέσεις, δε δίνουν ευκαιρίες και μνησικακούν με τον παραμικρό λόγο.
Η συναισθηματική ωριμότητα είναι πιο σημαντική σε έναν άνθρωπο από τους εκπαιδευτικούς τίτλους και τα πτυχία. Οι άνθρωποι όταν καλλιεργούνται εσωτερικά, αγαπούν το συνάνθρωπο και έχουν χώρο στον εσωτερικό τους κόσμο ώστε να τον αγαπήσουν και να μην τον κατακρίνουν.
Τα παιδιά διδάσκουν πολλά για τη συγχώρεση, για αυτό αξίζει κάποιος να τα προσέχει.
