Αγαπητοί άντρες: Το να βοηθάτε στις δουλειές του σπιτιού δεν είναι “χάρη”. Είναι μια από τις υποχρεώσεις σας!
Ήμουν 27 και μόλις είχα κάτσει στο τραπέζι της κουζίνας απέναντι στη σύζυγό μου, Μελ , την πρώτη φορά που είπα, «έπλυνα τα πιάτα για σένα». Τότε, της έκλεισα και το μάτι, σαγηνευτικά, σαν να περίμενα ένα βραβείο. Στην πραγματικότητα, μάλλον είχα ξαναπεί κάτι τέτοιο και η γυναίκα μου απλά δεν είχε δώσει σημασία. Αλλά αυτή τη φορά, περίπου 5 χρόνια μετά από το γάμο μας και την Μελ να είναι μια Μαμά-Στο-Σπίτι, έδωσε!
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd] Και λέω ευτυχώς!Την εποχή εκείνη έκανα το μεταπτυχιακό μου πέρα από τη δουλειά μου. Ζούσαμε στη Minnesota για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο και με την πιο κοντινή μας οικογένεια στη Γιούτα, είχε νόημα για τη Μελ να μένει στο σπίτι και να φροντίζει τα δύο μικρά παιδιά μας Tristan και Norah. Ήταν μια προσαρμογή, τουλάχιστον. Μέχρι τότε, είχε δουλέψει με πλήρη απασχόληση σε ένα πολυκατάστημα, ενώ εγώ δούλευα ως σερβιτόρος και πήγαινα και στα μαθήματα για να αποκτήσω το πτυχίο μου.
Δεν ξέρω τι με έπιασε όταν η Μελ έγινε Μαμά-Στο-Σπίτι, αλλά για κάποιο λόγο έγινα σαν τους παλιούς που λέγανε οτι η νοικοκυρά έχει μία μόνο δουλειά και αυτό ήταν να διαχειριστεί το σπίτι. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ το οτι ζούσα και εγώ εκεί, ή ότι φρόντιζε για τα παιδιά μας.
Ήταν βράδυ όταν ανέφερα το σκηνικό με τα πιάτα. Τα 2 μας παιδιά ήταν στο κρεβάτι και η Μελ φορούσε πυτζάμες. Ήμουν φορούσα τζιν και ένα μαύρο μπλουζάκι. Η Μελ έσκυψε πίσω, έκατσε σταυροπόδι, δίπλωσε τα χέρια και με κοίταξε στα μάτια.
“Έπλυνες το μπωλ σου για τα δημητριακά και τα πιάτα από το μεσημεριανό μας;” ρώτησε.
Χαμογέλασα πίσω της, έτοιμος για επαίνους. “Σίγουρα!” Είπα.
“Και τα πιάτα των παιδιών που έμειναν από το δείπνο;” ρώτησε. “Και το ταψί που χρησιμοποίησα για να σου φτιάξω το αγαπημένο σου κοτόπουλο για δείπνο;”
“Ω, ναι,” είπα. “Τα έπλυνα όλα.“
“Ωραία“, είπε. “Ακούγεται σαν να έπλυνες όλα τα πιάτα σου, και όλα τα πιάτα των παιδιών μας, και όλα τα πιάτα που χρησιμοποιήσαμε για το δείπνο μας. Έτσι μου ακούγεται σαν να βοήθησες πραγματικά τον εαυτό σου. Πολύ καλή δουλειά! Αυτό ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους σου. “
Θα είμαι ειλικρινής – αυτή δεν ήταν η αντίδραση που περίμενα. Νόμιζα οτι επειδή την είχα βοηθήσει με αυτό που έβλεπα ως τα καθήκοντά της στο σπίτι, θα ήταν ενθουσιασμένη. Ότι θα ερχόταν απέναντι από το τραπέζι, να με φιλήσει, να με αγκαλιάσει – ίσως και της φτιάξει το κέφι για το βράδυ μας. Αντ ‘αυτού, το έκανε να ακούγεται σαν να βοηθούσα μόνο τον εαυτό μου.
Και το θέμα είναι, οτι δεν τα έπλυνα πραγματικά. Τα έβαλα στο πλυντήριο πιάτων το οποίο, λίγο πολύ, μου πήρε περίπου 20 λεπτά. Και όμως, ήμουν εκεί και περίμενα μια επιβράβευση γι αυτό την οποία και δεν πήρα. Προσβλήθηκα.
Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να βοηθήσουμε στο σπίτι, αλλά όταν το κάνουμε, εξακολουθούμε να νιώθουμε σαν να κάνουμε στη γυναίκα μας μια χάρη, όταν η πραγματικότητα είναι, οτι απλά κάνουμε κάτι που θα έπρεπε. Αν και επιμένω οτι θα έπρεπε να ακούμε έναν έπαινο, απλά για να μας δίνει λίγο κουράγιο. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, παιδιά, αξίζουμε πραγματικά έπαινο για το πλύσιμο των δικών μας πιάτων; Ή γιατί στρώσαμε το κρεβάτι στο οποίο κοιμηθήκαμε; Ή γιατί βάλαμε πλυντήριο με τα ρούχα των παιδιών;
Σε τελική ανάλυση, ο γάμος έχει τέτοιες δουλειές – κάποιος πρέπει να τις κάνει άλλωστε!
Φυσικά, δεν το είχα καταλάβει μέχρι το επόμενο πρωί. Εκείνη τη νύχτα είχαμε καυγά. Ενα μεγάλο. Πήγαμε στο κρεβάτι θυμωμένοι. Αισθάνθηκα προσβεβλημένος και είμαι σίγουρος ότι η Μελ πίστευε οτι είχε παντρευτεί έναν εγωκεντρικό. Μόλις το επόμενο πρωί, όσο έβλεπα τη Mel να αδειάζει το πλυντήριο πιάτων, άρχισα να σκέφτομαι πραγματικά τι είπε.
Την έβλεπα να βγάζει τα πιάτα από το πλυντήριο. Τα πιάτα που έφαγα εγώ και τα παιδιά μας. Και το ταψί στο οποίο μας μαγείρεψε. Και τα ποτήρια που χρησιμοποιήσαμε. Σκέφτηκα τι είπε και συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Το μισώ όταν συμβαίνει αυτό, αλλά νομίζω ότι όλοι το κάνουν, άντρας ή γυναίκα. Παρά το τραυματισμένο εγώ μου, έκανα το πιο ώριμο πράγμα.
«Έχεις δίκιο», είπα.”Αυτά τα πιάτα ήταν της οικογένειας. Οχι δικά σου.”
Δεν είπα τίποτα περισσότερο, αλλά δεν χρειαζόταν πραγματικά να το κάνω. Η Μελ μου έδωσε αυτό που έψαχνα για το βράδυ πριν.
«Σε ευχαριστώ για την κατανόηση», είπε. Τότε με φίλησε και επέστρεψε για να αδειάσει το πλυντήριο πιάτων.
Σηκώθηκα από το τραπέζι και τη βοήθησα…
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
