Η απώλεια ενός μωρού…

Η απώλεια ενός μωρού…

Η απώλεια ενός μωρού είτε απρόσμενο είτε προγραμματισμένο είναι μια πληγή στην ψυχή που δεν κλείνει ποτέ.

[babyPostAd]Η ιστορία αυτή μου θύμισε λίγο την δική μου με την διαφορά ότι ήταν το δεύτερο παιδί και προγραμματισμένα διότι έπρεπε να συνδυαστεί με το εργασιακό μου  πλάνο αφού είμαι καλοκαιρινός εποχικός υπάλληλος.

Στην πρώτη εγκυμοσύνη όλα πήγαν τέλεια και γέννησα ένα όμορφο κοριτσάκι και έτσι όταν ήρθε η εποχή να ξανά πάω για δουλειά το μωρό μου ήταν αρκετά μεγάλο για να την αφήσω τις ώρες εργασίας μου στην φροντίδα της γιαγιάς της.

Στην δεύτερη όμως εγκυμοσύνη όλα φάνηκαν από την αρχή πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Λίγο αίμα ήταν αρκετό να μπω στην διαδικασία ενέσεων και αρκετές ώρες την ημέρα να της περνάω κλινήρης. Τίποτε όμως δεν μπόρεσε να βοηθήσει την κατάσταση. Στον 3 μήνα πια και στις 25 Μαρτίου γιορτή του Ευαγγελισμού και ως επισκέπτρια  στο σπίτι της γιαγιάς του πρώην συζύγου και αφού είχα την ανάγκη να πάω τουαλέτα άρχισε και η αιμορραγία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση αυτή σαν καταρράκτης έτρεχε το αίμα. Όσο και εάν προσπαθούσα να το σταματήσω ήταν σαν κάποιος να είχε ανοίξει την κάνουλα και δεν έλεγε να την κλείσει. Μετά από λίγα λεπτά σταμάτησε.  Κακήν κακός  χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν και να μην τους  αναστατώσω ιδιαίτερα την γιαγιά η οποία ήταν 80 χρονών  είπα  τον πρώην άντρα μου να φύγουμε άμεσα.

Έξω πια από το σπίτι του είπα τι συνέβη και το αίμα ξεκίνησε  να τρέχει πάλι. Στο δρόμο για το νοσοκομείο σταματήσαμε στο σπίτι της αδελφής μου γιατί έπρεπε να αλλάξω αφού τα πάντα ήταν στα αίματα. Εκεί ξανά πήγα τουαλέτα και συνέβη και το μοιραίο.  Ένοιωσα το μωρό μου να πέφτει. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Και παρ όλα ταύτα είχα το σθένος να βάλω το χέρι μου στην τουαλέτα και να το βγάλω. Ήταν τόσο μικρό  όσο ένα μικρό κουτάβι. Κουλουριασμένο και άψυχο. Για λίγα δευτερόλεπτα το κοιτούσα και το αποχαιρετούσα ζητώντας του συγνώμη που δεν τα καταφέραμε.

Μετά από λίγο χαμένη πια ήμουν  στο νοσοκομείο όπου έγινε η τυπική διαδικασία του καθαρισμού και της απόξεσης. Ξυπνώντας  από την νάρκωση έκλαιγα με λυγμούς. Μου πήρε αρκετό καιρό να το ξεπεράσω και ιδιαίτερα όταν λίγους μήνες αργότερα ήμουν πάλι έγκυος. Για εκείνο το διάστημα και έπειτα ήταν σαν ξεχασμένο και γέννησα ένα ακόμα όμορφο μωράκι, την δεύτερη μου κόρη.
Αλλά κάθε 25 Μαρτίου θυμάμαι.

Θυμάμαι αυτή την ψυχούλα που έχασα και ανάβω το καντήλι στην μνήμη του. Όλα αυτά συνέβησαν στις 25 Μαρτίου του ’98.
Και όπως είπα και στην αρχή η απώλεια ενός μωρού είναι μια πληγή στην ψυχή που δεν κλείνει ποτέ.

Πηγή:  epaggelmagynaika.gr

Διαβάστε ακόμη:

Αποβολή: Πού οφείλεται η πρόωρη διακοπή της εγκυμοσύνης

Μετά την αποβολή, ήρθε επιτέλους το επιθυμητό αποτέλεσμα

Πώς μπορεί να προφυλαχθεί μια έγκυος από τον κίνδυνο αποβολής