Cry it out (CIO) ή αλλιώς εκπαίδευση ύπνου: 10 λόγοι για να μην το κάνουμε
«Άφησέ το να κλάψει, σε λίγες μέρες θα έχει συνηθίσει», «μωρό είναι, θα κλάψει», «μην το κακομαθαίνεις τώρα, θα την πατήσεις μετά», «άστο να μάθει χωρίς εσένα, δε θα ξεκολλάει αργότερα». Όλοι έχουμε δεχθεί τέτοιου τύπου συμβουλές, κάποιους μάλιστα μας έχουν προβληματίσει και, ακόμα χειρότερα, επηρεάσει. «Το μωράκι της Άννας έκλαψε 10 βράδια και τώρα, κανένα πρόβλημα, κοιμάται σερί εφτάωρο». Έχουμε σκεφτεί άραγε ότι το μωράκι της Άννας δεν κλαίει πια γιατί απλά ξέρει ότι είναι μάταιο; Και γιατί κανείς δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του που, παρεμπιπτόντως, είναι και ο μόνος τρόπος που μπορεί να επικοινωνήσει με τη μαμά και τον μπαμπά;
ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Δηλώστε συμμετοχή και κερδίστε ένα ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΟ Χριστουγεννιάτικο δέντρο αξίας 500€
[babyPostAd]Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σας δώσουν παρόμοιες συμβουλές, παραθέστε τα παρακάτω επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα:To Cry it out μπορεί να επιφέρει αλλαγές στον εγκέφαλο του μωρού
Τα μωρά κλαίνε. Κλαίνε για να μας ειδοποιήσουν πως χρειάζονται κάτι. Η μη ανταπόκρισή μας σ’αυτό τους το κλάμα τους προκαλεί υπερβολικό άγχος. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το άγχος κατά τη βρεφική ηλικία μπορεί να έχει μόνιμη αρνητική επίδραση στον εγκέφαλο. Το παρατεταμένο κλάμα των βρεφών προκαλεί αυξημένη πίεση του αίματος στον εγκέφαλο, αυξάνει τις ορμόνες του στρες και μειώνει την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Το υπερβολικό κλάμα τα κάνει υπερευαίσθητα στο άγχος (κάτι σαν ελαττωματικός συναγερμός) κι όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει στο φόβο της μοναξιάς, σε άγχος αποχωρισμού, κρίσεις πανικού και εθισμούς. Ερευνητές στο Harvard βρήκαν πως τα κάνει πιο ευάλωτα στο άγχος και μετέπειτα, ως ενήλικες: αλλάζει το νευρικό σύστημα κι έτσι γίνονται υπερευαίσθητα σε μελλοντικά τραύματα. Το χρόνιο άγχος στη βρεφική ηλικία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε χρόνια υπερέκκριση αδρεναλίνης που με τη σειρά της μπορεί να κάνει το παιδί επιθετικό, παρορμητικό και βίαιο. Άλλη έρευνα έδειξε ότι τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια κλάματος συνδέονται με 10 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αποκτήσει το παιδί Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή σχολική επίδοση και αντικοινωνική συμπεριφορά. Από την άλλη, αν παίρνουμε στα σοβαρά το μωρό και ανταποκρινόμαστε σταθερά στο κλάμα του, αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη αποτελεσματικών συστημάτων αντιμετώπισης άγχους στο μυαλό του, που επιτρέπουν στο παιδί να αντιμετωπίσει το άγχος στην μετέπειτα ζωή του.
Το Cry it out μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την πνευματική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού
Ο Δρ. MichaelLewis, ειδικός στην ανάπτυξη των βρεφών, παρουσίασε σε συνέδριο της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας, τα αποτελέσματα ερευνών που δείχνουν ότι «η ανταπόκριση της μητέρας στις ανάγκες του μωρού της αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα για την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, άλλες έρευνες έδειξαν ότι τα μωρά των οποίων το κλάμα αγνοείται, δεν αναπτύσσουν υγιείς διανοητικές και κοινωνικές δεξιότητες, έχουν κατά μέσο όρο 9 βαθμούς χαμηλότερο IQ σε ηλικία 5 ετών, δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένη λεπτή κινητικότητα, παρουσιάζουν μεγαλύτερη δυσκολία να ελέγξουν τα συναισθήματά τους και αργούν περισσότερο να γίνουν ανεξάρτητα παιδιά.
Με το Cry it out το μωρό μπορεί να γίνει αποστασιοποιημένο, αδιάφορο.
Ερευνητές έχουν δείξει ότι, αν και όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει, πιθανότατα μετά από κάποιο διάστημα να σταματήσει να κλαίει, το κλάμα δε σταματάει επειδή το μωρό είναι ικανοποιημένο ή το πρόβλημά του λύθηκε. Σταματάει γιατί εγκαταλείπει κάθε ελπίδα ότι ο φροντιστής του θα ανταποκριθεί και θα το παρηγορήσει. Κι αυτό, το κάνει αποστασιοποιημένο. Τα αποστασιοποιημένα παιδιά είναι συνήθως και πιο καταθλιπτικά, πιο «απόντα» και συχνά τους λείπει η ενσυναίσθηση.
Το Cry it out κάνει κακό στη σχέση γονιού-παιδιού.
Ένα μωρό που το αφήνουμε να κλαίει, είναι λιγότερο πιθανό να στραφεί στους γονείς του όταν κάτι χρειάζεται. Το να είναι οι γονείς του εκεί όταν αυτό τους χρειάζεται, είναι η πιο βασική ανάγκη του μωρού και, αν σε αυτή τη φάση της ζωής του μάθει ότι μπορεί να βασίζεται σε αυτούς, θα το κάνει και αργότερα στη ζωή του, όταν θα χρειάζεται την υποστήριξή τους σε πολύ σοβαρά θέματα. Θα προσπαθήσουν πιθανώς να τα λύσουν μόνα ή θα στραφούν σε συνομηλίκους κάτι που θα μπορούσε να έχει ολέθριες συνέπειες (λάθος αποφάσεις, αίσθημα απόγνωσης, απόπειρα αυτοκτονίας).
Το Cry it out μπορεί να κάνει τα παιδιά ανασφαλή.
Μακροχρόνιες έρευνες έχουν δείξει ότι τα άτομα που αισθάνονται ασφάλεια, είναι πιο πιθανό να γίνουν ανοιχτά, δημοφιλή, ευπροσάρμοστα, συμπονετικά. Αντιθέτως, τα ανασφαλή άτομα, έχουν συχνά ασταθείς σχέσεις, έχουν άγχος (που εκδηλώνεται με κτητικότητα, ζήλεια και εξαρτήσεις) ή εκδηλώνουν αποφυγή (που φαίνεται από την έλλειψη εμπιστοσύνης και τη διστακτικότητα να βασιστούν σε άλλους).Οι γονείς που ακολουθούν τη μέθοδο του Cry it out, το κάνουν συχνά για να μη γίνουν τα παιδιά τους υπερβολικά εξαρτημένα από αυτούς. Όμως πληθώρα ερευνών δείχνουν ότι η συχνή σωματική επαφή, η άμεση ανταπόκριση του γονιού στις ανάγκες των παιδιών κατά τη βρεφική και παιδική ηλικία και η διαβεβαίωση από μέρους του ότι είναι πάντα εκεί για αυτά, βοηθούν στη διαμόρφωση ενηλίκων που αισθάνονται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, ικανών να δημιουργήσουν λειτουργικές σχέσεις.
Το Cry it out πολλές φορές δε λειτουργεί καθόλου.
Κάποια μωρά δεν τα παρατάνε. Αρνούνται να δεχθούν ότι οι γονείς τους είναι τόσο σκληροί ώστε να τα αφήνουν να κλαίνε μέχρι να τα πάρει ο ύπνος. Έτσι, αντί να κλάψουν και μετά να αποκοιμηθούν όπως θέλουν να μας πείσουν ορισμένοι υποτιθέμενοι ειδικοί, καταλήγουν να κλαίνε σπαρακτικά για ώρες. Κάποια καταλήγουν να κάνουν εμετό. Άλλα τρέμουν τόσο πολύ και αναστατώνονται σε τέτοιο βαθμό που, όταν πια οι γονείς συνειδητοποιούν ότι το CIO δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα, το μωρό τρέμει ανεξέλεγκτα κι είναι τόσο ταραγμένο που ούτε ο πιο τρυφερός γονιός δεν μπορεί να το ηρεμήσει ή να το κοιμίσει.
Ακόμα κι όταν το Cry it out δείχνει να πιάνει, οι γονείς συχνά αναγκάζονται να ξαναρχίζουν την εκπαίδευση από την αρχή.
Πολλοί γονείς που ακολουθούν το CIO ακούν το παιδί τους να κλαίει για 30 λεπτά κάθε νύχτα πριν το πάρει ο ύπνος! Και, συχνά, πρέπει να ξαναρχίζουν από την αρχή την εκπαίδευση, μετά από κάθε άλμα ανάπτυξης, κάθε δόντι που βγαίνει, κάθε αναπτυξιακό σταθμό.
To Cry it out δε σέβεται τις ανάγκες του παιδιού μου.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μετά από κάποιο διάστημα, (άλλοι λένε λίγες εβδομάδες, άλλοι λίγους μήνες, άλλοι 1 χρόνο), τα μωρά παύουν να έχουν ανάγκες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μα είναι δυνατόν; Είμαι ενήλικας και πάλι, υπάρχουν μέρες που χρειάζομαι κάποιον να με παρηγορήσει. Είχα μια δύσκολη εβδομάδα στη δουλειά, τσακώθηκα με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, έχασα κάποιον δικό μου, δε χρειάζομαι συμπαράσταση; Πώς θα μου φαινόταν και πώς αυτό θα επηρέαζε τη σχέση μου αν ο άντρας ή η γυναίκα μου έβγαινε από το δωμάτιο αφήνοντάς με να κλαίω μόνος/η; Είμαι ενήλικας και παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν νύχτες που θέλω να πιω λίγο νερό ή πεινάω τόσο πολύ που θέλω να βάλω κάτι στο στόμα μου. Δε θα πεθάνω αν δεν ικανοποιήσω τις ανάγκες μου αυτές, αλλά και πάλι, δε θα αισθάνομαι πολύ καλά και δε θα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα και βαθιά. Αν εφαρμόζουμε το Cry it out, ουσιαστικά, θεωρούμε ότι οι ανάγκες του μωρού δεν είναι σημαντικές και αυτό είναι έλλειψη σεβασμού. Να τι λέει ο Δρ. William Sears για τους ειδικούς στην εκπαίδευση ύπνου: «Γονείς, αφήστε με να σας ενημερώσω. Τα δύσκολα προβλήματα στην ανατροφή των παιδιών δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Τα παιδιά είναι πολύτιμα και οι ανάγκες τους πολύ σημαντικές για να γινόμαστε θύματα φθηνών, επιφανειακών λύσεων».
Ο βαθύς ύπνος μετά από εφαρμογή Cry it out είναι συχνά αποτέλεσμα τραύματος.
Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε για να κοιμηθούν, όντως, κάποιες φορές, πέφτουν σε βαθύ ύπνο. Και οι γονείς τους όπως και οι ειδικοί στην εκπαίδευση ύπνου το θεωρούν μεγάλη επιτυχία της μεθόδου. Όμως, τα μωρά και τα μικρά παιδιά συχνά κοιμούνται βαθιά αφού έχουν βιώσει κάποια τραυματική εμπειρία. Επομένως, ο βαθύς ύπνος που έπεται του CIO δεν είναι απόδειξη ότι η μέθοδος λειτουργεί, είναι,αντιθέτως, ένα ανησυχητικό φαινόμενο.
Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερη αγάπη.
Τα ποσοστά κατάθλιψης έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Το ίδιο και η βία και το έγκλημα. Ας ξοδεύουμε περισσότερο στο να παραστεκόμαστε στους άλλους, να συμπαραστεκόμαστε, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Το να μάθει το παιδί σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του ότι δεν μπορεί να βασίζεται στους γονείς του είναι ένα σκληρό μάθημα και μπορεί να αποτελεί τη ρίζα πολλών κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας κάθε δυνατή ευκαιρία να ξεφύγουν από την κατάθλιψη και τη βία; Ας τα μεγαλώσουμε ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους τη νύχτα όπως και τη μέρα- είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Πηγή : phdinparenting.com Το διαβάσαμε στο betterparents.gr
