Ας δώσουμε στη λοχεία το Χώρο και το Χρόνο που της αξίζει!
Ανακαλύπτει μια γυναίκα ότι είναι έγκυος. Αν η εγκυμοσύνη γεννήθηκε από συνειδητή επιθυμία, τότε έχουμε Τουλάχιστον μια εξαιρετική αρχή. Αν η εγκυμοσύνη ήρθε ξαφνικά, τότε οραματιζόμαστε μια όμορφη κύηση.
Και ξαφνικά η νέα μαμά βρίσκεται περιστοιχισμένη από διάφορες μορφές που υπάρχουν στην οκογένεια της όλες να δουν, να αγγίξουν το νεογέννητο κ να δώσουν συμβουλές.
“Μη το βάζεις έτσι, βάλτο έτσι”, ” Μη το παίρνεις αγκαλιά γιατί θα μάθει έτσι” Μη Μη, Μη.
Και η λεχώνα ζαλίζεται, πιέζεται,θυμώνει, θλίβεται και όλα τα συναισθήματα που την εμποδίζουν να μπει στην σχέση που η ίδια νιώθει ότι θέλει με το νεογέννητο της αλλά και να γνωρίσει τον εαυτό της ως Μητέρα.
Και ξεχνάμε ότι η λοχεία είναι μια καθαρά συναισθηματική περίοδος αλλά κ μια μεταβατική περίοδος. Κ ξεχνάμε ότι η λεχώνα είναι η μορφή που συνδέει δύο διαφορετικές πραγματικότητες – Ενδομήτρια Ζωή κ Εξωμήτρια Ζωή- με ένα καινούργιο πλάσμα που θέλει να το φροντίσει, να το γνωρίσει και να το προστατεύσει.
Ας δώσουμε στη λοχεία το Χώρο και το Χρόνο που της αξίζει και στη λεχώνα τον Χώρο και το Χρόνο που χρειάζεται για να νιώσει αυτά που έχει Ανάγκη να νιώσει και να θυμόμαστε ότι η Λοχεία είναι η αρχή μια περιόδου που η νέα μητέρα προσπαθεί να βιώσει το μονοπάτι της μητρότητας και της σύνδεσης με το μωρό της.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.
Πηγή: antigonisimeonidou.wordpress.com
