Εργαζόμενη μητέρα: Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου μας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους δεν γράφει τόσο τακτικά στο blog
1.Η πρώτη απάντηση είναι προφανής και πέρα για πέρα αληθινή: Δεν προλαβαίνω. Δεν προκάμω. Δεν βγαίνω (μάνα μου).Από τότε που γέννησα τη δεύτερη κόρη μου, ας πάρουμε ως αξίωμα πως δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα «τακτικά». Αντιθέτως, η λέξη «αταξία» είναι μια θαυμάσια λέξη για να χαρακτηρίσω τη ζωή με δύο παιδιά, όπως και οι ταυτόσημες φράσεις «παραλάβαμε χάος», «έχω χάσει τη μπάλα» και «τα κάνω όλα όπως – όπως». Υπόσχομαι (στον εαυτό μου) πως θα επανέλθω σε μια σειρά, αλλά σίγουρα αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν τον Σεπτέμβρη.
3.Γιατί δεν υπάρχει πια ούτε ο «νυχτερινός ελεύθερος χρόνος» που θεωρητικά έχεις στη διάθεσή σου όταν κοιμάται το παιδί σου.
Σε αυτό το time slot (22:00-00:00) προσπαθώ να: α) πλυθώ, β) φάω, γ) απαντήσω στα SOS μηνύματα, κλήσεις και email που έχω δεχθεί μέσα στη μέρα και δεν έχω προλάβει ούτε να τα σκεφτώ δ) δω αυτόν τον άγνωστο στο σαλόνι που θυμίζει αμυδρά τον άντρα μου. Στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω, διότι είμαι τόσο κουρέλι που αποκοιμιέμαι από τις 10 είτε στο παιδικό δωμάτιο είτε στο κρεβάτι μου θηλάζοντας το μωρό.
4.Επίσης, συχνά αποκοιμιέμαι επάνω στο laptop. Και ξυπνάω δέκα λεπτά μετά για να δω πως έχω γράψει 22 σελίδες: ψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψ. (για βραβείο Πούλιτζερ, όχι αστεία).
5.Γιατί δεν μου πάει καρδιά να φεύγω από το σπίτι. Έχω διαπιστώσει πως ο μόνος τρόπος να μπορέσω να κάνω μερικές δουλειές και/ ή να συγκεντρωθώ να γράψω είναι να φύγω από το σπίτι και να πάω να εγκατασταθώ σε κάποια laptop friendly καφετέρια. Και το έχω κάνει μερικές φορές, αλλά αφενός είναι ασύμφορο οικονομικά, αφετέρου με τρώνε οι τύψεις. Ειδικά τον καιρό που δούλευα, μου φαινόταν τρομερά σκληρό για την Ισαβέλλα να γυρίζει η μαμά από τη δουλειά, να θηλάζει το μωρό και αμέσως μετά να ξαναφεύγει. Πάντως είναι ο μόνος τρόπος και, αν έχεις δουλειές που δεν μπορείς να τις αναβάλλεις (όχι για πολύ μωρέ, για κάνα δυο χρονάκια) το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
6.Και μιας που είπα τύψεις, δεν έχω καταλήξει αν είναι χειρότερο το να προσπαθείς να δουλέψεις στο laptop παρουσία ενός δίχρονου ή παρουσία ενός βρέφους.
Το δίχρονο προσπαθεί με κάθε μέσο που διαθέτει να σου αποσπάσει την προσοχή σου – η Ισαβέλλα από εκεί που κουτσοψέλλιζε κάτι δισύλλαβες λεξούλες, τους τελευταίους μήνες, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή μας μακριά από το μωρό, είναι έτοιμη ν’ απαγγείλει Σεφέρη. Το μωρό, πάλι, αν δεν κλαίει, κάθεται στο λίκνο του και με καρφώνει . Και είμαι βέβαιη πως με κρίνει σιωπηλά.
7.Γιατί δυσκολεύομαι πάρα πολύ να θέσω προτεραιότητες. Είναι το να γράψω στο blog μου πιο σημαντικό από το να περάσω χρόνο με το μωρό; Είναι η απογευματινή βόλτα με την Ισαβέλλα πάνω ή κάτω από τον καφέ με την φίλη που μόλις έχασε τη δουλειά της και με έχει ανάγκη; Να πάω σούπερ μάρκετ ή να κατεβάσω στην αποθήκη τα χειμωνιάτικα; Να στείλω 5 email ή να διαβάσω ένα καινούργιο βιβλίο στο παιδί; Νύχια; Μαλλιά; Γυμναστήριο; Άραγε, 4 μήνες μετά τη γέννα, έχει έρθει η ώρα να ασχοληθώ ξανά με τον εαυτό μου ή να αφήσω να περάσουν άλλοι 4; Και μόνο που σκέφτομαι τα όσα έχω να κάνω νιώθω τις τρίχες μου ν’ ασπρίζουν την ίδια στιγμή.
8.Γιατί η εμπειρία της (διπλής) μητρότητας είναι τόσο σαρωτική, που δεν ξέρω τι να πρωτογράψω και τελικά μπλοκάρω. Σε ποια σειρά να βάλω τις σκέψεις μου, όταν αισθάνομαι ένα τεράστιο «ποια είμαι; Που πάω; Ποιος έσβησε τα φώτα»;
9.Γιατί θέλω να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί τους. Τώρα πια ξέρω πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και τα μωρά ξαφνικά δεν είναι πια μωρά. Οπότε πλέον θέλω να απολαύσω κάθε λεπτό που μπορώ. Φίλες, σύζυγοι, κείμενα, emails, νύχια, μαλλιά, γυμναστήρια, σουπερ μάρκετ, αποθήκες, όλα μπορούν λιγάκι να περιμένουν. Η Ισαβέλλα δεν θα ξαναείναι ποτέ δύο χρονών. Και το «μωρό» σε λίγο καιρό θα έχει όνομα.
Πηγή: missbloom.gr
