Η Heather Connor γράφει στο scarymommy.com
«Με τρέλαινε όλο αυτό. Ήμασταν νιόπαντροι και ο καθένας είχε και από μια συμβουλή να δώσει. Κάποιοι άνθρωποι πίστευαν ότι από τη στιγμή που παντρεύτηκαν έγιναν και ειδικοί στον γάμο, και άρχισαν να μοιράζουν συμβουλές. Σχεδόν όλες ήταν άχρηστες… Υπήρξε, όμως, μία εξαίρεση!
Τους γνωρίσαμε στον μήνα του μέλιτος. Κοιτάζοντας πίσω, η συνάντησή μας μοιάζει καρμική. Ήταν λες και μας είδαν και ήξεραν το μέλλον μας. Συναντηθήκαμε τυχαία, ενώ πίναμε κοκτέιλ. Εκείνη τη στιγμή απλά σκέφτηκα ότι ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με μία τρομερά καταθλιπτική συμβουλή. Στην πραγματικότητα, δεν ήμουν καν σίγουρη αν επρόκειτο για συμβουλή ή απλά για μία δήλωση. Χαμογελώντας γλυκά στην εδώ και 50 χρόνια σύζυγό του, ο άντρας μας είπε «δεν με νοιάζει πόσο νομίζετε ότι αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όμως απλά περιμένετε. Κάποτε θα αναπολείτε το παρελθόν και θα συνειδητοποιείτε ότι δεν αγαπάτε πια ο ένας τον άλλον όπως παλιά.» Στη συνέχεια μας έδωσα συγχαρητήρια και έφυγαν.
Καθώς απομακρύνονταν εσύ γέλασες και μου είπες «Τι συμβουλή κι αυτή;». Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι ερχόταν πρώτη στη λίστα των πιο περίεργων και άχρηστων συμβουλών. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύαμε εκείνη τη στιγμή. Ήταν μία υπέροχα αληθινή δήλωση. Αλλά ήμασταν νέοι, τρελά ερωτευμένοι και νιόπαντροι. Δεν ξέραμε πόσο δίκιο είχαν. Και όπως περνούσαν τα χρόνια και ερχόταν η ζωή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκείνη ήταν η πιο προφητική δήλωση που μας έχει δώσει ποτέ.
Όπως καθόμαστε στα επείγοντα του νοσοκομείου, σε κοιτάζω να κρατάς το χέρι του γιου μας και θυμάμαι εκείνη τη κουβέντα. Αυτή την εβδομάδα έχουμε την επέτειο του αρραβώνα μας και αναπόφευκτα σκέφτομαι τη δεκαετία που πέρασε. Κοιτώντας σε να κρατάς το άρρωστο αγοράκι μας, επιτέλους καταλαβαίνω. Έχει πρόβλημα στο έντερό του και πονάει τρομερά. Έχει ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος σου και τα χέρια σου είναι σφιχτά τυλιγμένα γύρω του. Σε ακούω να τραγουδάς χαμηλόφωνα το τραγούδι από τη «Λέσχη του Μίκυ», προσπαθώντας να τον κάνεις να νιώσει καλύτερα. Αν δεν ήταν ο ορός κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι είμαστε στα επείγοντα. Αγκαλιασμένοι και οι δύο, περιμένοντας τον γιατρό, δείχνετε τόσο ήρεμοι, τόσο φυσιολογικοί που είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο γιος μας περνάει μια κρίση και υποφέρει. Αυτή τη στιγμή, καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μας πει εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι… δεν σε αγαπώ πια όπως παλιά.
Κοίτα, όμως, τι γίνεται: Παρανόησα. Δεν είπαν ποτέ «θα αγαπάτε ο ένας τον άλλον λιγότερο» ούτε «το ίδιο», είπαν «όπως παλιά». Δηλαδή «όπως κάποτε», «όπως συνηθίζατε», «όπως είχατε μάθει». Η αγάπη αλλάζει με τον χρόνο, όπως αλλάζει και η ζωή και οι συνθήκες. Όταν αγαπάς κάποιον για όλη σου τη ζωή, η αγάπη σου αναπόφευκτα προσαρμοζεται και αλλάζει, αλλιώς υπάρχει ρίσκο να σβήσει. Παράδειγμα, τα 16 χρόνια που έχουμε περάσει μαζί. Έχουμε αλλάξει. Η αγάπη μας έχει αλλάξει. Οι συνθήκες της ζωής μας οδήγησαν σε αυτή την αλλαγή.
Πρέπει να ξέρεις ότι σε αγαπώ σήμερα όσο ακριβώς σε αγαπούσα και τη μέρα που παντρευτήκαμε. Αλλά τώρα σε αγαπώ για διαφορετικούς λόγους από τότε. Λόγους που δεν θα μπορούσα καν να έχω φανταστεί μία δεκαετία πριν, πολύ πριν εμφανιστούν τα προβλήματα (που έχουν οι περισσότεροι ενήλικες), άρρωστα μωρά και καριέρες γεμάτες στρες. Πράγματα που κάποτε με εκνεύριζαν σε εσένα είναι πλέον τα αγαπημένα μου ενώ πράγματα που κάποτε έβρισκα αστεία και αξιολάτρευτα… δεν τα βρίσκω πια.
Στον άντρα μου : 20 πράγματα που αγαπώ σε σένα !
Καθώς σε βλέπω αγκαλιά με το παιδί μας, ζουληγμένοι και οι δύο σε ένα φορείο, σκέφτομαι το πώς νιώθω για την ψύχραιμη, ήρεμη, λογική σου συμπεριφορά. Θεέ μου, πόσο με τρέλαινε κάποτε η ηρεμία σου! Μπορούσα να σου λέω ότι το σπίτι καίγεται και εσύ απλά θα ετοίμαζες σύντομα και ήσυχα μια αποτελεσματική στρατηγική ταχύτατης απόδρασης, περιλαμβάνοντας τα απολύτως απαραίτητα που θα έπρεπε να πάρουμε.Δεν θα έδειχνες κανένα συναίσθημα, παρά μόνο θα έσφιγγες λίγο το σαγόνι και τους ώμους σου. Αν ερχόμουν σπίτι και σου έλεγα «κερδίσαμε το λαχείο!», εσύ θα χαμογελούσες και θα έλεγες «α, ωραία!».Δεν θα χοροπηδούσες πάνω-κάτω, ούτε θα ούρλιαζες. Όχι, αυτά τα κάνω εγώ. Εγώ είμαι η ενθουσιώδης. Η φασαριόζα. Η χαζοχαρούμενη. Η συναισθηματική. Στην πραγματικότητα, είμαι ό,τι αισθάνομαι την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται ποτέ να με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι. Είναι προφανές κοιτάζοντάς με.
Πάντα ευχόμουν να είσαι πιο εκφραστικός. Πάντα προσπαθούσα να σε ξεσηκώσω και να σε χαλαρώσω. Αλλά οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Είσαι και θα είσαι εκνευριστικά ήρεμος, ψύχραιμος και συγκεντρωμένος. Τώρα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε αυτό με θύμωνε. Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς, κατά τα 16 χρόνια μας μαζί, άλλαξε αυτό, όμως άλλαξε και πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου.
Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον άρχισε να αλλάζει με τη γέννηση του πρώτου παιδιού μας. Ήξερα ότι το παιδί μας ήταν άρρωστο και υπέφερε και ήμουν τρομοκρατημένη. Εκεί που εγώ ήμουν πανικόβλητη και έκλαιγα, εσύ ήσουν σταθερός και συγκροτημένος. Έψαχνες να βρεις τους κατάλληλους γιατρούς. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μην φρικάρω με τις μη φυσιολογικές εξετάσεις, εσύ ήσουν προετοιμασμένος, στωικός και έκανες ερωτήσεις. Όταν τα αγοράκια μας ούρλιαζαν από τους πόνους και όλοι γύρω μας ήταν παγωμένοι, χωρίς να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, εσύ εκτιμούσες την κατάσταση ήσυχα και ήξερες τι έπρεπε να γίνει.Όταν νιώθω καταβεβλημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εσύ πάντα ξέρεις πώς να με ηρεμείς και να με επαναφέρεις.
Τώρα, συνειδητοποιώ το πόσο εκτιμώ αυτό το χάρισμά σου. Χρειάστηκε να «πάω για νερό» για να μη με δει ο γιος μας να κλαίω. Ο σωματικός του πόνος και ο φόβος του με έκαναν να καταρρεύσω. Θα καταλάβαινε πώς ένιωθα και αυτό μονο βοήθεια δεν θα του πρόσφερε. Αλλά με την ήρεμη παρουσία σου έκρυβες απόλυτα τον δικό σου φόβο. Μπορούσε να διαισθανθεί την ενέργειά σου και αυτό απομάκρυνε τον φόβο του και τον πρόσφερε ηρεμία.
Παρόλο που κάποτε ευχόμουν να είσαι πιο ενθουσιώδης, πλέον είμαι παραπάνω από ευγνώμων που δεν είσαι.Είσαι ο βράχος της οικογένειάς μας. Η σταθερότητά μας. Το ήρεμο καταφύγιό μας … Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ευχόμουν να είσαι περισσότερο σαν εμένα. Μας προσφέρεις την απαραίτητη ισορροπία στην εξαντλητική, τρελή και γεμάτη στρες ζωή μας.
Δύο παιδιά με μία σπάνια διαταραχή ήταν αρκετά για να αλλάξουν τον τρόπο που μας βλέπω. Τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Όλα όσα εκτιμώ και χρειάζομαι. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ότι σε αγαπάω. Είμαι τόσο ευγνώμων που είσαι αυτός που είσαι. Είμαι ευγνώμων που είμαι εγώ αυτή που χρειάζεται να ηρεμείς.
Ανυπομονώ να ανακαλύψω ακόμα πιο υπέροχα χαρακτηριστικά σου που ποτέ δεν είχα προσέξει ή εκτιμήσει. Πράγματα που ήμουν υπερβολικά πολυάσχολη ή εκνευρισμένη για να καταλάβω τη σημασία τους. Πράγματα που μπορεί να μου πήραν μέρες, χρόνια ή δεκαετίες για να αντιληφθώ και να αγαπήσω. Όμως, μέχρι τότε, ξέρω πως μάλλον δεν θα σε αγαπώ όπως σε αγαπώ τώρα. Γιατί τότε θα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά μας θα είναι μεγαλύτερα. Η ζωή μας θα έχει εξελιχθεί. Μέχρι τότε δεν θα σε αγαπώ όπως συνήθιζα και ανυπομονώ!»
Babyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
