Γράμμα στον νεογέννητο γιο μου…
Μικρό μου ανθρωπάκι,
Δηλώστε συμμετοχή για να κερδίσετε ένα ταξίδι στην Disneyland για ΟΛΗ την οικογένεια και πολλά φανταστικά δώρα
Απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, όταν η γιατρός σε σήκωσε στα χέρια της, η καρδιά μου χτύπησε πολύ δυνατά, τα μάτια μου δάκρυσαν και το σώμα μου έτρεμε. Σ’ έβλεπα και σ’ άκουγα να κλαις, όμως, δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου για να σε κρατήσω. Κοίταζα τον μπαμπά σου για να μην τα χάσω και τον ρωτούσα συνεχώς «είναι καλά;». Κι αυτός με καθησύχαζε, αν κι ο ίδιος σοκαρισμένος απ’ την ένταση της στιγμής.
Η αποδοχή: Η γιατρός σ’ έφερε δίπλα στο πρόσωπο μου κι είχαμε έτσι την πρώτη μας επαφή. Για ένα λεπτό σταμάτησες να κλαις, η καρδιά μου ηρέμησε κι άρχισε να χτυπά ξανά σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Σου ψιθύρισα κάτι στο αφτί. Νομίζω σου είπα «σ’ αγαπώ, όλα θα είναι εντάξει τώρα», και σε πήραν από μένα.
Η επέμβαση τελείωσε. Με πήραν στο δωμάτιό μου. Ο μπαμπάς σου ήταν δίπλα μου. Με πέρασαν απ’ τον διάδρομο της κλινικής κι ήταν όλοι οι συγγενείς εκεί να με χαιρετούν και να χαμογελούν. Νομίζω τους χαμογέλασα πίσω. Δεν μπορούσα να νιώσω το σώμα μου από τη μέση και κάτω. Είχα ορό, δυνατά ενδοφλέβια παυσίπονα, καθετήρα και μία πληγή 10 εκατοστών κάτω απ’ την κοιλιά μου. Το πρόσωπό μου ήταν κίτρινο και πρησμένο, όπως και όλο μου το σώμα. Για δύο μέρες δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Όλα αυτά όμως δεν είχαν καμία σημασία, γιατί σε λίγες ώρες θα σε κρατούσα επιτέλους στην αγκαλιά μου.
Ο πόνος για πρώτη φορά δε μ’ ενοχλούσε καθόλου. Σου υπόσχομαι δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ. Δεν παραπονέθηκα ούτε μία φορά, παρά μόνο το βράδυ της τρίτης νύχτας στην κλινική, όπου για λίγη ώρα κατέρρευσα συναισθηματικά, λόγω των μητρικών ορμονών που είχαν φύγει απ’ τον οργανισμό μου όταν γεννήθηκες, όπως είπε κι η γιατρός.
Κι ο μπαμπάς σου ήταν πάντα δίπλα μας. Να τακτοποιεί όλες τις δουλειές και τους καλεσμένους μας. Φοβόταν να σε κρατήσει, όμως, με τις μέρες έμαθε να έρχεται πιο κοντά σου και να νιώθει άνετα. Το πρώτο βράδυ που σε έφεραν έπρεπε να βρω ένα τρόπο, ευτυχώς με τη βοήθεια της νοσοκόμας, να σε θηλάσω. Όμως χωρίς δυσκολία δέσαμε. Με επεξεργαζόσουν με το βλέμμα σου, σε παρατηρούσα και σε άγγιζα συνεχώς. Όλα τα άλλα όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, χάνονταν. Μέρα με τη μέρα ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. Μου χαμογελούσες, ανταποκρινόσουν στη φωνή μου, ήσουν ήρεμος στην αγκαλιά μου κι ανταλλάζαμε ερωτικές ματιές.
Η αγάπη σου με ολοκλήρωσε ως άνθρωπο. Δε με άλλαξε. Ήμουν η ίδια γυναίκα που είχα καταφέρει να γίνω τα προηγούμενα χρόνια, απλά με άλλες προτεραιότητες. Πάνω απ’ όλα ήσουν εσύ. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να σ’ αφήσω λεπτό. Ήμασταν εγώ κι εσύ και ζούσαμε την απόλυτη αγάπη. Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ, αν κι ήμουν εξαντλημένη, σε σημείο που πολλές φορές δεν μπορούσα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι να σε πάρω στα χέρια μου όταν έκλαιγες. Δεν ξέρω ακόμη πού έβρισκα τόση δύναμη.
Η αγάπη κάνει θαύματα. Κι ένα από αυτά τα θαύματα ήσουν εσύ, μικρό μου. Μέρα με τη μέρα μεγάλωνες κι απ’ το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες σκέψεις κοιτώντας σε. Φόβοι, όμορφα αισθήματα, άγχη, ευθύνες, όνειρα. Πάνω απ’ όλα ήσουν εσύ και πάντα θα είσαι εσύ.
Οι πρώτες μέρες μας στο σπίτι ήταν γεμάτες πανικό, κούραση αλλά κι υπέροχες στιγμές που μοιραστήκαμε εγώ, εσύ κι ο μπαμπάς σου. Εμείς να τρέχουμε πάνω κάτω κάθε φορά που ξυπνούσες κι εσύ να κλαις. Εμείς εξαντλημένοι σ’ ένα κρεβάτι να χαμογελάμε κι εσύ ανέμελος και χορτασμένος να κοιμάσαι δίπλα μας.
Το δέσιμο μητέρας και γιου είναι μοναδικό. Τα πάντα λειτουργούν ενστικτωδώς. Ήταν λες κι όλο μου το είναι προετοιμαζόταν τόσα χρόνια για τη στιγμή που θα σε κρατούσα στα χέρια μου. Η φύση ξέρει κι εμείς την υπακούμε χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Εσύ, μικρό μου, με ολοκληρώνεις ως γυναίκα κι ως άνθρωπος. Έσβησες τα μαύρα της ψυχής μου και τη γέμισες με όμορφα χρώματα.
Σ’ αγαπώ,
η μανούλα σου!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
