Η ιστορία της Δώρας
(H Δώρα γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
[babyPostAd]Με λένε Δώρα και είμαι 28 ετών. Στις 19 Απριλίου 2010 έφερα στον κόσμο το μικρό μου αγοράκι (το πρώτο μου παιδάκι) και θα ήθελα να σας διηγηθώ την δική μου εμπειρία. Στις 39 εβδομάδες κύησης ορίστηκε η καισαρική μου. Η γιατρός μου ήθελε να συμπληρώσω όσο το δυνατόν περισσότερες εβδομάδες. Ο μικρούλης μου ήταν υγιέστατος και το βάρος του καλό (3250γρ έδειχνε ο υπέρηχος). Την Κυριακή το βράδυ ήμασταν με τον άντρα μου μες την αγωνία. Πρωί πρωί ξεκινάμε για το μαιευτήριο καθώς έπρεπε να με ετοιμάσουν για το χειρουργείο. Είχαμε συζητήσει με τη γιατρό μου ότι θα προτιμούσα επισκληρίδιο και όχι ολική νάρκωση. Αφού μου κάνουν κλύσμα και μου βάζουν ορό περίμενα τη γιατρό μου περπατώντας στους διαδρόμους. Πιο πολύ φοβόμουν την αναισθησία παρά την όλη διαδικασία της γέννας.Με το που φτάνει η γιατρός μου να σου κ ο αναισθησιολόγος. «Έλα«, μου λένε, «ήρθε η ώρα!«. Μου κόπηκαν τα πόδια. «Αυτό ήταν» λέω. «Τέρμα τα ψέμματα«. Φιλάω τον άντρα μου κ του λέω «αγάπη μου μπαίνω μία και θα βγούμε δύο!«.
Χαιρετάω και τους λοιπούς συγγενείς και μπαίνω στην αίθουσα του χειρουργείου. Ευτυχώς η επισκληρίδιος δεν ήταν τίποτα. Για πότε μου την έκανε ούτε που κατάλαβα. Τέλειος ο αναισθησιολόγος και με πολύ χιούμορ. Μου λέει «τι μουσική θέλεις να βάλουμε?» Του λεω «ότι νά ‘ναι, τέτοια ώρα ούτε που με ενδιαφέρει!«.
Μου βάζει οξυγόνο και μου λεει ότι αν νιώσω ζαλάδα ή τάση προς εμετό να του το πώ για να το ρυθμίσει. Τι ήταν να μου το πει; Στα 2 λεπτά του λέω ότι ζαλίζομαι. Πάνω που άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα να σου και η γιατρός μου μαζί με έναν ακόμα μαιευτήρα. Με χαιρετάνε κ οι δυό τους και ανάβουν τα φώτα του χειρουργείου. Κ εκεί γίνεται η αποκάλυψη.
Η κοιλιά μου καθρεφτιζόταν πάνω στα φώτα και τα έβλεπα όλα πεντακάθαρα. Λέω απο μεσα μου «να τους το πω να τα γυρίσουν λίγο να μη βλέπω?«. Πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου η γιατρός μου μου λέει «Δωρούλα σε 5′ θα ξεκινήσω. Θα σε ενημερώσω.» Καθώς μου έλεγε τη φράση της ήδη είχε ξεκινήσει με το νυστέρι να με κόβει. Σκέφτομαι «Δώρα θα το αντέξεις; Πες του τώρα ότι το βλέπεις!«. Πάλι όμως δεν είπα τίποτα. Αν αντέξω τα πρώτα αίματα μετά θα τα αντέξω όλα.
Μην τα πολυλογώ τους έβλεπα κανονικά λες και παρακολουθούσα ταινία!! Και φτάνει λοιπόν η ώρα να βγεί ο γιόκας μου. Βλέπω τη γιατρό να βάζει όλη την παλάμη της μέσα και ο άλλος μαιευτήρας να μου πιέζει με δύναμη την κοιλιά απο ψηλά. Ένιωθα την πίεση αλλά δεν πονούσα. Η γιατρός να του λέει «πιο γρήγορα, πιο γρήγορα«. Εγώ εν τω μεταξύ να παρακολουθώ και να λέω «άντε που είναι?«. Και τσούπ να το κεφαλάκι του!
«μισό λεπτό» λέει η γιατρός, «έχουμε περιτύλιξη«. Την βλέπω να ξετυλίγει τον ομφάλιο λώρο του μωρού και το μικρούλι μου άρχισε να κλαίει απευθείας. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το κλάμα ποτέ. Μέχρι να το ακούσω όμως έφυγε η μισή μου ζωή. Μετά βγήκε και το υπόλοιπο κορμάκι του μονομιάς.
«τι παιδί περιμένεις?» μου λεει ο αναισθησιολόγος.
«Αγόρι«, του λέω.
«α, εντάξει«, λέει «είναι όντως αγόρι«.
Σε μια στιγμή λέω λές να έχουμε κάνει λάθος? Όχι όμως. Το αντράκι μου ήρθε στον κόσμο. Απο εκεί και πέρα ανέλαβε η νεογνολόγος. Μετά απο λίγο μου τον φέρνει δίπλα μου και μου λέει «να σου ζήσει. είναι πανέμορφος«.
Είχα κάνει πολλές ασκήσεις αυτοσυγκράτησης για να μη βάλω τα κλάματα αυτή τη στιγμή αλλά και μόνο στην σκέψη έκλαιγα. Παραδόξως ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη τη στιγμή που δεν έκλαψα γιατί δεν ήθελα να θολώσουν τα μάτια μου λόγω των φακών επαφής.
Του δίνω λοιπόν ένα φιλάκι και του λέω «αγάπη μου καλωσόρισες στη ζωή μας. Σε περίμεναμε!«. Έτσι ο μικρούλης μου πήγε στον μπαμπάκα του ο οποίος επειδή είχε κολλήσει τα μούτρα του στην πόρτα απο την αγωνία μια καθαρίστρια τον λυπήθηκε και τον άφησε να μπει στον προθάλαμο του χειρουργείου. Ήταν τυχερός γιατί μπόρεσε να ακούσει το κλάμα του μωρού μας. Αν ήταν έξω δεν θα το άκουγε. Τελικά αυτός έβαλε τα κλάματα.
Δεν με ενδιέφερε να παρακολουθήσω τίποτα άλλο απο την εγχείριση. Μόνο τον πλακούντα είδα και μετά ξεκίνησε το βαρετό σημείο του ραψίματος. Περίμενα πως και πώς να βγώ έξω να ξαναδώ το παιδακι μου! Ευτυχώς στην ανάρρωση ήταν μόνο ο άντρας μου και το μωρό μας κ έτσι μπορέσαμε να ζήσουμε αυτή τη στιγμή μόνοι μας. Το μόνο που μου είπε όταν με είδε είναι «σε ευχαριστώ«.
Και εγώ του λέω «εγώ σε ευχαριστώ«.
Έτσι στις 19/4/2010 στις 8.12 πμ γίναμε για πρώτη φορά γονείς.
Πηγή: eimaimama.gr
