Η μητρότητα, δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αντοχής κι επιμονής
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Μητέρες του 21ου αιώνα όλες μας, συνεπαρμένες από τη φρενίτιδα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, συμμετέχουμε σε μία υποκουλτούρα που καλλιεργεί αδύνατες προσδοκίες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών μας. Είναι λίγες οι φορές που προσπαθούμε να σταθούμε ενάντια στον πειρασμό να μεταβιβάσουμε αυτές τις ουτοπικές και ψευτογκλαμουράτες (ας μου επιτραπεί ο όρος) προσδοκίες στις οικογένειές μας. Η αλήθεια είναι πως εμείς μεγαλώσαμε πολύ διαφορετικά. Ανέμελα, αληθινά, αδιαφορώντας τελείως για την εικόνα μας. Μα η μητρότητα σήμερα μοιάζει περισσότερο με διαγωνισμό και όλα γύρω σου δίνουν την αίσθηση, πως η εικόνα που παρουσιάζεται στον κόσμο πρέπει να φαίνεται όμορφη.
Βιολογικό γάλα για βρέφη και νήπια – Αγνότητα και Υψηλή Διατροφική Αξία
[babyPostAd]Μεγαλώνοντας και, κυρίως, ωριμάζοντας συνειδητοποιείς πως είναι ασήκωτο το βάρος του να προσπαθείς να ανταποκριθείς σε τέτοιου είδους προσδοκίες. Είναι οι δικές σου ειλικρινείς στιγμές, κατά τη διάρκεια των οποίων καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς και δεν υπάρχει κανένας ρεαλιστικός λόγος να πλησιάσεις την επίτευξη όλων αυτών των κοσμικών στόχων. Είμαστε καταδικασμένοι στη θλίψη και στην κενότητα, αν συνεχίσουμε να αναζητούμε νόημα στο πόσο επιτυχημένοι μας θεωρούν εκεί έξω.Συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Ξεκινάει από την πρώτη μέρα που φέρνεις το παιδί σου στον κόσμο, κάποιες φορές και νωρίτερα. Ο διαγωνισμός της καλύτερης μαμάς εξετάζει αν θήλασες το παιδί σου, μέχρι ποια ηλικία, τι διατροφή ακολουθούσες, πότε μίλησε για πρώτη φορά το παιδί, αν το αφήνεις ελεύθερο να επιλέξει τα παιχνίδια που επιθυμεί, αν ξέρεις να το οριοθετείς, αν είσαι αυστηρή όσο πρέπει, αν είσαι αρκετά υπομονετική, αν δίνεις σοκολάτες, αν ετοιμάζεις σπιτικά γλυκίσματα, αν μαγειρεύεις καθημερινά, αν έχεις βοήθεια, αν περνάτε ποιοτικό χρόνο μαζί, αν βλέπεις τις φίλες σου τα βράδια, αν είσαι καλή σύζυγος, αν εργάζεσαι ή αν απλώς ῾῾κάθεσαι᾽᾽σπίτι κι ένα σωρό ακόμη πράγματα, ιδιαίτερης και μεγάλης ίσως σημασίας για εσάς, που, όμως, αφορούν τη δική σου οικογένεια και αποτελούν συνειδητές προσωπικές επιλογές.
Όλα αυτά σε κάνουν να αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό και τον τρόπο με τον οποίο έχεις επιλέξει να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το πόσο άξια είσαι να ανταπεξέρχεσαι στις πραγματικές ανάγκες των μικρών αυτών ανθρώπων, όταν όλα γύρω σου δείχνουν τόσο αστεράτα και εύκολα. Δεν είναι και αυτή αποτελεί τη μοναδική αλήθεια, που τόσο επιτηδευμένα προσπαθούμε να κρύψουμε. Και η λύτρωση έρχεται τη στιγμή που θα αποφασίσεις να αποστασιοποιηθείς από αυτό το βομβαρδισμό παραπληροφόρησης, που σε πλησιάζει με ένα πέπλο υποστήριξης. Μόνο τότε θα συναντήσεις την αλήθεια, που συνθέτει την μητρότητα.
Και αυτή έχει να κάνει με το να καταθέτεις το “εγώ” σου σε μία περίοδο απόλυτης εξουθένωσης, που δεν επιτρέπει αφαιρέσεις, μόνο δόσιμο, κι άλλο, κι άλλο… Έχει να κάνει με το να συγκεντρώνεις όλη τη δύναμη και το κουράγιο και να αγωνίζεσαι ασταμάτητα για την οικογένειά σου. Έχει να κάνει με όμορφα πρωινά και νυσταγμένα σ᾽αγαπώ λίγο πριν το βραδινό ύπνο. Και όλα αυτά είναι στιγμές κατά- δικές σας, που είναι αδύνατο κι ανώφελο να συγκριθούν.
Έτσι, λοιπόν, οι αποφάσεις που η κάθε μία από εμάς καλείται να πάρει, οι επιλογές που κάνουμε για τα παιδιά μας, η κοινωνικότητα και η εξωστρέφειά μας, δεν είναι “μαθήματα” προς βαθμολόγηση. Είναι μονάχα ένα μικρό μέρος της ιστορίας μας, που καμιά φορά είναι ευχάριστο και ελπιδοφόρο να το μοιράζεσαι.
Έχουμε υπάρξει όλες θύματα-θύτες, που αγωνιζόμαστε “αθώα” στη λάμψη του να είσαι νέα μαμά, προσπαθώντας να κάνουμε μόδα κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο το σταδιακό πλάσιμο και το μεγάλωμα ενός μικρού ανθρώπου. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αποσπάμε τα μάτια μας από τη θέα μιας καρδιάς που κάθεται μαζί μας στο δωμάτιο και περιμένει να του δώσουμε όλα τα κομμάτια μας, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όλη η αλήθεια και η ομορφιά της μητρότητας βρίσκεται στα μάτια των μικρών αυτών ανθρώπων, που το χαμόγελό τους δε χωράει σε καμία φωτογραφία και τα κατορθώματά τους είναι αδύνατο να εξιστορηθούν σε πέντε γραμμές.
Ας απογυμνωθούμε, λοιπόν, κοιτάζοντας αρχικά τον εαυτό μας στα μάτια και σκαλίζοντας το μέσα μας σε μία προσπάθεια να δούμε ποιοες είμαστε. Ξέρεις τι βρίσκω;
Μία μαμά με τις δικές της στιγμές γενναιότητας και αποτυχίας, με στιγμές απόλυτης ευτυχίας, μα ταυτόχρονα και στιγμές μετριότητητας. Μία μαμά, που νιώθει πως μπορεί να τα κάνει όλα, από μαγείρεμα μέχρι ράψιμο και την επόμενη στιγμή μία μαμά, που τα αφήνει όλα στην άκρη, γιατί βαριέται. Μία μαμά, με υπομονή γαιδουρινή και μία μαμά, που βγάζει κραυγές απελπισίας. Αληθινή σ᾽έναν κόσμο δυσλειτουργικό και ανταγωνιστικό. Πατάει delete στην ουτοπία και μαθαίνει να ζει από την αρχή.
Γιατί κάτω από τις προσδοκίες και τις ατελείωτες απαιτήσεις για το πώς πρέπει να είναι
μία μαμά, βρίσκεται μία αλήθεια που αδιαφορεί για όλα αυτά, σ᾽έχει ανάγκη και ακούει στο όνομα ῾῾παιδί᾽᾽. Το παιδί σου.
Συνέχισε να αγωνίζεσαι γι᾽αυτό και μόνο.
Πηγή: loveletters.gr
