Το παιδί μέσα μου: «Μακάρι όλοι να είχαν μια νονά σαν τη δική μου! Σαν φωτογραφίες περνούν από μπροστά μου όλες μας οι στιγμές. Όλα τα δώρα της τα ‘χω κρατημένα. Όλα μου άρεσαν. Όμως, ένα το ‘χω ξεχωρίσει∙ ένα τεράστιο σκυλί της Δαλματίας. Εκείνα τα Χριστούγεννα δεν την περίμενα. Οι γονείς μου με είχαν προετοιμάσει. Το είχα δεχτεί, το καταλάβαινα απόλυτα. Κι όμως, χτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα στην πόρτα λες κι από ένστικτο ήξερα. Άνοιξα κι ήταν αυτή! Κρατούσε αυτόν τον τεράστιο αρκούδο. Τη θυμάμαι να λέει ότι δεν ήθελε να στερηθώ την παρουσία της. θέλω να της πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα. Θέλω να της πω και μια συγγνώμη, που δεν πάω συχνά να τη δω. Την αγαπώ πολύ!».
Η νονά μέσα μου: «Θέλω να της πω ότι θα είμαι εδώ. Όταν χρειαστεί κάτι, όταν θελήσει να πει κάτι, όταν θα της λείπει κάτι ή καλύτερα κάποιος. Έχω ήδη σκεφτεί τι δώρο θα της κάνω όταν ενηλικιωθεί: Ένα ταξίδι αυτή κι εγώ. Επίσης, την ευχαριστώ που δέχεται να παίζει πάντα με τους κανόνες της κόρης μου, η οποία δεν έχει μάθει να χάνει. Την αγαπώ πολύ!».
Η μαμά μέσα μου: «Νομίζω δεν ήθελα σπουδαία πράγματα . Να την αγαπάει, να τη νοιάζεται, να τη βλέπει. Ο νονός δε χρειάζεται να ξοδεύει χρήματα, χρειάζεται να ξοδεύει χρόνο. Και σίγουρα, δεν ήθελα να το βλέπει σαν υποχρέωση που δεν τη γουστάρει». Αναρωτιέμαι σε τι κοινωνία ζούμε! Μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου, νονοί που εξαφανίζονται από προσώπου γης κι εκείνα τ’ αναθεματισμένα τα tablets. Βάλαμε τα ίδια μας τα παιδιά μέσα σε μια Σπιναλόγκα!
Μα επιτέλους, ας γίνουμε όλοι λίγο πιο υπεύθυνοι. Ας μην αναλαμβάνουμε ρόλους που δε μας πάνε. Άλλο πράγμα το να αναγράφεται το όνομά σου σε ένα προσκλητήριο κι άλλο πράγμα το να είσαι πραγματικά νονός! Άλλο το να είσαι παρών κι άλλο το να είσαι απών! Το πρώτο, συνήθως, αρέσει περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά, δεν ωφελεί να παρακαλάς γι’ αγάπη. Δεν είναι ωραίο να ζεις με την αμφιβολία για το αν θα μετρήσεις παρουσίες ή απουσίες. Είναι προτιμότερο να μην υπάρχουν απ’ το να έρχονται και να φεύγουν όποτε θέλουν, με αποτέλεσμα να προκαλούν μια έλλειψη που κάποιος θα πρέπει με χίλιους τρόπους να την καλύψει…
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι όλοι άξιοι να λέγονται γονείς, νονοί, συγγενείς. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Απλά η πάστα τους είναι φτιαγμένη γι’ άλλα πράγματα… Ευτυχώς, φτιάξανε τη μητέρα, που αν εξαιρέσουμε κάτι Μήδειες, κλινικής περίπτωσης, οι υπόλοιπες λίγο-πολύ μοιάζουν…
Αυτές οι μαμάδες έχουν μέσα τους τόση αγάπη και δύναμη και την κρατούν μόνο για τα παιδιά τους. Αυτές οι μαμάδες θα είναι πάντα εκεί και θα γίνονται και μπαμπάδες και νονοί κι ό,τι άλλο προκύψει. Ούτε κι ο θάνατος δε θα μπορέσει να το σταματήσει αυτό. Κι από δέκα ταφές να περάσουν, σε είκοσι ζωές να γυρίσουν, θα είναι πάντα εκεί. Με κάθε δυνατό τρόπο!
Είναι αυτές, που θα μάθουν στα παιδιά τους να μην έχουν ανάγκη κανέναν και τίποτα. Να παίρνουν ό,τι τους δίνουν, να λένε «ευχαριστώ». Θα τα διδάξουν να δίνουν ανεξάρτητα απ’ το τι παίρνουν. Δε θα γίνουν αυτοί λιγότερο άνθρωποι, επειδή τέτοιοι τους περιστοιχίζουν. Αυτές οι μαμάδες φτιάχνουν ένα φρούριο και δεν αφήνουν να περάσει εκεί κανένα αρνητικό vibe.
Είναι πολύ όμορφο να δημιουργείς ωραίες, ζεστές, θετικές σχέσεις με τους ανθρώπους. Χωρίς μάσκες, ψέματα, δόλους . Ειλικρινείς, απλοϊκές, ευθείς σχέσεις. Να κουβεντιάζεις, να κάθεσαι στον καναπέ δίπλα τους χωρίς να νιώθεις αμηχανία. Να μη θέλεις να χάσεις στιγμή απ’ τη ζωή τους. Γλυκό πράγμα το να συνάπτεις σχέσεις και δεσμούς ατσαλάκωτους, ανεπηρέαστους, άτρωτους. Δοκίμασέ το κι εσύ αν θες!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
