(Η Σοφία, 5 ετών, έχει πάει με τους γονείς της επίσκεψη σε ένα σπίτι με μια μεγάλη αυλή, στην εξοχή, όπου ζούνε δυο μεγάλα άλλα ακίνδυνα σκυλιά. Η Σοφία φοβάται πολύ τα σκυλιά από μικρή. Στο αυτοκίνητο συζητάει με τους γονείς της)
– Μαμά, είναι πολύ μεγάλα τα σκυλιά;
– Έλα Σοφάκι δεν δαγκώνουν τα σκυλιά, μην φοβάσαι.
Δεν τη ρώτησα αν δαγκώνουν, αν είναι μεγάλα τη ρώτησα. Θέλω να ξέρω πως είναι.
– Μπαμπά, είναι μεγάλα τα σκυλιά;
– Σοφάκι έχεις μεγαλώσει πια για να φοβάσαι τα σκυλάκια. Είναι ακίνδυνα, δεν θα σου κάνουν τίποτα. Τα παιδάκια που μένουν εκεί δεν τα φοβούνται και είναι μικρότερα από σένα.
Αρχίζω και νευριάζω, δεν μπορεί κάποιος να μου πει αν είναι μεγάλα τα σκυλιά; Δεν μου αρέσει που ο μπαμπάς μου, μου λέει ότι τα άλλα παιδάκια δεν τα φοβούνται. Με νευριάζει. Μόνο εγώ φοβάμαι; Με κάνει και αισθάνομαι τόσο άσχημα.
– Θα τους πείτε να τα πάρουν όταν μπούμε;
– Εντάξει Σοφάκι μου θα τους πούμε αλλά είναι ακίνδυνα τα σκυλάκια, δεν πειράζουν κανέναν.
Δεν μπορεί απλά η μαμά μου να μου πει ότι θα τους πούνε, δεν θέλω να πει τίποτα άλλο.
(Φτάνουν στο σπίτι και παρκάρουν έξω από την αυλή. Βγαίνουν απο το αυτοκίνητο και πλησιάζουν στην πόρτα όλοι μαζί)
Μαμά μου, πωπωπω είναι πολύ μεγάλα και το ένα είναι πολύ μαύρο και είναι μέσα στην αυλή δεν θέλω να μπω με τίποτα. Θα με δαγκώσουν, θα με κυνηγήσουν, το βλέπω το ένα γαβγίζει συνέχεια και έχει κάτι μεγάλα δόντια. Φοβάμαι, φοβάμαι.
– Μαμαααά, πες τους να τα πάρουν.
– Έλα Σοφάκι δεν κάνουν κακό τα σκυλάκια, θα φύγουν
– Μαμααά, δεν μπαίνω μέσα, σε παρακαλώ, πες τους.
(Γραπώνεται στο πόδι της μαμάς)
– Γειά σας, τι κάνετε, καλώς ήρθατε!
– Καλώς σας βρήκαμε, είχα ξεχάσει τελείως το δρόμο και πως να έρθω.
– Είδατε τελικά το βρήκατε
Δεν τους λέει η μαμά μου, δεν θα μπω μέσα φοβάμαι.Μου το είπε ότι θα τους το πει, δεν μπαίνω, ούτε ο μπαμπάς μου τους το λέει.
– Σοφάκι τι μου κάνεις πως μεγάλωσες!! Τι έχεις κούκλα μου;
– Φοβάται τα σκυλιά μωρέ για αυτό κάνει έτσι, της είπα ότι δεν πειράζουν αλλά φοβάται ακόμα. Έλα Σοφάκι είπαμε είναι ακίνδυνα
Δεν το πιστεύω η μαμά μου είπε μπροστά σε όλους ότι φοβάμαι τα σκυλιά ενώ είναι ακίνδυνα, μπροστά στα παιδάκια, ο μπαμπάς μου δεν λέει τίποτα. Κανείς δεν λέει να τα πάρουν.
– Έλα θα τα βγάλω έξω, μην φοβάσαι
– Δεν πειράζει καλέ μην σας φέρνουμε σε δύσκολη θέση τώρα, θα τα συνηθίσει το Σοφάκι, θα δει οτι δεν πειράζουν
Δεν θέλω να δω, θέλω να φύγω, δεν θέλω τα σκυλιά φοβάμαι.
– Οχι δεν πειράζει θα τα βγάλω έξω.
Ουφ τι καλή κυρία, τι καλή κυρία.Ελπίζω να κλείνει η πόρτα καλά και να μην μπορούνε να μπούνε!
(Η Σοφία ήρεμη παίζει στον κήπο με τα παιδάκια και που και που κοιτάει για τα σκυλιά ώσπου έρχεται η ώρα να φύγουνε. Σηκώνονται όλοι οι μεγάλοι και μια άλλη παρέα που είχε έρθει εν τω μεταξύ και προχωράνε προς την πόρτα. Ο πρώτος ανοίγει την πόρτα και έτσι αφήνει μέσα τα σκυλιά που περιμένανε απέξω.)
Ααααααααα….τα σκυλιααααάαα, έρχονται κατα πάνω μου, μαμαααααααά, θα με φαααααάνε!! Θα πεθάνω, θα με φάνε, θα πονέσω
(Η Σοφία τρέχει ουρλιάζοντας πάνω κάτω στην αυλή.)
– Χαχαχαχαχαχαχα!!
– Χαχαχαχαχα!!
– Δεν τα περίμενε να μπούνε μέσα! Τρόμαξε μωρέ!!
– Χαχαχαχα!
Γιατί γελάνε όλοι; Γελάνε όλοι μαζί μου, θέλω να εξαφανιστώ. Φοβάμαι και ντρέπομαι και νιώθω τόσο μόνη μου
– Έλα Σοφία να φύγουμε, έλα φύγανε τα σκυλιά
Μα γιατί μου λέει ψέματα; Γιατί; Αφού είναι εκεί πως θα περάσω;
– Μπαμπά έλα να με πάρεις!
– Έλα Σοφάκι μου μεγάλη κοπέλα, έλα σιγά σιγά μόνη σου να δεις οτι δεν θα σε ακολουθήσουν τα σκυλάκια. Αντε και περιμένει και ο κόσμος.
Αααχ δεν έρχεται να με πάρει ο μπαμπάς μου και η μαμά μου κάτι λέει με τη φίλη της. Φοβάμαι τόσο πολύ. Θα τρέξω με όλη μου τη δύναμη να βγω έξω.
…
(Στο αυτοκίνητο)
Φοβάμαι τόσο πολύ τα σκυλιά, όταν μεγαλώσω θα πάω να ζήσω κάπου χωρίς σκυλιά, είναι κακά τα σκυλιά, πολύ. Δεν θέλω να ξανα πάω σε αυτούς τους φίλους των γονιών μου. Ντρέπομαι. Και καλύτερα να μην ξαναπώ στους γονείς μου ότι φοβάμαι τα σκυλιά. δεν καταλαβαίνουν
Φόβος/Φοβία
Το λυπήθηκα το Σοφάκι μας. Λοιπόν σύμφωνα με την Ρένα Ρώσση Ζαϊρη, οι γονείς της μικρής Σοφίας, θα έπρεπε να σεβαστούν το φόβο της μικρής να την κάνουν να νιώσει ασφάλεια συζητώντας για τον φόβο της, εξηγώντας πόσο μεγάλα είναι τα σκυλιά. Δεν θα έπρεπε να απέρριπταν το φόβο της. Θα έπρεπε να ζήταγαν να πάρουν τα σκυλιά αν αυτό έκανε τη μικρή Σοφία να τους έχει εμπιστοσύνη. Να ρώταγαν τη Σοφία αν ήθελε να τα πλησιάσουν μαζί, να μην την σύγκριναν καθόλου με τα άλλα παιδάκια και να την πίεζαν να κάνει κάτι που δεν θέλει.
Πρέπει να κάνουμε τα παιδιά μας να νιώσουν ασφάλεια μαζί μας για να ξεπεράσουν τους φόβους τους και όχι να προδίδουμε την εμπιστοσύνη τους γελώντας ή λέγοντας ότι είναι μεγάλα πια. Ειρωνικό άλλωστε εφόσον οι ίδιοι έχουμε τόσες φοβίες. Μια ιδέα θα ήταν να διαβάσουμε ένα βιβλίο με σκυλάκια, να την πήγαιναν να δει ένα μικρό κουταβάκι και γενικά να την βοηθούσαν να ξεπεράσει το φόβο της. Το μονο που κατάφεραν είναι να μην μιλάει η Σοφία για το φόβο της. Πολύ πιθανό να φοβάται τα σκυλιά και ενήλικας.
Διαβάστε ακόμη:
- Οι σκέψεις ενός 4χρονου αγοριού που ζηλεύει την νεογέννητη αδερφή του…
- Nα ήταν πιο δυναμικός… (Οι σκέψεις ενός παιδιού στα λόγια της μαμάς του)
