Το πιο δύσκολο πράγμα όταν έχεις 3 παιδιά…
Καθώς έβαζα το πλυντήριο πιάτων, άκουσα το 2χρονο γιο μου να λέει: “Κάνε έναν ζωολογικό κήπο. Κάτσε κάτω. Μαμά, κάνε ένα ζωολογικό κήπο μαζί μου!” Του απάντησα χαμογελαστά “Έρχομαι μόλις τελειώσω με τα πιάτα!” Πριν τελειώσω, ο μεγαλύτερος γιο μου φώναζε από το μπάνιο ζητώντας τη βοήθειά μου σκουπιστεί, ενώ ταυτόχρονα το μωρό έκλαιγε γιατί ήθελε να θηλάσει. Ακολούθησαν κι άλλες ανάγκες των παιδιών μέχρι που ξέχασα εντελώς τα πιάτα και τον ζωολογικό κήπο.
Λίγο αργότερα, ενώ κοίταζα το καλάθι με τα ασιδέρωτα που έπρεπε να σιδερώσω κάποια στιγμή, ακούω και πάλι το παιδί μου να με ζητά να παίξουμε ζωολογικό κήπο. Η απάντησή μου ήταν και πάλι, “Μόλις η μαμά τελειώσει”, και όπως και πριν, με διέκοψαν τα άλλα παιδιά μου ζητώντας την άμεση μου προσοχή.
Το βράδυ, το δείπνο τελείωσε και με τις ρουτίνες για ύπνο να αρχίζουν, ο γιος μου ρώτησε για τελευταία φορά να παίξω ζωολογικό κήπο μαζί του. Αυτό το καλάθι του που ξεχειλίζει από τα ζώα περιμένει όλη την ημέρα την μαμά να τελειώσει τις δουλειές της και να παίξει. Μόνο τότε θυμήθηκα τα προηγούμενα αιτήματά του και συνειδητοποίησα πόσο απελπισμένος είναι για την προσοχή μου. Ήταν αληθινά μια στιγμή που με έκανε να νιώσω ανεπαρκής μητέρα.
Το χάος είναι η πραγματικότητά μου αυτή τη στιγμή, ειδικά με την πρόσφατη προσθήκη του τρίτου παιδιού μου. Από την μέρα που ήρθε στη ζωή μας, η ζωή μου μπήκε σε ρυθμούς επιβίωσης , καθώς λειτουργώ στον αυτόματο πιλότο. Ενώ καταπολεμάω τη συνεχή στέρηση του ύπνου – δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ ή να κάνω 2 πράγματα ταυτόχρονα. Τις περισσότερες φορές, αισθάνομαι σαν να μην κρατάω το μυαλό μου στη θέση του.
Απλά προσπαθώ να ικανοποιώ τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου εναλλάξ. Μερικές φορές υπάρχει μια ελεύθερη στιγμή ή δύο για να κάνω καμιά δουλειά του σπιτιού. Τις περισσότερες φορές, είμαι χαρούμενη αν βρω χρόνο να πάω στην τουαλέτα ή αν πιω 2 γουλιές από το φλιτζάνι του καφέ που έφτιαξα το πρωί.
Με αυτή τη φάση του νεογέννητου να τελειώνει, η συνείδησή μου αρχίζει να επιστρέφει μαζί με ένα συντριπτικό ποσοστό ενοχής. Καθώς ανακτώ αργά την ικανότητά μου να σκέφτομαι καθαρά, είναι προφανές ότι το μεσαίο παιδί μου έχει την ανάγκη μου.
Το δεύτερο παιδί μου είχε πάντα μέτριες αντιδράσεις. Πηγαίνει με τη ροή, είναι εύκολο, βολικό και ανεξάρτητο. Η ικανότητά του να παίζει μόνο του έχει εκτιμηθεί, αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν έχω πάρει αυτό το χαρακτηριστικό ως δεδομένο. Προσθέστε τα 2 απαιτητικά αδέλφια και είναι προφανές ότι ο μεσαίος χάθηκε στο θόρυβο.
Στην κατάσταση μας, ο πιο δυνατός/φωνακλάς/απαιτητικός ή το μεγαλύτερο πρόβλημα λαμβάνει την περισσότερη προσοχή. Στην κατάστασή μου, ο μεγαλύτερος γιος και η νεογέννητη κόρη μου είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης.
Ίσως να υπάρχει κάποια αλήθεια στο σύνδρομο του μεσαίου παιδιού. Τα συναισθήματα που συνοδεύονται με αυτό το σύνδρομο είναι αυτά που φαίνεται να έχει ο γιος μου. Τα συναισθήματα που σχετίζονται με το να σε αφήνουν στην απ’ έξω και να νιώθεις αόρατος. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους πρωτότοκους που γεννιούνται συχνά για τα αξιοσημείωτα πρώτα επιτεύγματα. Στη συνέχεια, υπάρχουν τα μικρότερα παιδιά και τα μωρά που είναι γνωστό οτι είναι τα καλομαθημένα. Πού πάει το μεσαίο παιδί; Ο γιος μου, κάθεται όλη μέρα παρακαλώντας τη μαμά του που τρέχει να τα προλάβει όλα να παίξουν ζωολογικό κήπο…
Ανεξάρτητα από το εάν το σύνδρομο μεσαίου παιδιού μπορεί να θεωρηθεί έγκυρο, γνωρίζω τις προσωπικότητες, τις δυνάμεις, τις αδυναμίες και τους περιορισμούς των παιδιών μου. Ξέρω ότι πρέπει να εργαστώ σκληρότερα για να μοιράσω τον εαυτό μου μεταξύ των 3 παιδιών μου.
Νέα στο παιχνίδι της γονικής μέριμνας τριών παιδιών, αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθω να κάνω . Κάθε παιδί με έχει απελπιστική ανάγκη, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Νόμιζα οτι πρέπει να κοιτάω τις πιο σοβαρές ανάγκες, όπως το τάισμα και τις φυσικές ανάγκες. Συνειδητοποιώ όμως οτι και το παιχνίδι είναι μια σημαντική ανάγκη. Και είναι άδικο να την παραμελώ.
Έτσι λοιπόν πήρα μια απόφαση εκείνη τη στιγμή. Του ζήτησα λίγο χρόνο και λίγη βοήθεια. Θήλασα το μωρό και το κοίμισα, ενώ ζήτησα από τον μεγάλο να ετοιμαστεί για ύπνο και να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Όσο κάναμε αυτά, ο μεσαίος μου μάζεψε τα πιάτα από το τραπέζι και τα έβαλε στο νεροχύτη. Αφού κοιμήθηκαν, πήρα το κιβώτιο με τα ζώα του μεσαίου μου γιου και τον συνάντησα στο σαλόνι όπου και παίξαμε μέχρι αργά το βράδυ. Μπορεί εκείνη τη νύχτα να μην τήρησε το ωράριο του ύπνου του, αλλά το ευχαριστήθηκε όσο ποτέ!
Το βράδυ πριν κοιμηθεί με φίλησε και μου είπε: “Μαμά, μου άρεσε πολύ που παίξαμε μόνο οι 2 μας! Θα το ξανακάνουμε όποτε μπορέσεις;”
Και του υποσχέθηκα οτι θα μπορέσω πολύ σύντομα…
