Την είχαμε κοντά μας μόνο τέσσερις μήνες και δύο μέρες. Ένα πρωί ξύπνησα και την βρήκα στο κρεβατάκι της ακίνητη. Το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου είχε εισβάλει στο σπίτι μας, σαρώνοντας τα πάντα στη ζωή μας. Είμαστε τυχεροί και μετά από χρόνια έχουμε δύο κόρες, γερές, υγιείς, ζωντανές.
Κάθε πρωί όμως ξυπνάω με τρόμο. Η πρώτη μου σκέψη ακόμα και τώρα, τόσα καιρό μετά, είναι «Θεέ μου, κάνε να είναι ζωντανά τα κορίτσια μου».
Δεν πιστεύω ότι εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να ελέγξουμε τις πρώτες μας σκέψεις. Έχουμε όμως τη δύναμη να επιλέξουμε τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις μας.
Μετά το σοκ του θανάτου του πρώτου μας παιδιού, ποτέ δεν είμαι μια χαλαρή, άνετη μαμά. Ζω με τη σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή ο κόσμος μου μπορεί να γκρεμιστεί. Ξανά.
Δεν μπορώ να είμαι χαλαρή όταν τα κορίτσια μου δεν είναι δίπλα μου. Ακόμα κι όταν είναι με τον πατέρα τους, χτυπάει το τηλέφωνο κι εγώ παραλύω από το φόβο μου. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι έχει συμβεί το αδιανόητο. Γιατί για εμάς δεν είναι πια αδιανόητο. Έχει συμβεί. Και κανείς δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι δεν θα ξανασυμβεί ποτέ.
Πάντα ήμουν αυτό που κάποιοι λένε «υπερπροστατευτική». Μετά όμως από ό,τι μας συνέβη, ειλικρινά θα ήθελα να ζούσαμε με τα κορίτσια μας μέσα σε μια γυάλα. Κι όμως, βαθιά μέσα μου ξέρω ότι όλοι αυτοί οι φόβοι (ένας είναι, αλλά αλίμονο, παίρνει αμέτρητες μορφές…) είναι παράλογοι. Και δεν βοηθούν ούτε εμένα ούτε τα κορίτσια.
Το ξέρω ότι ως μαμά τους εγώ είμαι αυτή που θα τους μάθει πρώτη να πετούν ψηλά και μακριά από εμένα και τον πατέρα τους, να γίνουν αυτόνομες και δυνατές. Και, για να είμαι ξεκάθαρη, δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου και στο φόβο μου να κλέψει από εκείνες την ίδια τους τη ζωή.
Κάθε φορά που τις βλέπω να ξεμακραίνουν, να ανοίγουν τα φτερά τους, το στομάχι μου σφίγγεται. Γιατί η πρώτη σκέψη είναι φρικτή και πάντα το σενάριο είναι το χειρότερο.
Για χρόνια δεν τολμούσα να παραδεχτώ ούτε καν στον εαυτό μου πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο αυτός ο φόβος θα μπορούσε να ελέγξει τη ζωή τόσο τη δική μου όσο και των παιδιών μου. Αν τον αφήσω να αλωνίζει στο μυαλό μου, ναι, ο φόβος θα τα κάνει όλα αυτά. Θα τους στερήσει την ελευθερία τους, την πίστη τους στον εαυτό τους. Κι εμένα θα μου στερήσει τις στιγμές μου μαζί τους, ροκανίζοντάς τες μέχρι τέλους.
Τον παραδέχτηκα όμως και μίλησα γι’ αυτόν. Στην ψυχολόγο μου, στον άντρα μου, στη φίλη μου και σε σένα που με διαβάζεις. Και σαν να έχασε λίγη από την κυριαρχία του. Ο φόβος δεν αποδυναμώνεται όταν τον κρατάς μέσα σου. Γιγαντώνεται. Κοιτάζοντάς τον όμως κατάματα, αυτός κάνει πίσω…
Πάνω απ’ όλα, όμως, είδα ότι ακόμα και αν δεν μπορώ να διώξω το φόβο, μπορώ να τον βάλω στη θέση του: στο περιθώριο της ζωής μου αντί για το επίκεντρο. Στο κέντρο της ζωής και της καρδιάς μου θέλω να έχω χώρο μόνο για όσους αγαπώ. Γι’ αυτό, μπορεί να μην μπορούμε να ελέγξουμε τις πρώτες σκέψεις που εισβάλουν στο μυαλό μας, αλλά μπορούμε σίγουρα να επιλέξουμε τις επόμενες.
Ναι, κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί σε μένα και σ’ όσους αγαπώ. κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι ελέγχοντας τα πάντα στη ζωή μας, θα αποτρέψουμε όλες τις τραγικές πιθανότητες από το να γίνουν πραγματικότητα.
Είμαι όμως σίγουρη ότι μπορώ να ελέγχω πόση αγάπη τους δίνω. Ναι, ποτέ δεν φεύγουν για το σχολείο χωρίς μια σφιχτή αγκαλιά. Ποτέ δεν ξαπλώνουν το βράδυ χωρίς να ακούσουν πόσο τις αγαπώ. Τα σ’ αγαπώ μας δεν είναι ποτέ στα πεταχτά, τις κοιτάζω πάντα μέσα στα μάτια.
Κάθε φορά που φοβάμαι, θυμίζω στον εαυτό μου πόσο τις αγαπώ. Γιατί ο φόβος μεριάζει για να διαβεί η αγάπη.
Νάνσυ Καλλικλή, με στοιχεία από το άρθρο της Caila Smith στο Scarrymommy.com.
