“Νομίζω οτι κλαίει ώωωωωωρες”
“Πόση ώρα υποτίθεται ότι πρέπει να τον αφήσουμε έτσι;”
“5 λεπτά”
“Νομίζω πέρασαν 5 λεπτά!”
“Έχει περάσει 1 λεπτό. Μόνο 1”
“Ω Θεέ μου, δεν αντέχω!”
Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα, ο γιος μας ξάπλωνε άνετα πάνω μου, ενώ ένα επεισόδιο του The Office έπαιζε απαλά μουσική υπόκρουση.
«Θα τον θηλάσω για λίγα λεπτά», υποσχέθηκα καθώς τον αγκάλιαζα για να βεβαιωθώ ότι είναι ασφαλής στην αγκαλιά μου. 5 λεπτά αργότερα με είχε πάρει ο ύπνος.
Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια. Αυτές τις μέρες, έχουμε προσθέσει ένα μικρό κοριτσάκι στην οικογένειά μας και παρόλο που και τα δύο παιδιά έχουν τα δικά τους κρεβάτια, ξέρουν ότι αν το χρειάζονται, είτε η μαμά είτε ο μπαμπάς θα βρεθούν δίπλα τους να κοιμούνται στο πάτωμα ή θα τους αφήσουν να σκαρφαλώσουν στο κρεβάτι μαζί μας . Στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, κοιμόντουσαν μαζί μας κάθε βράδυ. Δεν ήταν αυτό που σχεδιάσαμε, αλλά είναι αυτό που κάναμε. Και για μας, αποδείχτηκε τέλειο.
Δεν είχα διαβάσει πολλά βιβλία για μωρά ενώ ήμουν έγκυος. Αλλά ένα από τους λίγα που διάβασα μου υποσχέθηκε ότι θα μπορούσα να εκπαιδεύσω τα παιδιά μου στον ύπνο πολύ γρήγορα και χωρίς απολύτως κανένα δάκρυ. Ήταν απλώς θέμα υπομονής και επιμονής. Είπε ακόμη ότι αυτή η μαγική διαδικασία θα μπορούσε να γίνει σε εβδομάδες. Ακόμα γελάω.
Όταν φέραμε το γιο μας στο σπίτι, ήμουν σίγουρη. Είχα μια μέθοδο και υπήρχε μόνο μια πολύ μικρή ένδειξη στο βιβλίο ότι μπορεί να αποτύχει. Εφόσον αφήσατε το νοσοκομείο με ένα υγιές μωρό, θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Αλλά δεν μπορούσα. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές σήκωσα τον γιο μου, τον κοίμισα στην αγκαλιά μου και τον έβαλα πίσω στο κούνια του, αυτός πάντα ξυπνούσε. Ο γιατρός μας μας είχε δώσει μια πραγματικά άχρηστη συμβουλή: απλά τον αφήστε να κλάψει.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνει μια μαμά; Δεν ήθελα να τον αφήσω να κλάψει. Δεν το ένιωθα σωστό. Δεν το άντεχα! Σε εκείνη την πρώιμη εποχή με ένα νεογέννητο που λάτρευα, δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα τον αφήσω να πληγώνεται. Γι ‘αυτό, μετά από περίπου ένα λεπτό προσπάθειας να ακολουθήσω τις εντολές του γιατρού, πήγα στο γιο μου, γύρισα στο κρεβάτι μου και υποσχέθηκα να μείνω ξύπνια μέχρι να κοιμηθεί ξανά. Στη συνέχεια, πέντε λεπτά αργότερα, με πήρε ο ύπνος.
Δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε συγκοίμηση. Απλά έγινε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, υπομείναμε πολύ άσχημες κριτικές για τις επιλογές μας για τον ύπνο. Πολλοί άνθρωποι μας έλεγαν οτι μόλις είχαμε καταστρέψει την ερωτική μας ζωή και ότι μάλλον θα χωρίζαμε γι’ αυτόν τον λόγο. Οι υπόλοιποι μας κοιτούσαν περίεργα γιατί δεν είχαν ξανακούσει τον όρο συγκοίμηση και μόλις τους λέγαμε τι σημαίνει μας έλεγαν οτι θα γυρίσουμε στον ύπνο μας και θα πλακώσουμε το μωρό. Ελάχιστοι μου συμπαραστάθηκαν, ειδικά όταν έμαθαν οτι θηλάζω. Η συγκοίμηση ήταν πραγματικά το καλύτερο “κατά λάθος” της ζωής μας.
Μετά την πρώτη νύχτα, όπου κοιμήθηκα με ένα ειρηνικό μωρό στην αγκαλιά μου, συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε πραγματικά να τον έχουμε μαζί μας. Μίλησα με τον άντρα μου και ψάξαμε ασφαλείς τρόπους για να συνεχίσουμε με παρόμοιο τρόπο. Έκανα μεγάλη αναζήτηση για να καταλάβω οτι είχα πάρει την καλύτερη απόφαση. Και πάνω απ ‘όλα, έμαθα ότι θα ήταν ασφαλές για το παιδί μου. Είχα πάρει την καλύτερη απόφαση για την οικογένεια μου. Όχι για΄τι το έλεγαν οι έρευνες, αλλά γιατί αυτό λειτούργησε πραγματικά!
Ελπίζω να συνειδητοποιήσετε ότι κάθε απόφαση που κάνετε πρέπει να είναι σωστή για την οικογένειά σας. Μόνο εσείς γνωρίζετε τις μοναδικές προσωπικότητες και τις ανάγκες στο σπίτι σας. Ακούστε τα ένστικτά σας. Εμπιστευθείτε την καρδιά σας. Φυσικά, θα πρέπει να θυμάσαι ότι για κάθε άτομο που συμφωνεί μαζί σου, θα υπάρχουν δύο που δεν το κάνουν. Έτσι λειτουργεί η γονεϊκότητα.
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
