Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, όχι μόνο για τη ζωή αλλά κυρίως για το παιδί.
Το πώς θα μεγαλώσει ο κάθε άνθρωπος το παιδί του είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, αφού αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του, τη ζωή του, την καλλιέργειά του, τον χαρακτήρα του, τις εμπειρίες του. Για αυτό σπανίως θα κρίνω γονιό σε θέματα ανατροφής του παιδιού.
Έχοντας διανύσει χιλιόμετρα και ώρες σε χώρους που είναι παιδιά, έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν πολλοί γονείς που δεν έχουν υπομονή, που αρχίζουν και φωνάζουν αγρίως όμως και χτυπούν το παιδί επειδή μπορεί να είναι ζωηρό ή άτακτο. Τα αίτια πιστεύω είναι τα προσωπικά βιώματα ή ο χαρακτήρας του γονιού.
Μερικές φορές σκέφτομαι ίσως και η ηλικία καθώς εγώ μεγάλη έκανα την κόρη μου, στα σαράντα και συχνά μου έρχεται στο μυαλό η φράση των παλιών: κάνε παιδί πιο νέα για να έχεις άλλες αντοχές. Και η αλήθεια είναι επίσης πως επειδή η κόρη μου είναι εξίσου ζωηρή, εγώ συχνά τρομερά κουρασμένη, σαφέστατα το πιο εύκολο θα ήταν να βάλω μια αγριοφωνάρα και να λήξει εκεί το θέμα. Όμως το επεξεργάστηκα πολύ μέσα μου, μα πάρα πολύ.
Τι μου φταίει το παιδάκι που θέλει να παίξει, να τρέξει να κάνει σκανταλιά: παιδάκι είναι και δεν καταλαβαίνει πως εγώ είμαι πια 43 και ενίοτε πολύ κουρασμένη από τη δουλειά. Είναι παιδάκι και θέλει να κάνει τα δικά του, γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό ένα παιδί ρομπότ, γεμάτο φόβο ούτε ένα παιδί αντιδραστικό μόνο και μόνο επειδή του φωνάζεις συνέχεια. Όπως και να έχει όταν βλέπεις την υπομονή σου να χάνεται, δεν δικαιολογείται να φωνάζεις και να χτυπάς το παιδί γιατί ”σου έσπασε τα νεύρα”.
Η εικόνα συνολικά μίας μητέρας ή ενός πατέρα που σέρνει το παιδί του, που του ρίχνει σφαλιάρα στο δρόμο, που δείχνει πως έχει χάσει την υπομονή του, είναι συνολικά η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει καταλάβει πως η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, όχι μόνο για τη ζωή του αλλά κυρίως για το παιδί του.
