Co-sleeping: Τα μωρά χρειάζονται τη μητέρα τους διπλά τους!

Με το να κοιμάται διπλά στη μητέρα του το βρέφος λαμβάνει προστασία, ζεστασιά, συναισθηματική επιβεβαίωση και μητρικό γάλα-με τη μορφή και την ποσότητα που μόνο η φύση προέβλεψε.

Αυτή η ρύθμιση ύπνου επιτρέπει στις μητέρες (και στους πατέρες) να ανταποκρίνονται αμέσως αν το βρέφος κλαίει, πνίγεται η οι ρινικοί αεραγωγοί του χρειάζονται καθάρισμα. Εάν το σώμα του έχει ανάγκη να δροσιστεί, να ζεσταθεί, να το χαϊδέψουν, να το λικνίσουν η να το αγκαλιάσουν. Έτσι, αυτή η ρύθμιση βοηθά να ρυθμιστεί η αναπνοή του βρέφους, η κατάσταση ύπνου, οι συνήθειες διέγερσης, ο ρυθμός της καρδίας και η θερμοκρασία του σώματος του.

Η εγγύτητα της μητέρας ερεθίζει επίσης το βρέφος να τρέφεται συχνότερα και έτσι να λαμβάνει περισσότερα αντισώματα για να καταπολεμήσει τις ασθένειες. Επίσης η αυξημένη επαφή με τη θηλή προκαλεί αλλαγές στα επίπεδα ορμονών της μητέρας, που βοηθούν να αποτραπεί μια νέα εγκυμοσύνη προτού το βρέφος είναι έτοιμο να απογαλακτιστεί. Με αυτό το τρόπο, το βρέφος ρυθμίζει επίσης τη βιολογία της μητέρας του.

Ο αυξημένος θηλασμός εμποδίζει την ωορρηξία, το οποίο επιβεβαιώνει ότι δε θα προκύψει εγκυμοσύνη μέχρι το σώμα της μητέρας να μπορεί να αποκαταστήσει το λίπος και τα αποθέματα σιδηρού που χρειάζονται για την μητρική υγεία.

Δυτικές απόψεις…
Είναι περίεργο ότι στις δυτικές κοινωνίες η εφαρμογή του ύπνου μεταξύ μητέρας, πατέρα και βρέφους θεωρείται παράξενο, ανθυγιεινό και επικίνδυνο. Οι δυτικοί γονείς διδάσκονται ότι ο κοινός ύπνος (co-sleeping) θα κάνει το βρέφος πολύ εξαρτώμενο στους γονείς, η υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος πνιγμού.

Ωστόσο, τέτοιες απόψεις  δεν υποστηρίζονται από τις ανθρώπινες εμπειρίες παγκοσμίως, όπου πιθανόν για εκατομμύρια χρόνια, τα βρέφη κοιμόντουσαν διπλά σε έναν φροντιστή τουλάχιστον, συνήθως τη μητέρα, για να επιβιώσουν.

Κάπου στην πιο πρόσφατη ιστορία, υποστηρίχτηκε από ειδικούς φροντίδας βρεφών ο αποχωρισμός του βρέφους με ελάχιστη επαφή κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ενώ αποθαρρύνθηκε η αλληλεξάρτηση βρέφους-γονέα με υψηλή γονική επαφή.

Στην πραγματικότητα, οι ελάχιστες ψυχολογικές έρευνες που είναι διαθέσιμες, προτείνουν ότι τα παιδιά που έχουν κοιμηθεί με γονείς σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και ασφάλεια, προσαρμόστηκαν καλύτερα ως ενήλικες από ότι εκείνα που ενθαρρύνθηκαν να κοιμηθούν χωρίς γονική επαφή η επιβεβαίωση.

Στο θαυμαστό κόσμο ενός νεογέννητου μωρού!

Ιστορικές αναδρομές…
Ο φόβος πνιγμού του βρέφους έχει μια μακρά και περίπλοκη πολιτιστική ιστορία. Πολύ πριν το μεσαίωνα, η “κάλυψη” ή ο εσκεμμένος πνιγμός των βρεφών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, ιδιαίτερα ανάμεσα στους φτωχούς των πολυπληθών πόλεων. Αυτή η μορφή βρεφοκτονίας οδήγησε τις εκκλησιαστικές αρχές να θέσει νόμους που απαγόρευαν τους γονείς να κοιμούνται με τα παιδιά τους.

Επίσης, έγινε συχνή η εφαρμογή της χρήσης αλκοόλ η οπιούχων ουσιών σε βρέφη για να κοιμηθούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα μωρά δεν ξυπνούσαν και έτσι υπέθεταν ότι οι μητέρες πιθανόν να τα είχαν “πλακώσει”.

Επίσης, τα βρέφη εύκολα υποκύπτουν σε ασφυξία σε χώρους γεμάτους καπνό και υπό-αεριζόμενους.

Ο φόβος για το  σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου βρεφών (SIDS)
Δυστυχώς, σε κάποιες δυτικές χώρες, οι υπεύθυνοι υγείας, προωθούν το μήνυμα ότι η επαφή μητέρας και βρέφους στον ύπνο αυξάνει τις πιθανότητες του συνδρόμου αιφνίδιου θανάτου βρεφών (SIDS). Η ερεύνα όμως στην οποία βασίζεται αυτό το μήνυμα δείχνει ότι ο κοινός ύπνος είναι επικίνδυνος μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανέχεια ή η μητέρα είναι καπνίστρια.

Μερικοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να εξάγουν αυτό το μήνυμα σε άλλες κουλτούρες. Ωστόσο, στην Ιαπωνία για παράδειγμα, όπου ο κοινός ύπνος είναι πολύ κοινότοπος, τα ποσοστά SIDS είναι από τα κατώτερα σε όλο τον κόσμο, το οποίο δείχνει ότι πιθανόν αυτή η ρύθμιση  να βοηθά να καταπολεμηθεί το σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου.

Τα μωρά χρειάζονται τη μητέρα τους διπλά τους
Τα βρέφη χρειάζονται την συνεχή προσοχή και επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα επειδή δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Σε αντίθεση με άλλα θηλαστικά, δεν μπορούν να ζεσταθούν μόνα τους, να κινηθούν, η να ταϊστούν έως σχετικά αργότερα στη ζωή τους.

Η μεγάλη νευρολογική ανωριμότητα κατά τη γέννα και η αργή ωρίμανσή τους, κάνει τη σχέση βρέφους-μητέρας πολύ σημαντική. Ο εγκέφαλος του βρέφους είναι το 25% του ενήλικου βάρους του κατά τη γέννηση του, ενώ τα περισσότερα θηλαστικά γεννιούνται με το 60-90% του ενήλικου εγκέφαλου τους.

Τα μικρά των περισσότερων θηλαστικών ανεξαρτητοποιούνται από τους γονείς τους τον πρώτο χρόνο της ζωής τους ενώ οι άνθρωποι χρειάζονται 14 με 17 χρόνια για να αναπτυχθούν πλήρως σωματικά, και συνήθως περισσότερο για να ανεξαρτητοποιηθούν εντελώς.

Η σχέση βρεφικού ύπνου και θηλασμού
Πέρα από ένα φυσικό χαρακτηριστικό του είδους μας, η συνεχής εγγύτητα στη μητέρα κατά τη βρεφική ηλικία γίνεται απαραίτητη από την ανάγκη να τρεφόμαστε συχνά. Το ανθρώπινο γάλα αποτελείται από σχετικά χαμηλές ποσότητες λιπαρών και πρωτεϊνών, και υψηλά ποσοστά άμεσα απορροφημένης και μεταβολισμένης ζάχαρης.  Έτσι, ο κύκλος πείνας ενός βρέφους είναι σύντομος, όπως και ο χρόνος που περνά σε βαθύ ύπνο.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες δείχνουν ότι η συνήθεια αποχωρισμού βρέφους και μητέρας κατά τη διάρκεια του ύπνου, είναι περισσότερο πολιτιστικής ιστορίας παρά θεμελιώδους φυσιολογικής η ψυχολογικής ανάγκης.

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τη συγκοίμηση με τα παιδιά σας!

Αποτελέσματα ερευνών
Έρευνες σε αργαστήρια ύπνου, έδειξαν ότι ο κοινός ύπνος, αντί αυτού σε χωριστά δωμάτια, σχεδόν διπλασίασε τα περιστατικά θηλασμού και τριπλασίασε το σύνολο της νυχτερινής διάρκειας θηλασμού. Τα βρέφη έκλαιγαν πολύ σπανιότερα όταν κοιμόταν διπλά στη μητέρα τους, και περνούσαν λιγότερο χρόνο ξύπνια. Πιστεύουμε ότι όσο πιο συχνά θηλάζει ένα βρέφος, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να πεθάνει από σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου (SIDS).

Οι επιστημονικές μας έρευνες για τον κοινό ύπνο μητέρας και βρέφους έδειξαν ποσό στενά συνδεδεμένες είναι οι φυσιολογικές και κοινωνικές απόψεις της σχέσης μητέρας-βρέφους. Άλλες έρευνες έδειξαν ότι ο αποχωρισμός μητέρας-βρέφους έχει δυσμενείς επιπτώσεις.

Οι ανθρωπολογικές θεωρίες επίσης προτείνουν ότι ο αποχωρισμός μητέρας-βρέφους πρέπει να είναι ελάχιστος.

Οι δυτικές κοινωνίες πρέπει να σκεφτούν προσεχτικά ποσό και υπό ποιες συνθήκες θέλουν να σπρώξουν τα βρέφη μακριά από το γεμάτο αγάπη και προστασία περιβάλλον του κοινού ύπνου. Οι διατροφικές, συναισθηματικές και κοινωνικές ανάγκες του βρέφους καθώς και η μητρική ανταπόκριση σε αυτές, έχει εξελιχτεί σε αυτό το περιβάλλον για χιλιετίες.