Ευχαριστώ τους γονείς μου,
δεν ήταν τέλειοι, αλλά μέσα στα τόσα λάθη τους, κατάφεραν να με μάθουν σημαντικά πράγματα.
Μου έδειξαν πως δεν έχει σημασία να πέφτεις, αλλά να σηκώνεσαι.
Μου έμαθαν πως αξίζει να ζω για εμένα, να κάνω λάθη και σωστά, να είμαι ελεύθερη από τη γνώμη των άλλων για το πρόσωπό μου.
Μου έμαθαν πως δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, αλλά να μη ζητάς ποτέ συγγνώμη για αυτά.
Μου έδειξαν πως δεν αξίζει ένας όμορφος άνθρωπος, αν η ψυχή του είναι κενή.
Μου άνοιξαν το δρόμο και δε με καταπίεσαν να αρνηθώ αυτό που είμαι. Ούτε για χάρη τους, ούτε για τα “πρέπει” μίας κοινωνίας που θέλει να σε πείσει να ακολουθήσεις ένα και μόνο δρόμο, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
Μου έδειξαν πως αληθινός νικητής δεν είναι μόνο εκείνος που κερδίζει μία μάχη, αλλά εκείνος που δεν επιτρέπει σε αυτή να τον μετατρέψει σε έναν κακό και αλαζόνα άνθρωπο.
Μου έδειξαν πως δεν μπορείς να απαγορεύσεις στον άλλο να κάνει λάθη ή να έχει το δικαίωμα της επιλογής. Έχεις το δικαίωμα να φας τα μούτρα σου, πρέπει να πέσεις κάτω και να απογοητευτείς, διότι μόνο έτσι μαθαίνεις τη ζωή. Και η ζωή είναι σκληρή.
Γιατί μου έδειξαν πως δεν έχει σημασία να είσαι τέλειος, αλλά αληθινός.
Για όλα αυτά… τους ευχαριστώ!
