Η χαμένη μου μάχη με τον θηλασμό…
Στους τρεις πρώτους μήνες της μητρότητας, έμαθα τρία πράγματα. Το πρώτο ήταν πώς να αλλάζω την πάνα του μωρού. Το δεύτερο ότι έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα της στέρησης ύπνου. Το τρίτο και πιο δύσκολο, ήταν ο αγώνας του θηλασμού.
Το ενδιαφέρον είναι ότι είμαι παιδίατρος! Συνεπώς, έχω συζητήσει ατελείωτες ώρες, για το θηλασμό και τα οφέλη του. Ωστόσο, δεν είχα πραγματικά κατανοήσει αυτήν την προσπάθεια, μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Πάντα το είχα στο μυαλό μου, σαν μια εκπληκτικά φυσική και όμορφη διαδικασία. Άλλωστε, είχα συμβουλεύσει τόσες μαμάδες για το θηλασμό, οπότε για μένα θα ήταν κάτι εύκολο! Όμως, συνέβη το αντίθετο.
Ήμουν ξετρελαμένη με την κόρη μου. Ήθελα να της προσφέρω όλα τα καλά και ανυπομονούσα να τη θηλάσω. Την πρώτη φορά που προσπάθησα να θηλάσω, έκπληκτη διαπίστωσα ότι ήταν απίστευτα επίπονο. Αλλάξαμε θέσεις ξανά και ξανά, όμως ο πόνος συνεχιζόταν. Στο τέλος, η μικρή, χωρίς να έχει γευτεί ούτε μια σταγόνα γάλα, άρχισε να κλαίει και μαζί της, κι εγώ.
Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε.
Έτρεχα από τον έναν γιατρό στον επόμενο, σε συναδέλφους, δοκίμασα τσάι, μπισκότα, ατελείωτα λίτρα υγρών και αμέτρητες τεχνικές αύξησης τους γάλακτος. Έψαχνα στο Internet μυστικά περί θηλασμού. Με κυρίευε το άγχος. Δεν τα κατάφερα. Νικήθηκα.
