Στη γυναίκα που μου είπε να χτυπήσω το γιο μου…

Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από τότε, αλλά το θυμάμαι σαν να ήταν χθες.

Είμασταν στο δρόμο για το σπίτι και στη διαδρομή ο γιος μου έπαιζε με τη μπάλα του στα σκαλιά. Κάτι τον νευρίασε.  Δεν θυμάμαι τι. Να ήταν ότι επιστρέφαμε σπίτι ενώ ήθελε να παίξει κι άλλο; Ή μήπως δεν τα κατάφερνε με την μπάλα όπως θα ήθελε; Ήταν τεσσάρων χρονών. Οι λεπτομέρειες από το νευρικό του ξέσπασμα δεν είχαν καμία σημασία. Τα τετράχρονα έχουν συναισθήματα πολύ μεγαλύτερα από όσο θα μπορούσαν να διαχειριστούν και πολλές φορές ξεσπάνε.

Έτσι, ο γιος μου ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και σπάραξε στο κλάμα. Μπορεί να κλωτσούσε και να ούρλιαζε ταυτόχρονα. Είναι από τα παιδιά που το συνηθίζουν. Ο σύζυγός μου και εγώ κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τον ηρεμήσουμε. Θέλαμε να σταματήσει να ουρλιάζει και να γυρίσουμε ήρεμοι σπίτι μας, αλλά ξέραμε ότι έπρεπε πρώτα να τελειώσει το ξέσπασμά του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το χειριστήκαμε. Προσπαθήσαμε να τον ηρεμήσουμε;  Τον καλοπιάσαμε; Έχασε κάποιος από τους δυο μας την ψυχραιμία του; Μάλλον τα κάναμε όλα αυτά. Ήταν το πρώτο μας παιδί και ήταν ζωηρό.Προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο. Και κάναμε ό,τι μπορούσαμε.

Εσείς και οι φίλοι σας καθόσασταν στις καρέκλες σας κοντά στο πεζοδρόμιο και απολαμβάνατε την καλοκαιρινή βραδιά. Ξέρω ότι δεν είναι καθόλου ευχάριστο να ακούς ένα παιδί να ουρλιάζει και να κλαίει. Ούτε και μένα μου αρέσει. Και νομίζω οτι σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι μας ενοχλεί το κλάμα ακριβώς επειδή θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από οτιδήποτε τα πληγώνει.

Εσείς όμως δεν το βλέπετε έτσι. Το κλάμα του γιου μας και ο τρόπος που εμείς το χειριστήκαμε σας νευρίασε. Θέλατε να σταματήσει αμέσως και νομίζατε ότι ξέρατε τον τρόπο για να σταματήσει.

Πάγωσα όταν άκουσα αυτές τις λέξεις. Ξαφνιάστηκα πάρα πολύ από το γεγονός ότι ήσασταν τόσο αδιάκριτη και δεν είχατε καθόλου τακτ, αλλά και από το γεγονός ότι όλα αυτά τα λέγατε ενώ ο γιος μου βρισκόταν πολύ κοντά.

Και τότε με μισή καρδιά σας απάντησα ότι δεν θα χτυπούσα ποτέ τον γιο μου.

Θάρρος: Μια από τις μεγαλύτερες αρετές…

Μπορώ να σας πω οτι ο άντρας μου έτρεμε από τα νεύρα του και ήταν έτοιμος να μιλήσει πολύ άσχημα. Όμως είπε απλώς «Πάμε να φύγουμε».

Και το μόνο που κάνατε ήταν να επαναλάβετε τις οδηγίες σας. Μας είπατε ότι έπρεπε να «ρίξουμε και καμία» στο παιδί. Μάλιστα τονίσατε το γεγονός οτι “θα καταστρέψουμε το γιο μας ΜΟΝΟ αν δεν τον χτυπήσουμε ποτέ“.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς έληξε η κατάσταση. Θυμάμαι οτι ήμουν έτοιμη να κλάψω και οτι ο μικρός μου σταμάτησε να κλαίει και μπορέσαμε να πάμε σπίτι. Εσείς πήγατε να μιλήσετε στους φίλους σας ξεφυσώντας και διαμαρτυρόσασταν για εμάς καθώς φεύγαμε.

Ίσως εγώ ζούσα σε μια ιδανική φούσκα μέχρι τότε. Είχα ακούσει ότι πολλές οικογένειες  χτυπάνε τα παιδιά τους, αλλά εγώ η ίδια δεν ήξερα καμία τέτοια οικογένεια. Μέχρι τότε είχα ακούσει πολλές συμβουλές για το τι να κάνω ως γονιός χωρίς να τις έχω ζητήσει, αλλά εσείς ήσασταν ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε να χτυπήσω τον γιο μου!

Δεν πιστεύω πως υπάρχει ο ιδανικός γονιός ή η ιδανική τιμωρία. Κάποιες φορές μπορεί να ήμουν πολύ επιεικής και κάποιες άλλες πολύ αυστηρή. Προσπαθώ συνεχώς να βοηθήσω τα παιδιά μου να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις. Μαθαίνω πώς να θέτω όρια στο παιδί ώστε να έχουν αποτέλεσμα και πιστεύω πως κάθε οικογένεια πρέπει να ακολουθεί το δικό της σύστημα. Δεν κρίνω τους άλλους γονείς για το πώς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που δεν μπορώ να ανεχτώ και αυτό είναι η άσκηση βίας στα παιδιά, οποιασδήποτε μορφής βίας. Ακόμη και αν κάποιες φορές έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, θεωρώ πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να προκαλούμε πόνο και ψυχολογικές βλάβες στα παιδιά.

Κάποιοι γονείς τυχαίνει να χάνουν την ψυχραιμία τους με αποτέλεσμα να χτυπήσουν το παιδί. Ξέρω γονείς που το έκαναν αλλά κατάλαβαν το τεράστιο λάθος τους και ζήτησαν συγγνώμη. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς όμως. Μιλάω για εκείνες τις περιπτώσεις όπου το ξύλο είναι μέρος της καθημερινότητας και χρησιμοποιείται σαν τρόπος τιμωρίας. Ε, αυτό δεν μπορώ να το ανεχτώ. Για την ακρίβεια, και μόνο στη σκέψη αρρωσταίνω.

Εκείνο το βράδυ, όταν επιστρέψαμε στο σπίτι μιλήσαμε γι’ αυτό με το παιδί. Είχε ακούσει τι είχε συμβεί και είχε απορίες. Του είπαμε ξεκάθαρα ότι κανένας γονιός και κανένας ενήλικας δεν έχει το δικαίωμα να χτυπήσει ένα παιδί. Του είπαμε ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πώς πρέπει να τιμωρούν τα παιδιά χτυπώντας τα, αλλά του εξηγήσαμε ότι εμείς δεν πιστεύουμε κάτι τέτοιο και ότι δεν δεχόμαστε από κανέναν να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο.

Το παιδί μας άκουγε με τα χείλη σφιγμένα και τα μάτια ορθάνοιχτα. Δεν ήμουν σίγουρη σχετικά με το ακριβώς κατάλαβε εκείνη τη στιγμή, αλλά χρόνια αργότερα τον ρώτησα αν το θυμόταν. Το θυμόταν. Η όλη συνάντηση του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.

«Γιατί σου είχε πει να με χτυπήσεις;», με ρώτησε, μη μπορώντας να πιστέψει ότι θα μπορούσε ποτέ κάποιος να πει τέτοιο πράγμα.

Στη γυναίκα λοιπόν που κάθεται σε εκείνη την καρέκλα, όλα αυτά τα χρόνια θέλω απλώς να πω ευχαριστώ. Δώσατε ένα μάθημα στον γιο μου τελικά. Μπορεί να μην ήταν αυτός ο σκοπός σας, ήταν όμως σίγουρα ένα ισχυρό και απαραίτητο μάθημα.

Πηγή: babble.com