Εκεί που το κορμί γεννάει…
Έχοντας δύο παιδιά προσχολικής ηλικίας, υπάρχουν φορές που ο νους μου ταξιδεύει στην παράλογη φύση των πόνων της γέννας. Για πολύ καιρό δεν είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι για να φέρεις στον κόσμο μια ζωή πρέπει να φτάσεις σχεδόν να αισθανθείς το ‘τέλος’ της δικής σου, μέσα από ένα πρωτόγνωρο μείγμα απόλυτου πόνου, φόβου και απόγνωσης.
Δεν είναι όλες οι εμπειρίες των ωδίνων ίδιες για όλες τις γυναίκες και φυσικά μιλάω αυστηρά για μένα. Γιατί πρέπει να βιώσεις και να θυμάσαι τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής σου σαν την πιο οριακή και επώδυνη; Θυμάμαι, όταν τέλειωσε ο πρώτος μου φυσιολογικός τοκετός- χωρίς επισκληρίδιο, λόγω κάποιας εμπλοκής- ο γιατρός μου προσπάθησε να κάνει χιούμορ λέγοντας «ήταν σαν ένας έντονος πονόδοντος, έτσι δεν είναι;». Νομίζω το φονικό μου βλέμμα τον έκανε να το ξανασκεφτεί… Μα πότε κατάλαβε άντρας από ωδίνες;
Επομένως, είναι ο Θεός σαδιστής; Είναι ο τρόπος της Φύσης να δείξει ότι έχει το πάνω χέρι; Να μας προετοιμάσει για το δύσκολο έργο της μητρότητας; Να μας θυμίσει ότι πια δεν παίζεις με τις κούκλες σου αλλά ήρθε η ώρα να γίνεις αληθινή μάνα; Ή μήπως, ζήτημα απλής απονομής δικαιοσύνης για την ικανοποίηση που άντλησες κατά τη στιγμή της σύλληψης; Και, στ’ αλήθεια, από πότε η φύση εκδικείται;
Πρέπει να παραδεχτώ ότι όλοι οι άχρηστοι για μένα και ανόητοι (άνευ νοήματος) πόνοι της πρώτης μου γέννας όπως τους αντιλαμβανόμουν εκείνη τη στιγμή και για καιρό μετά, μου έκλεψαν τη συγκλονιστική χαρά που περίμενα να νιώσω όταν θα έβλεπα την κόρη μου για πρώτη φορά ζωντανή, περιορίζοντάς την σε ανακούφιση. Όχι απλώς ανακούφιση. Την πιο απόλυτη και ωμή ανακούφιση που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Φυσικά, που άκουσα το κλάμα της και όλα έδειχναν να πήγαν καλά και κυρίως, φυσικά, που ο εφιάλτης των ωδινών –και όχι του τοκετού, κρατάει άλλωστε ελάχιστα- είχε πάρει τέλος. Η κόλαση ήτανε πίσω μου.
Κοιτάζοντας πίσω, τις μέρες που ακολούθησαν, πιστεύω εκ των υστέρων ότι υπέφερα από μετατραυματικό σοκ, καθώς αισθάνθηκα όλη αυτή την εμπειρία σαν ένα δυνατό τραύμα το οποίο με έκανε εξαιρετικά ευάλωτη και έτοιμη να τα μπήξω ακόμα και με τραγούδι του Ρουβά, για να μην αναφερθώ σε διαφημίσεις με χαρούμενα πρωινά στο σπίτι. Επιλόχειος κατάθλιψη, τρελαμένες ορμόνες, πρωτόγνωρες εμπειρίες δύσκολο να ‘χωνευτούν’ μονομιάς, ευαίσθητος χαρακτήρας; Λίγο από όλα, μάλλον.
Χωράει ζωή σε 550 γραμμάρια;
Για να είμαι ειλικρινής, αν δεν είχα ζήσει την εμπειρία ενός φυσιολογικού και φυσικού τοκετού –χωρίς επισκληρίδιο- θα ζήλευα όλες εκείνες τις μαμάδες που μιλούν τόσο γλαφυρά και αυθεντικά για τις δικές τους εμπειρίες φυσιολογικού τοκετού, πόσο συνειδητά και απόλυτα αισθάνονται το σώμα τους να δίνει την απόλυτη μάχη, να χρησιμοποιείται ακέραιο, να είναι εκατό τοις εκατό εκεί, διανοητικά, σωματικά και συναισθηματικά για να βιώσουν την απόλυτη, τόσο-ανθρώπινη-που-φαντάζει-παραπάνω-από-ανθρώπινη, μαγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας: τη γέννα
Δεν είναι ότι το μετανιώνω που το έζησα απλώς πρέπει να μοιραστώ μαζί σας ότι όλος αυτός ο ρομαντισμός ‘νιώθεται’ μόνο αν προσθέσεις απόσταση από το αληθινό γεγονός. Όπως περίπου στο λογοπαίγνιο για την κωμωδία, ότι είναι τραγωδία συν χρόνος. Μόνο που εδώ μιλάμε για το θαύμα της ζωής.
Ο άντρας μου ήταν συνεχώς δίπλα μου κατά τη διάρκεια των συσπάσεων, νιώθοντας ‘άχρηστος’. Σίγουρα η συμβολή του ήταν σημαντική στο συναισθηματικό κομμάτι αλλά καθώς ο πόνος είχε νεκρώσει συναισθήματα, δεν ξέρω πραγματικά πώς μπορούσε να βοηθήσει. Βέβαια, το ότι δεν τον άφηνα να βγει λεπτό από το δωμάτιο, αποδεικνύει το αντίθετο. Μέθοδοι ανώδυνου τοκετού, αναπνοές, κτλ όχι απλώς δεν δούλευαν αλλά έδειχναν και αστείες εκείνη τη στιγμή. Και πάντα η αίσθηση που υπογράμμιζε όλες τις στιγμές: ότι κάποιος σε τιμωρεί.
Ίσως ο τρόπος αυτός που αισθάνθηκα την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού να είναι το τίμημα που πλήρωσα επειδή ανατράφηκα σε έναν pain-free, παυσίπονο πολιτισμό που προσπαθεί μανιωδώς να σκοτώσει τον πόνο από το σώμα μας, το μυαλό μας, τις καρδιές μας. Δεν είναι άλλωστε αυτό και το μέτρο της ευτυχίας; Ο βαθμός της ελαχιστοποίησης του πόνου;Ίσως όλες αυτές οι προσπάθειες να είναι απλώς τόσο αφύσικες, απάνθρωπες και μη ρεαλιστικές.
Στο δωμάτιο του μαιευτηρίου που μοιραζόμουν με άλλες φρέσκιες μαμάδες, δεν κατάφερα να μην νιώσω ζήλεια για μια μαμά που είχε μόλις γεννήσει το τέταρτο παιδί της και κοινός παρανομαστής όλων των τοκετών της ήταν η έλλειψη πόνου. Όπως χαμογελώντας μου είχε πει «γένναγα και δεν το καταλάβαινα ότι γεννάω». Την κοίταγα με δέος. Που δεν ταλαιπωρήθηκε. Που δεν ένιωσε την απελπισία του πόνου. Που επικεντρώθηκε στο μωρό και όχι στην τραυματική εμπειρία της. Όσο περνάει όμως ο καιρός καταλαβαίνω. Νιώθω δέος για την υπέρτατη αυτή πράξη και κατάφαση της ζωής που είναι η γέννα, όσο επώδυνη κι αν είναι, επειδή είναι επώδυνη. Γιατί τα θαύματα έχουν κόστος. Κι αυτός είναι ο τρόπος του σώματος να συμμετέχει στο θαύμα. Η απόλυτη τελετή μύησης στον κόσμο της μητρότητας. Γιατί γέννησα και το κατάλαβα. Και, γιατί μετά από αυτό ένιωσα έτοιμη για όλα.
Το κοριτσάκι που λυγίζει μεταμορφώθηκε στη μαμά που αντέχει.
Είναι τελικά ο πόνος λογικός; Είναι ανθρώπινος, τόσο ανθρώπινος; Νομίζω τόσο ανθρώπινος όσο μπορεί να αντέξει κανείς. Και, ναι, με τον καιρό έχω φτάσει να συμφιλιωθώ με τις ενοχές μου. Γιατί είμαι άνθρωπος.
Πηγή: mamadesmpampades.gr
